Πολλές αρχαίες φιλοσοφικές και θρησκευτικές παραδόσεις, που φτάνουν ως τις μέρες μας μετασχηματισμένες σε σύγχρονες θεωρίες και ψυχολογικές τεχνικές, διαπιστώνουν πως κάθε άνθρωπος (ανεξαρτήτως φύλου) έχει ένα θηλυκό κι ένα αρσενικό μέρος.
Σε κάποιους κυριαρχεί το ένα, σε άλλους το άλλο.
Το δημιουργικό μας κομμάτι είναι πάντα το μη κυρίαρχο, το πλέον αδύναμο, το καταπιεσμένο. Δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα αυτό (ή μόνο με τη σεξουαλικότητα). Σχετίζεται με τα έντονα χαρακτηριστικά της θηλυκότητας, αφενός, όπως για παράδειγμα τη δεκτικότητα, την υπομονή, τη σφαιρικότητα αντίληψης, τη φαντασία, την κατανόηση, και τα αντίστοιχα του ανδρισμού, αφετέρου, όπως ενδεικτικά την τόλμη, τη γενναιοψυχία, τη μαχητικότητα, τη φιλία, την περιέργεια. Για να σταθούμε μόνο στα θετικά χαρακτηριστικά κάθε κατάστασης (μέρες που είναι).
Από αυτή την άποψη, η πιο παραγωγική ίσως συνεισφορά των ανδρών στην απελευθέρωση της γυναικείας δημιουργικότητας είναι η απελευθέρωση των δικών τους δημιουργικών "θηλυκών" χαρακτηριστικών, καταπιεσμένων από την κοινωνική σύμβαση (που υποχρεώνονται να υπηρετούν μονοπωλιακά), καταπιεσμένων από την εικόνα του εσαεί δυνατού, του αλύγιστου, του ισχυρού, του εξουσιαστή. Είναι η αποδοχή και έκφραση του θηλυκού μέρους του εαυτού τους.
Και συμμετρικά απέναντι, ο καλύτερος τρόπος για τη γυναικεία χειραφέτηση είναι αυτός που επιτρέπει στα καλά "αρσενικά" χαρακτηριστικά των γυναικών να εκφραστούν ακομπλεξάριστα, ξεπερνώντας τους εσωτερικευμένους περιορισμούς της κυρίαρχης κοινωνικής εικόνας τους και την εξωτερική πίεση για μια γυναίκα μόνο μητέρα κι αδελφή. Να επιτρέψουν στα απωθημένα στοιχεία τους να σμίξουν με τα κυρίαρχα θηλυκά τους χαρίσματα σε μια νέα δημιουργική και πιο ελεύθερη ισορροπία.
Γι' αυτό και τελικά ο καλύτερος αγώνας του ανθρώπου, ανεξάρτητα από το φύλο, είναι αυτός απέναντι στην ενσωμάτωση υποκριτικών κοινωνικών ρόλων που ευνουχίζουν. Ο αγώνας ενάντια στην εσωτερική καταπίεση και την ανελευθερία.
Διατυπωμένο διαφορετικά, ο αγώνας αυτός είναι ο ίδιος ακριβώς, ταυτίζεται απολύτως με τον διαρκή αγώνα της ανθρωπότητας για το καλύτερο.
Σε κάποιους κυριαρχεί το ένα, σε άλλους το άλλο.
Το δημιουργικό μας κομμάτι είναι πάντα το μη κυρίαρχο, το πλέον αδύναμο, το καταπιεσμένο. Δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα αυτό (ή μόνο με τη σεξουαλικότητα). Σχετίζεται με τα έντονα χαρακτηριστικά της θηλυκότητας, αφενός, όπως για παράδειγμα τη δεκτικότητα, την υπομονή, τη σφαιρικότητα αντίληψης, τη φαντασία, την κατανόηση, και τα αντίστοιχα του ανδρισμού, αφετέρου, όπως ενδεικτικά την τόλμη, τη γενναιοψυχία, τη μαχητικότητα, τη φιλία, την περιέργεια. Για να σταθούμε μόνο στα θετικά χαρακτηριστικά κάθε κατάστασης (μέρες που είναι).
Από αυτή την άποψη, η πιο παραγωγική ίσως συνεισφορά των ανδρών στην απελευθέρωση της γυναικείας δημιουργικότητας είναι η απελευθέρωση των δικών τους δημιουργικών "θηλυκών" χαρακτηριστικών, καταπιεσμένων από την κοινωνική σύμβαση (που υποχρεώνονται να υπηρετούν μονοπωλιακά), καταπιεσμένων από την εικόνα του εσαεί δυνατού, του αλύγιστου, του ισχυρού, του εξουσιαστή. Είναι η αποδοχή και έκφραση του θηλυκού μέρους του εαυτού τους.
Και συμμετρικά απέναντι, ο καλύτερος τρόπος για τη γυναικεία χειραφέτηση είναι αυτός που επιτρέπει στα καλά "αρσενικά" χαρακτηριστικά των γυναικών να εκφραστούν ακομπλεξάριστα, ξεπερνώντας τους εσωτερικευμένους περιορισμούς της κυρίαρχης κοινωνικής εικόνας τους και την εξωτερική πίεση για μια γυναίκα μόνο μητέρα κι αδελφή. Να επιτρέψουν στα απωθημένα στοιχεία τους να σμίξουν με τα κυρίαρχα θηλυκά τους χαρίσματα σε μια νέα δημιουργική και πιο ελεύθερη ισορροπία.
Γι' αυτό και τελικά ο καλύτερος αγώνας του ανθρώπου, ανεξάρτητα από το φύλο, είναι αυτός απέναντι στην ενσωμάτωση υποκριτικών κοινωνικών ρόλων που ευνουχίζουν. Ο αγώνας ενάντια στην εσωτερική καταπίεση και την ανελευθερία.
Διατυπωμένο διαφορετικά, ο αγώνας αυτός είναι ο ίδιος ακριβώς, ταυτίζεται απολύτως με τον διαρκή αγώνα της ανθρωπότητας για το καλύτερο.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment