Τι είναι τα ένσημα, τι είναι το ζουμί τους;

Έξω από το σουπερμάρκετ ξετρύπωσα την αφίσα αυτή.

Μπορεί κανείς να μην έχει την ίδια άποψη ούτε για τις αιτίες ούτε για τις λύσεις. Όμως η δύναμή της είναι στο ότι η πραγματικότητα που διαπιστώνει είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και, κυρίως, εντοπίζει τον ένοχο.

Ο νεαρός μάγειρας που καταφέρνει να βρει μερικά μεροκάματα και ετοιμάζει μενού σε σπίτια για 30-40 ευρώ και του απαγορεύεται να πληρωθεί νόμιμα για τη δουλειά του, γιατί με έσοδα 4-5 χιλ ευρώ τον χρόνο δεν μπορεί να ανοίξει βιβλία και ΟΑΕΕ, ο μεταφραστής που κάνει μερικές μεταφράσεις και περιμένει στην καλή περίπτωση να εισπράξει 5-6 χιλ ευρώ, ο κάθε Στέλιος που οι ασφαλιστικές εισφορές επί της εργασίας του αν πληρώνονταν θάκλειναν το μαγαζί που δουλεύει, και πάλι αυτός θα τις πλήρωνε σε κάποιο άλλο μαγαζί σαν καταναλωτής, που δεν περιμένει σύνταξη καμμία, ό,τι και να πει, ό,τι και να κάνει, έχει δίκιο.

Διότι κανένας δεν του έχει εξηγήσει πως το κράτος που τον έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση, είναι το ίδιο που αυξάνει το ήδη ασήκωτο κόστος της εργασίας του κατά 3%, το ίδιο που με τον φόρο που πληρώνει αυτός που κάνει δυο και τρεις δουλειές για να ζήσει, αγοράζοντας τσιγάρα, κρασί, μια μπύρα, ένα αναψυκτικό, βενζίνη για το μηχανάκι του, τα μακαρόνια για το σπίτι του, φάρμακα ενδεχόμενα, πληρώνοντας το νοίκι του, τεκμήρια αν είναι κακότυχος κι έχει και κανένα ερείπιο κληρονομιά, είναι το ίδιο κράτος που πληρώνει τις καθαρίστριες/δικαστίνες, τους συνταξιούχους στα 50 που έχουν κανονικότατη ασφάλιση, τους εργάτες/δεητζήδες των 1.700 και 2.000, ευρώ και το ταμείο τους, το ταμείο των μηχανικών, το ταμείο των δικηγόρων, τους χιλιάδες υπαλλήλους στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΕ, στον ΟΑΕΔ, στις εφορίες που βαράν σφραγίδες, που σφραγίζουν τελικά τη ζωή του.

Πως είναι το ίδιο κράτος που επιμένει να μην διαθέτει τη μόνη περιουσία που ανήκει ισόποσα και στον Στέλιο και στον Βαρδινογιάννη, την καταχρασμένη από τους προστάτες της δημόσια περιουσία, για να την πάρει κάποιος να φτιάξει καλές δουλειές κι ευκαιρίες για τον Στέλιο και να τον ξαλαφρώσει από το βάρος του κι από την ταπείνωση. Είναι το ίδιο κράτος που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια οι κρατιστές.

Γιατί κανένας δεν έχει καταφέρει να του εξηγήσει πως ναι, το Ελληνικό κράτος είναι βαθιά ταξικό. Μόνο που οι τάξεις στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, δεν είναι από τη μια ο Στέλιος και από την άλλη το αφεντικό του της κρεπερί. Αυτοί είναι στην ίδια μπάντα, στην προσπάθεια για επιβίωση.

Είναι αυτές του 18ου αιώνα. Από τη μια αυτό το κράτος που υποκρίνεται τη δημοκρατία, οι φεουδάρχες ιδιοκτήτες και κάτοχοί του, οι αυλικοί, τα εξαρτηματικά, οι προσοδούχοι και οι κοπρίτες τους, και από την άλλη όλοι εμείς, οι υπήκοοί τους, ο κάθε Στέλιος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος