Θέμα χρόνου

Είναι απορίας άξιον πώς ακόμη κανένας τρελός του Θεού ισλαμιστής ή παλαβός πιστολέρο δεν έχει πάρει ένα βανάκι να μπουκάρει στην Αιόλου σε ώρα αιχμής, να παίξει videogame πατώντας όσο πιο πολλούς πεζούς. Ή πώς δεν έχει αρπάξει κάποιος αντίστοιχος διαταραγμένος νεαρός κανένα κουζινομάχαιρο ή καλάσνικοφ να αρχίσει να σφάζει όποιον βρει μπροστά του όπως στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στη Νορβηγία πάλι πρόσφατα .

Μέχρι η ευνουχισμένη και χωρίς σαφείς και αποτελεσματικούς κανόνες άμεσης εμπλοκής ελληνική αστυνομία, που θα περιμένει εντολές απ' τα κεντρικά να πυροβολήσει και να επέμβει μπας και καταφέρει να τον/τους σταματήσει, θα έχουμε θρηνήσει σε μια μέρα τα θύματα ενός μίνι πολέμου για την κατάληψη του Καστελόριζου.

Οι τρομοκράτες ηττήθηκαν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ γιατί η αστυνομία και οι δυνάμεις ασφαλείας με αυταπάρνηση έχουν αποτρέψει εκατοντάδες επιθέσεις κι έχουν περιορίσει άλλες τόσες, με την άμεση παρέμβαση κι εξουδετέρωση των τρομοκρατών.

Πίσω από τον κάθε μαφιοζάκο της Φυλής, και των λοιπών φυλών και Οίκων, θα ξεπηδήσει σε λίγο ο κάθε νέος κουφοντίνας, κάθε λαγός, κάθε κασιδιάρης, κάθε Anders Breivik ή Salah Abdeslam.

Και το χειρότερο κακό θα αναδυθεί μετά.

Από κάθε σπασμένο σπίτι, κάθε βασανισμένο γέροντα ή γερόντισσα, κάθε χτυπημένο νέο ή νέα, κάθε γυναίκα που φοβάται ή απειλείται, κάθε απλό άνθρωπο που καταστρέφεται καθημερινά τμήμα της ζωής του, η ελευθερία του να κυκλοφορεί με ασφάλεια αυτός και τα παιδιά του, το αμάξι που με κόπο συντηρεί, το μηχανάκι του, ο δημόσιος χώρος στον οποίο κυκλοφορεί, ο ιδιωτικός, το άσυλό του, το σπίτι του που λεηλάτησαν και μαγαρίσανε, οι οικείοι του που έπεσαν θύματα βίας, ξύλου, εκβιασμών, απειλών, ο καθημερινός φόρος φόβου και θυμού.

Από αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ λείπει μια σπίθα, ένα συνταρακτικό γεγονός όπως ένας μαζικός εγκληματίας, ένας τρομοκράτης, για να προκύψει μια νέα εγκληματική συμμορία πολιτικής φύσης. Πιο έξυπνη, πιο καθωσπρέπει, πιο κομψή από την προηγούμενη, που θα ακυρώσει ό,τι οι εχέφρονες πολίτες κάθε παράταξης πέτυχαν με πολύ κόπο και θυσίες: τη σταθερότητα και την προστασία των ελευθεριών.

Στην πρώτη γραμμή σήμερα αυτής της μάχης, όπως οι ήρωες του '21 με όλες τους τις αντιφάσεις, ή οι στρατιωτικοί και στρατιώτες του '40, κι αυτοί με τις δικές τους, είναι οι δυνάμεις ασφαλείας.

Και τη δίνουν, όσο τη δίνουν, αυτή τη μάχη

νομικά ακάλυπτες (η διερεύνηση κάθε γεγονότος προϋποθέτει την αυτεπάγγελτη άσκηση δίωξης κατά των ίδιων πριν γίνει μια αρχική ανεξάρτητη έρευνα που θα μπορούσε να κλείσει την υπόθεση ή να τους δώσει και παράσημο ακόμη),

τεχνικά απροστάτευτες (δίχως σύγχρονα μέσα ούτε καν υποχρεωτικές κάμερες παντού), επιχειρησιακά εκτεθειμένες (χωρίς σαφείς κανόνες εμπλοκής κι αντίδρασης)

κι εσωτερικά διαβρωμένες από την καθημερινή διαφθορά.

Τι να τα κάνεις μετά τα Ραφάλ και τις φρεγάτες, αν δεν έχεις τη Γαλλική αστυνομία; Πόσο εύκολο είναι να αποσταθεροποιηθεί πολιτικά και οικονομικά μια κοινωνία μέσω του κοινού εγκλήματος και μιας κατάλληλης χρήσης των σόσιαλ μίντια και των ελεγχόμενων από ολιγάρχες ΜΜΕ το ξέρουμε πια όλοι. Συνέβη σε πολύ ισχυρότερες και βαθιές δημοκρατίες.

Όλοι, πλην της ελληνικής πολιτικής ελίτ της Εκάλης, του Κολλεγίου και των ξένων πανεπιστημίων, δεξιοί κι αριστεροί του χαβιαριού.

Που δεν έχουν πάρει ποτέ μετρό ή τρόλεϊ, δεν έχουν περπατήσει στο Μενίδι ή στα Πατήσια, ούτε καν ίσως στο κέντρο και στου Ψυρρή, παρά μόνο ίσως για να δουν πώς μοιάζει ο Μπύθουλας ή για να πιουν ποτάρες στα μαγαζιά και να φύγουν στα προστατευμένα κι απρόσιτα καταφύγιά τους. Κάπως όπως στο Ρίο ντε Τζανέιρο ή στην Πόλη της Γουατεμάλας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος