Friday, February 3, 2017

Ο γέρο πεύκος...


Share/Bookmark

 Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει καθώς το αυτοκίνητο έμπαινε στο χωριό. Η ερημιά του τοπίου γινόταν πιο έντονη από το πούσι που σκέπαζε τις υπώρειες του βουνού και έκανε τις σιλουέτες των σπιτιών και των δέντρων αχνές, σκέτες σκιές.

Ψυχή ζώσα, εδώ και ώρα, στον δρόμο.

Ξάφνου, μία πινελιά δραστηριότητας. Επτά οχτώ άνθρωποι καταγίνονταν με κάτι, κουβαλούσαν σκοινιά και αλυσοπρίονα, δίπλα στον δρόμο. Μερικά αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα, σχεδόν έκλειναν τον στενό δρόμο.

Σταμάτησα και βγήκα, τους γνώριζα άλλωστε τους περισσότερους.

Το αντικείμενο της ασχολίας τους έστεκε εκεί, αδιάφορο και περήφανο, όπως έκανε χρόνια τώρα, από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου να τριγυρίζει εκεί. Ένα θεόρατο πεύκο, μια κουκουναριά, γύρω στα δώδεκα μέτρα ψηλό, που ένα κονκλάβιο ανησυχούντων γειτόνων έκρινε ότι, αρκετά πια, η ανάπτυξή του έθετε σε κίνδυνο τα παρακείμενα σπίτια. Ρώτησα, πλάγια, και έμαθα ότι τις ανησυχίες τους είχε αποδεχθεί και το δασαρχείο και είχε δώσει άδεια.

Για να κοπεί ο γίγαντας.

Παρηγορήθηκα στη σκέψη ότι είχε παραδώσει τη σκυτάλη, βλέποντας τέσσερεις κουκουναριές, μεγάλες αλλά πολύ μικρότερες από τον γίγαντα, τριγύρω. Άκουσα τις συζητήσεις των πιο έμπειρων πως θα κατάφερναν να τον ρίξουν χωρίς να πέσει πάνω στα διπλανά οικήματα, με εναέρια κοπή των πιο ψηλών κλαδιών, και έπειτα με στοχευμένη τοποθέτηση σφηνών στην εγκοπή, ενώ ταυτόχρονα με σκοινιά θα τραβούσαν την κορυφή για να της δώσουν την επιθυμητή κλίση στην πτώση της.

Μέτρησα με σεβασμό και μουντή διάθεση, σαν τον καιρό γύρω μας, την περιφέρεια του θαυμάσιου δέντρου: τρία μέτρα περιφέρεια. Έπειτα έμεινα παράμερα, παρακολουθώντας την κορύφωση της πράξης.

Ο γίγαντας δέχτηκε την τομή, στο προκαθορισμένο σημείο, μπήκαν οι σφήνες, τραβήχτηκαν τα σκοινιά, έγειρε λίγο ελαφρά στην αρχή, μούγκρισε με ένα τρίξιμο που εξελίχθηκε σε κρότο. Και έπεσε με έναν δυνατό γδούπο, συντρίβοντας κάτι ελιές που ήταν παραπέρα.

Αισθάνθηκα σαν να είδα θάνατο και κηδεία μαζί.

Πλησίασα στην τομή και μέτρησα τους δακτυλίους, άλλους καθαρούς και πλατιούς, ιδίως στην αρχή της ζωής του δέντρου, άλλους, τους πιο πρόσφατους, στενούς και αδιόρατους. Μερικοί είχαν ανοιχτό ξανθό χρώμα, άλλοι ήταν πιο σκούροι. Σημάδια των μεταπτώσεων της υγρασίας, της γονιμότητας της γης, του κλίματος, όλα αυτά τα χρόνια που άφησαν τα σημάδια τους στους δακτύλιους της γέρικης κουκουναριάς.

Μέτρησα 232 δακτυλίους. Η μέτρηση συμφώνησε με την αφήγηση του παρακείμενου γείτονα, ότι αυτό το δέντρο ήταν πάνω από 200 χρονών.

Σκέφθηκα μελαγχολικά ότι αυτό το δέντρο γεννήθηκε το 1785. Πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Λίγο μετά τα Ορλωφικά. Όταν τη θάλασσα που αντίκριζε τη λυμαίνονταν ακόμη οι πειρατές. Η Μεγάλη Αικατερίνη βασίλευε ακόμη στη Ρωσία. Ο Κοραής ήταν πιθανότατα στο Παρίσι. Και οι δικοί μου πρόγονοι δεν είχαν ακόμα αρχίσει να αφήνουν σημάδια για να τα βρω, εγώ ο Κοντορεβιθούλης.

Τώρα θα μετατραπεί σε ανώνυμα σανίδια για οικοδομή και για ναυπηγική, όπως τόσα εκατομμύρια άλλα δέντρα στην ιστορία.

Τι κρίμα.

Αλλά έτσι είναι αυτά. Τα πάντα ρει, και ουδέν μένει...

No comments:

Post a Comment