Monday, November 23, 2015

Γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε με όλους καλά;


Share/Bookmark
"Οι ανεύθυνες κριτικές όσων ποτέ δεν βρέθηκαν ούτε ελπίζουν ποτέ να βρεθούν στην εξουσία".

….Ο James Corbyn, ο Bernie Sanders (ο Αμερικάνος που διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον) και πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο που μοιράζονται τον παβλοφικό αντιιμπεριαλισμό τους επιμένουν, με την ίδια αμετανόητη εμμονή μετά τα γεγονότα του Παρισιού, πως είναι οι παρεμβάσεις της Δύσης στη Μέση Ανατολή που δημιούργησαν το τζιχαντικό φαινόμενο. Το είπε ο Sanders στο debate με τη Χίλαρι Κλίντον την περασμένη εβδομάδα: «η καταστροφική εισβολή στο Ιράκ οδήγησε στην άνοδο του ISIS».

Κάποιο δίκιο έχει. Ο ψυχοπαθής πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Dick Cheney, και τα σκυλάκια συνοδείας του – σε σειρά μεγέθους George W. Bush, Tony Blair και José María Aznar – διατάραξαν την ισορροπία της τυραννίας στην περιοχή με την παλαβή εισβολή τους στο Ιράκ. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς τι θα συνέβαινε εάν ο Saddam Ηussein συνέχιζε στην εξουσία, ίσως η κατάσταση να ήταν ακόμη περισσότερο χαώδης από ό,τι είναι, αλλά δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει την υπόθεση ότι ίσως να είχε φρενάρει τη τζιχάντ, αντιμετωπίζοντας τον τρόμο με περισσότερο τρόμο, όπως ήταν η συνήθειά του.

Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει πως, αν ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είχε αποσύρει τον στρατό των ΗΠΑ από το Ιράκ, ο ISIS μάλλον δεν θα είχε κατορθώσει να επιβάλει το «χαλιφάτο» του στη Συρία και στο Ιράκ. Και μια και μπαίνουμε σε αυτή την κουβέντα, γιατί δεν πάμε και πιο μακριά; Εάν η στάση των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και των άλλων συμμάχων ήταν λιγότερο εκδικητική με τη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν το Σύμφωνο των Βερσαλλιών ήταν πιο γενναιόδωρο με τη Γερμανία, ο Χίτλερ δεν θα είχε φτάσει στην εξουσία και ο κόσμος θα είχε γλιτώσει από τη φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων Eβραίων.

Το πρόβλημα, αν ακολουθήσει κανείς αυτόν τον δρόμο, ότι την ευθύνη την έχουν οι Κυβερνήσεις της Δύσης, είναι πως προτείνει ως βασικό άξονα του κακού αυτούς που στο βάθος υπερασπίζουν αυτά ακριβώς που το Ισλαμικό Κράτος υποτιμά, τα ίδια που και οι Ναζί υποτιμούσαν: την ελευθερία της έκφρασης, την κυριαρχία του νόμου, το κράτος δικαίου και τα άλλα βασικά στοιχεία της Δημοκρατίας που επιτρέπουν στους Corbyn, Sanders, στους Ποδέμος και στους Σύριζα, περιλαμβανομένων και του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας και άλλων που αντιτίθενται στο status quo, να μπορούν να ανταγωνιστούν στο πολιτικό πεδίο δίχως τον φόβο να μπουν φυλακή ή να δολοφονηθούν. Το να καταλογίζεις την ευθύνη για τη σφαγή στο Παρίσι σε εκλεγμένες κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ προϋποθέτει μια γκροτέσκα ηθική εξίσωση με τους άχρηστους ηλίθιους, σε πολλές περιπτώσεις πρώην τζάνκια ή αποτυχημένους μικροεγκληματίες, που ανακάλυψαν τον σκοπό της ύπαρξής τους σε μια ιδεολογία που λατρεύει τον θάνατο, που πιστεύει ότι έχει τη θεϊκή στήριξη όταν αποκεφαλίζει απίστους, πετάει ομοφυλόφιλους από τις ταράτσες, λιθοβολεί γυναίκες που κατηγορούνται για μοιχεία και βιάζει, σκλαβώνει και εκπορνεύει κορίτσια 13 χρονών. Είναι αλήθεια πως οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών και των συμμάχων τους προκάλεσαν τον θάνατο αμάχων. Πολλών. Πάρα πολλών. Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Όταν πεθαίνουν αθώοι, ο Ομπάμα θρηνεί και ζητά συγγνώμη. Ο ISIS το γιορτάζει.

Η πραγματικότητα είναι, όπως είπε πριν μια βδομάδα ο αρχηγός της Υπηρεσίας Ασφάλειας της Γερμανίας, πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν «διεθνή τρομοκρατικό πόλεμο». Δεν είναι η στιγμή να συνεχίσουμε να λουζόμαστε στα χλιαρά νερά της «αγαθοσύνης». Πρέπει να διαλέξουμε μεριά. Μπορεί κανείς να αισθάνεται ικανοποιημένος με τον εαυτό του αντιτιθέμενος στον πόλεμο, στον «νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό», στην αστυνομική επιτήρηση και άλλα παρόμοια,αλλά οι καιροί απαιτούν συζητήσεις δημιουργικές και απαντήσεις συγκεκριμένες, δίχως να κλείνεις τα μάτια στη σκληρή πραγματικότητα ότι μερικές φορές δεν υπάρχει άλλη λύση από το να λερώσεις τα χέρια σου, να θυσιάσεις την ηθική καθαρότητα και να διαλέξεις ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο. Δεν αρκεί στις επείγουσες παρούσες συνθήκες να δηλώνεις πως η ειρήνη είναι μια αρχή αδιαπραγμάτευτη – η ειρήνη δεν είναι μια Αρχή, είναι μια κατάσταση – ή ότι πρέπει να πολεμήσουμε περισσότερο ενάντια στον εχθρό εντός παρά στον εχθρό εκτός συνόρων.

Το αδιάσειστο επιχείρημα ενάντια στη θέση αιτίας – αποτελέσματος ανάμεσα στην εξωτερική πολιτική των πλούσιων χωρών της Δύσης και στην άνοδο του Ισλαμικού Κράτους είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του δεν είναι Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί αλλά κάτοικοι της Συρίας και του Ιράκ, κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι. Αυτοί που αισθάνονται άβολα να πάρουν θέση με τον Ομπάμα, τον Ολάντ, τον Κάμερον και τους άλλους, ας σκεφτούν στη συνείδησή τους εκείνους της γης τους κολασμένους που βρίσκονται στο στόχαστρο του ISIS όλες τις μέρες του χρόνου. Είναι η ώρα που οι άχρηστοι ηλίθιοι πρέπει να σταματήσουν να είναι άχρηστοι ηλίθιοι και να τοποθετηθούν, αρχίζοντας από το να ξεκαθαρίσουν, δίχως ναι-μεν-αλλά, ποιος είναι ο κύριος εχθρός της ανθρωπότητας.

Γιατί όταν εμφανιστεί ο τζιχαντιστής με το Καλάσνικοφ σε ένα μπαρ, ένα θέατρο ή ένα σουπερμάρκετ και αρχίσει να καθαρίζει ανθρώπους έναν έναν, δεν θα ρωτήσει εάν το επόμενο θύμα του είναι αριστερός ή δεξιός, προοδευτικός ή νεοφιλελεύθερος, ιμπεριαλιστής ή αντιιμπεριαλιστής. Θα σκοτώσει, σαν την πανούκλα, χωρίς κρίση και χωρίς έλεος.


πηγή: EL PAIS
μτφρ. Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


¿Por qué no podemos llevarnos todos bien?





No comments:

Post a Comment