Μια πικρή γεύση στο "Ελευθέριος Βενιζέλος"

Ένα ακόμη πρωινό στο λειτουργικό αλλά δυσανάλογα πανάκριβο από κάθε άποψη (χρήση, τιμές, πρόσβαση, στάθμευση) αεροδρόμιο της πρωτεύουσας για ένα επαγγελματικό ταξίδι.

Το ισπανοπρεπές el Venizelos είναι, εξ όσων γνωρίζω, το μοναδικό αεροδρόμιο Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας (και όχι μόνο) από το οποίο, για να μετακινηθείς στην πόλη την οποία θα έπρεπε να ενισχύει με επισκέπτες και τουρισμό, πληρώνεις ένα είδος υψηλότατου φόρου, που οι ιθαγενείς αποκαλούμε κατ’ ευφημισμόν διόδια.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που προσγειώθηκα για πρώτη φορά στο ολοκαίνουργιο αεροδρόμιο. Είχα αναχωρήσει από το Ελληνικό για ένα επαγγελματικό ταξίδι και επέστρεψα στο νέο αεροδρόμιο. Ηταν βράδυ και με πήρε ένας υπνάκος. Ακόμη αισθάνομαι όμως την έκπληξη που αισθάνθηκα τότε καθώς νόμισα πως επιστρέψαμε για κάποιον απρόβλεπτο λόγο στη Φρανκφούρτη, αεροδρόμιο από το οποίο αναχωρήσαμε. Ήταν ακριβώς ίδιο, ίδια αισθητική, πάνω κάτω ίδια χρώματα, ίδια μαγαζιά, φαστφουντάδικα που θα μπορούσαν να βρίσκονται παντού, αλυσίδες άνυδρων και απρόσωπων duty free. Στο Ελευθέριος Βενιζέλος έλειπαν μόνο τα στοιχεία που έδιναν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στο γερμανικό δίδυμό του: οι μπυραρίες, τα γερμανικά καφέ, τα κιόσκια με τα περίφημα λουκάνικα.

Με τον καιρό η έκπληξη μετατράπηκε σε μια πικρή γεύση που διαρκεί ακόμη: το αεροδρόμιο της Αθήνας, η κύρια αεροπορική πύλη εισόδου της χώρας, χωρίς καμία ελληνική ταυτότητα: ένα κατάστημα με ποιοτικές ελληνικές μουσικές και προϊόντα πολιτισμού, παραδοσιακά υφαντά, χειροτεχνία κάθε είδους, ένα παραδοσιακό ελληνικό καφενείο, μια ταβέρνα, ένα καλό ελληνικό εστιατόριο, ένα μαγαζί με ελληνικά κρασιά από κάθε γωνιά της Ελλάδας, μια λατέρνα, ένα σουβλατζίδικο βρε αδελφέ. Κάτι που να θυμίζει και να μυρίζει στον επισκέπτη Ελλάδα.

Προφανώς δεν περιλαμβάνεται στο business plan, δεν το σηκώνει η αποστειρωμένη ακρίβειά του.

Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν από νέα παιδιά, νέους επιχειρηματίες εάν είχαν προβλεφθεί στο επιχειρηματικό του πλάνο; Γεμάτη είναι η πόλη από όμορφες ιδέες που αδυνατούν να μετακομίσουν στο αεροδρόμιο, προφανώς. Προσοδοφόρες δραστηριότητες και για το αεροδρόμιο και για τους ίδιους και για τη χώρα!

Παραμένει όμως αποκομμένο από την πόλη και ξένο σώμα. Εμβόλιμο στο Αττικό τοπίο. Προσγειώθηκε στα Μεσόγεια ως έχει. Ξερό, όπως η «ανάπτυξη» που δεν προέρχεται από ένα ελληνικό όνειρο, ένα ελληνικό σχέδιο.

Τούτο είναι το άνυδρο μέλλον μιας άψυχης κι ανέραστης διοικούσας τάξης που αδυνατεί να αντιληφθεί πως το ισχυρό στοιχείο του ελληνισμού, το συγκριτικό του πλεονέκτημα (όπως κάθε έθνους, κάθε παράδοσης) είναι η μοναδική και, στη δική μας περίπτωση, η ασύγκριτα πλούσια ιδιαιτερότητα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος