Τόσο ο Γιουνκέρ όσο και ο Φέρχοφσταντ είναι
πεπεισμένοι Ευρωπαίοι. Ο Σουλτς είναι ένας μέτριος και γερμανοκεντρικός
υπερόπτης πολιτικός. Όχι γιατί είναι Σοσιαλδημοκράτης, θα μπορούσε να κυριαρχεί
και στην ομάδα αυτή μια σημαντικότερη προσωπικότητα. Αλλά διότι αυτό είναι.
Οι Βρετανοί τα παίζουν όλα: επιθυμούν με
κάθε τρόπο να μπλοκάρουν την εκλογή Γιουνκέρ και θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο
γι' αυτό. Οι ίδιοι επέβαλαν την άνευρη, ανέμπνευστη και, όπως αποδείχθηκε,
καταστροφική για την Ευρώπη Προεδρία Μπαρόζο. Επέβαλαν την Προεδρία των χαμένων
ευκαιριών κινούμενοι αριστοτεχνικά και οδηγώντας την Ένωση στη στασιμότητα. Η
ευρωπαϊκή αστάθεια, που ενισχύθηκε από την ανυπαρξία ηγεσίας και πρωτοβουλιών
της Επιτροπής, τους βοήθησε να παρατείνουν τη βαμπιρική τους σχέση με την
Ευρώπη.
Τώρα η κυβέρνηση Κάμερον αντιμετωπίζει
εκλογές σύντομα μαζί με μια πιθανή επικράτηση των αποσχιστικών τάσεων στη
Σκωτία, καθώς και το ευρωφοβικό και οπισθοδρομικό κόμμα του Nigel Farage.
Συμμαχεί έτσι ακόμη και με ακραίους λαϊκιστές, όπως τον Βίκτορ Ορμπάν στην
Ουγγαρία, και προσπαθεί να έλξει τους αποπροσανατολισμένους κι ανήμπορους
Γάλλους σοσιαλιστές του Ολάντ στην προσπάθεια να αποφύγει ένα Ευρωπαϊκό άλμα
επιβίωσης (βλέπε το άρθρο στον Guardian κατωτέρω). Εάν το επιτύχει αυτό η
Βρετανική διπλωματία, η Ένωση θα οδεύσει προς ένα μονοπάτι σκοτεινό.
Ο χρόνιος ασθενής της Ευρώπης είναι η
Γαλλία, ελλείψει μεταρρυθμίσεων, η οποία όμως διατηρεί τη βιομηχανική και
αγροτική της βάση. Ο μεγάλος ασθενής όμως, που έχει κατορθώσει να φαίνεται
υγιής, κρυμμένος πίσω από την ασθένεια των άλλων, είναι η Μεγάλη Βρετανία. Το
έλλειμμά της πλησίασε πριν δύο χρόνια το Ελληνικό και τόκρυψε πίσω από την
κρίση του ευρώ. Τα πετρέλαια της βόρειας θάλασσας στερεύουν, ενώ ο κομβικός της
ρόλος του χρηματοικονομικού ιμάντα (και κόμβου κερδοσκοπίας) μεταξύ Ευρώπης και
Αμερικής, ευρώ και δολαρίου, κινδυνεύει από τον προσανατολισμό της Ευρώπης στην
πραγματική οικονομία και τον περιορισμό του κερδοσκοπικού κεφαλαίου που
διακινείται στο City, εις βάρος της Ευρώπης και του ευρώ.
Η βιομηχανία της έχει υποχωρήσει αισθητά
από τη δεκαετία του ’80, καθώς η Μάργκαρετ Θάτσερ, προκειμένου να νικήσει τα
αναχρονιστικά συνδικάτα, δεν είχε άλλη επιλογή από το να διευκολύνει την
αποβιομηχάνιση της χώρας που γέννησε τη βιομηχανική επανάσταση και να τη
στρέψει στις υπηρεσίες. Η Μεγάλη Βρετανία από αυτή τη σκοπιά φαντάζει ασταθής
και υπερτιμημένη.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο
σταυροδρόμι. Από την επιλογή του νέου Προέδρου της Επιτροπής θα φανεί εάν αυτό
το αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ και σε ποιο δρόμο θα σταθούν
ικανές (ή ανίκανες) να την οδηγήσουν.
Τυχόν αδυναμία των ηγετών (και κυρίως της
κυρίας Μέρκελ), ελλείψει ευρωπαϊκής πεποίθησης, λόγω ανεπάρκειας ή φόβου, να
επιλέξουν μια δυναμική ηγεσία όπως αυτή του Γιουνκέρ (δεύτερη καλύτερη μετά από
την υποψηφιότητα του Φέρχοφσταντ),
αν, σε συνθήκες παγκόσμιας αστάθειας
όπως οι σημερινές, οδηγηθούν
στο να επιβάλουν κάποιον άχρωμο σαν τον Μπαρόζο ή ένα ανδρείκελο σαν τον Βαν Ρομπέυ, μεθυσμένοι από τη μικροεξουσία τους και χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα διεξόδου το βρετανικό αδιέξοδο,
στο να επιβάλουν κάποιον άχρωμο σαν τον Μπαρόζο ή ένα ανδρείκελο σαν τον Βαν Ρομπέυ, μεθυσμένοι από τη μικροεξουσία τους και χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα διεξόδου το βρετανικό αδιέξοδο,
αν οι ηγέτες διστάσουν ή δειλιάσουν, αν
αγνοήσουν την επιλογή των πολιτών και δεν σεβαστούν το κοινοβούλιο,
θα έχουμε πιθανότατα διαλυτικές
συνέπειες στην ήπειρο που γέννησε δυο Παγκόσμιους πολέμους. Με ό,τι αυτό
συνεπάγεται.
Πάνω από την Ευρώπη
ίσως αρχίσει να απλώνεται και πάλι η παλιά πειρατική οσμή από μπαρούτι.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Σχετικοί σύνδεσμοι:
No comments:
Post a Comment