Aqua Marina, εβδομήντα χρόνια αγέννητη

"Αύριο θα σμίξω τα δυο σου σκέλη, μήπως και γεννηθεί ένα μικρό λυπητερό παιδάκι, θα το λένε Ιούς, Μανιούς, ίσως και Aqua Marina.

Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης, δώστε να πεθάνω όλους τους θανάτους. "

Ένας από τους ωραιότερους στίχους της νέας ελληνικής γραμματολογίας από τη σημαντικότερη ίσως Ελληνίδα ποιήτρια, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, γραμμένος στο τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, το 1944, λίγο πριν τη συμφορά του Εμφυλίου.

Θετικά αποτιμάται η συλλογή της μεγάλης ποιήτριας από φωτισμένα μυαλά της εποχής. Όπως του Ανδρέα Καραντώνη στα Νέα Γράμματα, του Σταύρου Βαβούρη στη Νεανική Φωνή, του Αιμίλιου Χουρμούζιου στη Νέα Εστία.

Οι αντιδράσεις προέρχονται είτε από τους κύκλους των συντηρητικών αστών είτε από τους κύκλους των «ορθόδοξων» αριστερών.

Η αντίδραση στην ποίηση της Μάτσης Χατζηλαζάρου, εβδομήντα χρόνια πριν, φωτίζει με ένα απροσδόκητο φως την αδιάλειπτη και συνένοχη συνέχεια των πλέον οπισθοδρομικών (και συνένοχα κυρίαρχων) ομάδων της Ελληνικής κοινωνίας: της συντηρητικής, κομπλεξικής Αριστεράς και της υποκριτικής, αναχρονιστικής Δεξιάς.

Ένα ακόμη μικρό επεισόδιο στο ίδιο ανάδρομο σήριαλ που εκτυλίσσεται στις πιο μύχιες γωνιές της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι σε κάθε καινοτομία, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε ρήξη. Η συντήρηση υποκρίνεται την πρόοδο ντυμένη με το φόρεμα της αντίδρασης για την υπεράσπιση της οικογενειακής παλαιοχριστιανικής τάξης από τη μια και με το νυφικό της καθεστωτικής «πρωτοπορίας» από την άλλη.

Είναι και τούτο μια ακόμη επανάληψη της συνεχούς ήττας που βιώνει η χώρα, από δεκαετία σε δεκαετία, από εκλογή σε εκλογή, από Φλωράκη σε Σαμαρά, από Ανδρέα σε Τσίπρα, από Αρσένη σε Καμένο, από Μπαλτάκο σε Κατρούγκαλο κι από Βενιζέλο σε Δούρου.

Κι αυτό το φιλελεύθερο προοδευτικό παιδάκι που θα το λέγανε Aqua Marina παραμένει πάντα αγέννητο και λυπημένο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος