Η κυβέρνηση Σαμαρά και το κεντρικό κομματικό
μας σύστημα οδηγεί τη χώρα σε έναν δρόμο τραγικό από έλλειψη οράματος,
ανικανότητα και τυχοδιωκτισμό. Ζει από τη δημιουργία μιας ψευδαίσθησης που
έρχεται σε οφθαλμοφανή σύγκρουση με αυτό που βιώνουν οι καθημερινοί άνθρωποι.
Ως κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε μέσο να αποφύγει να κάνει αυτό που η
αντιπολίτευσή της δηλώνει εξαρχής ότι δεν θα κάνει: Αλλαγές.
Διεκπεραιώνει εντολές απλής αριθμητικής και σ' αυτό ακόμη δεν τα καταφέρνει καλά.
Οι δημόσιες υπηρεσίες λιγοστεύουν και χειροτερεύουν, οι αμοιβές μειώνονται ενώ οι τιμές δεν πέφτουν αντίστοιχα.
Το βραχυχρόνιο και μαγειρεμένο πρωτογενές πλεόνασμα είναι μια προφανής πρωτογενής φούσκα.
Κάθε μέρα κάτι λιγοστεύει στη διοίκηση, κάτι γίνεται λίγο χειρότερο, λίγο πιο ασταθές.
Οι εγχώριες τράπεζες δεν έχουν ακόμη ρευστότητα και δεν θα αποκτήσουν ποτέ εάν δεν ενταχθούν στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα με κάθε τρόπο.
Στα υπουργεία μετράνε και ξαναμετράνε ατελέσφορα, με μόνη πυξίδα πώς θα πιάσουν τα νούμερα της επόμενης δόσης, όχι πώς θα φτιάξουν μια παραγωγική βάση στην οικονομία για να βγουν τα νούμερα όλων των δόσεων αξιοπρέπειας και ονείρου των κατοίκων του τόπου. Αυτά που απαιτούνται για να συνεχίσει να υπάρχει η χώρα.
Και, φυσικά, τα νούμερα δεν βγαίνουν ποτέ.
Και στο βάθος, η ανερχόμενη ανεργία των νέων και όχι μόνο, που δημιουργεί συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικής αποδόμησης, μετατρέπεται σταδιακά σε πηγή εξτρεμισμού.
Προσπαθούν να μας κάνουν να χαιρόμαστε που η ετήσια μείωση του ΑΕΠ είναι μόνο τόση δα και όχι ακόμη μεγαλύτερη. Ενώ η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δείχνουν να σταθεροποιούνται και σταδιακά να αναλαμβάνουν.
Προσπαθούν να μας κάνουν να αποδεχτούμε ότι μοναδική ελπίδα σωτηρίας, μόνο μέσο εξισορρόπησης, είναι η διαρκής υποβάθμιση της αμοιβής του ανθρώπινου πόρου, και μάλιστα με τρόπο αντιπαραγωγικό, στρεβλό και ανήθικο, μειώνοντας το ποσοστό του συνολικού πλούτου που αντιστοιχεί στην παραγωγική δραστηριότητα σε σχέση με τη μη παραγωγική. Και εντός του δημοσίου και εντός του ιδιωτικού τομέα και μεταξύ τους.
Λες κι η διαρκής μείωση του ΑΕΠ είναι μια νομοτέλεια σε μια χώρα με αργό δυναμικό παραγωγικών πόρων: εκπαιδευμένους ανθρώπους (Έλληνες και μετανάστες) και παραγωγικούς συντελεστές ανεκμετάλλευτους. Με βασικές υποδομές μισοάδειες και υποχρησιμοποιoύμενες, ανθρωποδίκτυα, γνώση, τεχνική, δεξιότητες, φυσικούς και ανθρώπινους πόρους ανεκμετάλλευτους.
Πόρους πολύτιμους, τους οποίους απαξιώνουμε μόνοι μας, με πρώτους την ομορφιά, τη γεωγραφική θέση και τη γλύκα του τόπου. Τη διεθνή του αναγνωρισιμότητα καθώς και τις ικανότητες των ανθρώπων του που θέλουν να δουλέψουν.
Τελικά είμαστε μια περίπτωση μοναδική. Ακραία. Όπως και η πολιτική μας.
Καθένας που αντιλαμβάνεται κάπως την κατάσταση, τον κίνδυνο της περιρρέουσας ευφορίας που θα συγκρουστεί νομοτελειακά κάποια στιγμή (μάλλον σύντομα παρά αργά) με μια πραγματικότητα που κινείται αντίθετα,
όποιος κατανοεί ότι χωρίς ρεαλιστικό σχέδιο (χωρίς να ξέρουμε από τι θα θέλαμε να ζούμε σε δέκα χρόνια από σήμερα) θα φτωχαίνουμε διαρκώς, θα λιγοστεύουμε συνέχεια,
όποιος καταλαβαίνει ότι αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος των δεινών, είτε με Σαμαρά, είτε με Τσίπρα, είτε και με τους δυο μαζί,
όποιος έχει κάπως τη συναίσθηση του κατεπείγοντος και έχει και μια στάλα ευαισθησία για τον τόπο και τις δικές του ευθύνες και λίγη αγωνία για το μέλλον του και των ανθρώπων που αγαπά,
χτυπά ένας τα σήμαντρα κι άλλος τις καμπάνες, άλλος τα ξυπνητήρια κι άλλος τις κατσαρόλες και τα ταμπούρλα, με όποιον τρόπο μπορεί και κατέχει,
άλλος πιο δυνατά, άλλος λιγότερο, άλλος με ρυθμό κι άλλος λίγο φάλτσα, άλλος με αγανάκτηση κι άλλος με καημό, άλλος από διαίσθηση κι άλλος από πλήρη κατανόηση, άλλος με ρυθμούς λαϊκούς κι άλλος με έντεχνους.
Διεκπεραιώνει εντολές απλής αριθμητικής και σ' αυτό ακόμη δεν τα καταφέρνει καλά.
Οι δημόσιες υπηρεσίες λιγοστεύουν και χειροτερεύουν, οι αμοιβές μειώνονται ενώ οι τιμές δεν πέφτουν αντίστοιχα.
Το βραχυχρόνιο και μαγειρεμένο πρωτογενές πλεόνασμα είναι μια προφανής πρωτογενής φούσκα.
Κάθε μέρα κάτι λιγοστεύει στη διοίκηση, κάτι γίνεται λίγο χειρότερο, λίγο πιο ασταθές.
Οι εγχώριες τράπεζες δεν έχουν ακόμη ρευστότητα και δεν θα αποκτήσουν ποτέ εάν δεν ενταχθούν στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα με κάθε τρόπο.
Στα υπουργεία μετράνε και ξαναμετράνε ατελέσφορα, με μόνη πυξίδα πώς θα πιάσουν τα νούμερα της επόμενης δόσης, όχι πώς θα φτιάξουν μια παραγωγική βάση στην οικονομία για να βγουν τα νούμερα όλων των δόσεων αξιοπρέπειας και ονείρου των κατοίκων του τόπου. Αυτά που απαιτούνται για να συνεχίσει να υπάρχει η χώρα.
Και, φυσικά, τα νούμερα δεν βγαίνουν ποτέ.
Και στο βάθος, η ανερχόμενη ανεργία των νέων και όχι μόνο, που δημιουργεί συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικής αποδόμησης, μετατρέπεται σταδιακά σε πηγή εξτρεμισμού.
Προσπαθούν να μας κάνουν να χαιρόμαστε που η ετήσια μείωση του ΑΕΠ είναι μόνο τόση δα και όχι ακόμη μεγαλύτερη. Ενώ η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δείχνουν να σταθεροποιούνται και σταδιακά να αναλαμβάνουν.
Προσπαθούν να μας κάνουν να αποδεχτούμε ότι μοναδική ελπίδα σωτηρίας, μόνο μέσο εξισορρόπησης, είναι η διαρκής υποβάθμιση της αμοιβής του ανθρώπινου πόρου, και μάλιστα με τρόπο αντιπαραγωγικό, στρεβλό και ανήθικο, μειώνοντας το ποσοστό του συνολικού πλούτου που αντιστοιχεί στην παραγωγική δραστηριότητα σε σχέση με τη μη παραγωγική. Και εντός του δημοσίου και εντός του ιδιωτικού τομέα και μεταξύ τους.
Λες κι η διαρκής μείωση του ΑΕΠ είναι μια νομοτέλεια σε μια χώρα με αργό δυναμικό παραγωγικών πόρων: εκπαιδευμένους ανθρώπους (Έλληνες και μετανάστες) και παραγωγικούς συντελεστές ανεκμετάλλευτους. Με βασικές υποδομές μισοάδειες και υποχρησιμοποιoύμενες, ανθρωποδίκτυα, γνώση, τεχνική, δεξιότητες, φυσικούς και ανθρώπινους πόρους ανεκμετάλλευτους.
Πόρους πολύτιμους, τους οποίους απαξιώνουμε μόνοι μας, με πρώτους την ομορφιά, τη γεωγραφική θέση και τη γλύκα του τόπου. Τη διεθνή του αναγνωρισιμότητα καθώς και τις ικανότητες των ανθρώπων του που θέλουν να δουλέψουν.
Τελικά είμαστε μια περίπτωση μοναδική. Ακραία. Όπως και η πολιτική μας.
Καθένας που αντιλαμβάνεται κάπως την κατάσταση, τον κίνδυνο της περιρρέουσας ευφορίας που θα συγκρουστεί νομοτελειακά κάποια στιγμή (μάλλον σύντομα παρά αργά) με μια πραγματικότητα που κινείται αντίθετα,
όποιος κατανοεί ότι χωρίς ρεαλιστικό σχέδιο (χωρίς να ξέρουμε από τι θα θέλαμε να ζούμε σε δέκα χρόνια από σήμερα) θα φτωχαίνουμε διαρκώς, θα λιγοστεύουμε συνέχεια,
όποιος καταλαβαίνει ότι αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος των δεινών, είτε με Σαμαρά, είτε με Τσίπρα, είτε και με τους δυο μαζί,
όποιος έχει κάπως τη συναίσθηση του κατεπείγοντος και έχει και μια στάλα ευαισθησία για τον τόπο και τις δικές του ευθύνες και λίγη αγωνία για το μέλλον του και των ανθρώπων που αγαπά,
χτυπά ένας τα σήμαντρα κι άλλος τις καμπάνες, άλλος τα ξυπνητήρια κι άλλος τις κατσαρόλες και τα ταμπούρλα, με όποιον τρόπο μπορεί και κατέχει,
άλλος πιο δυνατά, άλλος λιγότερο, άλλος με ρυθμό κι άλλος λίγο φάλτσα, άλλος με αγανάκτηση κι άλλος με καημό, άλλος από διαίσθηση κι άλλος από πλήρη κατανόηση, άλλος με ρυθμούς λαϊκούς κι άλλος με έντεχνους.
Καθένας από κάποιους ακούγεται. Σε κάποιους μιλά. Αν και εφόσον αναγνωρίσουμε το κοινό ελαφρυντικό της καλής πρόθεσης και της κατανόησης του κατεπείγοντος, κανείς δεν περισσεύει στο αναγκαστικά επιφανειακά ανόμοιο αλλά βαθιά συνεκτικό και σωτήριο αυτό κονσέρτο.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment