Αναβολή λόγω ανωτέρας βίας

Ξεκίνησε να πάει σε μια παράσταση, αλλά βρήκε θυροκολλημένο σημείωμα αναβολής λόγω ανωτέρας βίας. Κάποιοι είχαν κλείσει δρόμους, ως συνήθως, και ο θίασος δεν κατάφερε να περάσει. Την επόμενη είχε δικάσιμο για ένα ζήτημα ασφαλιστικής, αλλά αναβλήθηκε λόγω ανωτέρας βίας, καθώς οι απαραίτητες γνωματεύσεις ιατρικών εξετάσεων δεν είχαν ολοκληρωθεί εξαιτίας εργαστηριακών ελλείψεων. Έχασε την ίδια μέρα μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση σε άλλη πόλη, αλλά δικαιολογήθηκε λόγω ανωτέρας βίας: απεργούσαν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και ακυρώθηκαν οι περισσότερες πτήσεις.

Αυτή η ανώτερη βία, παρούσα από παλιά στις ζωές όλων, τα τελευταία χρόνια είχε εξαπλωθεί σαν πανδημία. Μια ανώτερη βία της αναβολής που επέβαλλε να μένουν όλα στάσιμα κι απαράλλαχτα δια παντός. Όχι, δεν είχε ψευδαισθήσεις. Το έβλεπε καθαρά ότι η αναβλητικότητα δεν ήταν υπόθεση μιας κυβέρνησης μονάχα, ούτε καν ενός τόπου ή ενός λαού. Δεν ήταν μόνο στη χώρα του μια αλόγιστη κοινωνικοπολιτική βία που στήριζε στην εξουσία την άρνηση κάθε μεταβολής. Αυτή η βία της άρνησης στην εξέλιξη, είτε ευθέως ως αντιδραστική οπισθοδρόμηση, είτε πλαγίως ως παραληρηματική ουτοπολατρία, κυρίευε σταδιακά την ήπειρο και τον κόσμο ολάκερο.

«Γιατί αναβάλλεται η συζήτηση για το αύριο της ενωμένης ή αλληλοσπαραγμένης ηπείρου;» «Μα λόγω ανωτέρας βίας των τρεχουσών οικονομικών ανασφαλειών.»

«Γιατί παρακωλύονται οι αποφάσεις για τα μέτρα αυτοπροστασίας της δημοκρατίας;» «Μα επειδή αντιμετωπίζουμε την ανωτέρα βία έκτακτων κινδύνων.»

Πολλές ζωές αναβεβλημένες από μια ανώτερη βία ανισοκατανομής της πρόσβασης στη γνώση, περισσότερο σκληρή κι από την ανισοκατανομή του πλούτου, και όχι μόνο εξαιτίας της. Άνθρωποι χωρίς στόχους ή χωρίς θέληση να τους παλέψουν. Κοινωνίες χωρίς πυξίδα, χωρίς αρχές και χωρίς αίσθηση του ανήκειν. Οι σειρήνες του πλουσιοπάροχου ονείρου εν δράσει. Ζήσε κι εσύ διαμέσου της οθόνης σου. Άσε γι’ αύριο την προσωπική επανάσταση που χρειαζόσουν χθες.

Ξαφνικά, έστρεψε αηδιασμένος αλλού το πρόσωπό του. Είχε, λέει, στον ύπνο του απαυδήσει με όλα τούτα. Ανέβηκε ψηλά στον νότιο τοίχο της Ακρόπολης. Από κάτω το ιαματικό Ασκληπιείο. Κι έδωσε ένα σάλτο όλος χαρά στο καινό του θανάτου. Αλλά η εικόνα πάγωσε σε στοπ-καρέ με το ενύπνιο κορμί του ονείρου να αιωρείται στην αναβλητικότητα της σύγκρουσης με τη σκληρή πραγματικότητα του εδάφους, λόγω ανωτέρας βίας του ξυπνητηριού.

Η ζωή αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας. Με βία πολύ κατώτερη, γεννημένη από τα σπλάχνα του ζώου, μεγαλωμένη με τον φθόνο ενός καπνού που σκόρπισε στον άνεμο κι έγραψε με τη σιαγόνα ενός γαϊδάρου την πρώτη ανθρωποκτονία στο νέο άστρο.

Τελικά δεν είναι οι άλλοι. Όχι. Η κόλαση είναι το τέλμα μέσα του.

Θάνος Σίδερης

Εικόνα: Guercino, ακαδημία, πρώιμος 17ος αι.