Ένας ακόμη διονυσιακός πανάρχαιος Κλήδονας στη Βαρκελώνη. Οι φωτιές του Αη Γιάννη, του San Juan, που καίμε τα παλιά έπιπλα, τα ρούχα, τα όνειρα που γίναν πραγματικότητα. Κι εκείνα τα άλλα που μείναν τόσο πραγματικά όσο το υλικό των ονείρων "από το οποίο είναι καμωμένος ο κόσμος μας", όπως μας τα περιγράφει ο ελισαβετιανός Γουίλιαμ χαμογελώντας.
Στην άλλη άκρη της Μεσογείου η δεύτερη μεγάλη γιορτή της πόλης μας, που ανάβει από άκρη σε άκρη, απ' την Eixample ως τις παραλίες που καταλήγει ο κόσμος μετά τα μεσάνυχτα, σε μια ολονύχτια φιέστα.
Νωρίτερα ανεβαίνουν οι καλικάντζαροι, από τα έγκατα της γης, χορεύουν με τις φωτιές να στριφογυρίζουν από τα κοντάρια τους, στον ρυθμό των κυμβάλων, μαζί με ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλου και φυλής στις γειτονιές πλάι στο μεγάλο ιπτάμενο γουρούνι της αφθονίας, που μοιράζει πονηρά χαμόγελα.
Εξαγνίζει η νύχτα αυτή με τη φωτιά, το νερό, το φως, τη μουσική και τον έρωτα, που διακρίσεις δεν γνωρίζουν, ό,τι μας άγγιξε, ό,τι μας πλήγωσε, ό,τι μας σημάδεψε, ό,τι μας άλλαξε, κάθε τι που δεν προκάναμε κι όλα αυτά που μας προστέθηκαν, την παραμονή της μεγαλύτερης μέρας του χρόνου. Να μας βρει καθαρούς κι ελαφρούς η επόμενη μέρα, που αρχίζει να φθίνει άλλη μια φορά. Όπως ο κύκλος της ζωής.
Διπλή η γιορτή φέτος, του '20 που την πηδήξαμε σαν τις φωτιές, σε συσκευασία ενός με τη φετινή του '21. Σαν να μην πέρασαν δύο χρόνια.
Και του χρόνου!
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment