Είναι ότι αυτό είναι η κορφή του παγόβουνου.
Αν "απλά" του είχαν σπάσει τα δόντια, το σαγόνι, ένα χέρι, ή τσακίσει το γόνατο, αν τραβολογιώνταν για μήνες ή χρόνια στα νοσοκομεία, στους οδοντίατρους, στους χειρουργούς, με ό,τι σημαίνει αυτό από χρήματα, αν του έμεναν κουσούρια, έχανε τη δουλειά του, δεν μπορούσε να οδηγήσει, του κατέστρεφαν το καλοκαίρι που περίμενε όλο τον χρόνο, δημιουργούσαν ή επέτειναν προβλήματα στη σχέση του, αν είχε κάποιον οικείο να φροντίσει και δεν το μπορούσε πια, όλα αυτά τα "αν", αλλά παρόλα αυτά ζούσε, το γεγονός της Ραφήνας θα πέρναγε στα ψιλά. Απαρατήρητο. Κάποιος τις έφαγε από μια συμμορία σε μια φασαρία που πλακώθηκαν σε ένα μπαρ στη Ραφήνα. Πήγε η αστυνομία. Ίσως υπέβαλαν μηνύσεις. Και τρέχα να βρεις άκρη. Μάρτυρες. Αποδείξεις. Εγκλήματα χωρίς τιμωρία.
Όπως συμβαίνουν δεκάδες ή εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις μάθε μέρα. Σε καυγάδες στους δρόμους, σε μπαρ, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, σχολεία, πανεπιστήμια, σε κλοπές και εισβολές σε σπίτια...
Με φυσικότητα. Η βία ως κανονικότητα.
Το τρομακτικό είναι ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου, αντί να αποκαλύπτει ή έστω να δημιουργεί σκέψεις για το παγόβουνο που κρύβεται από κάτω, αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένο περιστατικό. Κάθε ένα παρόμοιο ως μεμονωμένο περιστατικό. Όχι ως αυτό που είναι: τυχαίες ακραίες εκφάνσεις ενός ρεύματος βίας κι επιθετικότητας, από ένα διαρκές ξετύλιγμα βίαιων γεγονότων, που βλέπουμε κάθε στιγμή αρκεί να κοιτάξουμε από το παράθυρό μας, στον δρόμο, δίπλα στα ΜΜΜ, στο περιβάλλον μας. Οι οποίες στραβώνουν ενίοτε τόσο ώστε να προκαλέσουν θάνατο επί τόπου.
Κάνουμε πως το αγνοούμε ελπίζοντας (ιδιοτελώς και ανοήτως) πως δεν θα μας αγγίξει. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι είναι εξαίρεση αυτοί οι θάνατοι. Κι όταν μας περνάει παρά τρίχα σε κάποιο περιστατικό η βία πλάι μας λέμε "άγιο είχαμε", νομίζοντας ότι το ξορκίζουμε και θα τον έχουμε πάντα αυτό τον "άγιο".
Δεν είναι όμως έτσι. Έχουμε φτιάξει μια εξαιρετικά βίαιη κοινωνία που αυνανίζεται αυτοκολακευόμενη, προσποιείται πως ανατριχιάζει, πως νοιάζεται για τον εκθρονισμένο από τη διάδοχη μπάντα χιμπαντζή, όπως γίνεται στη ζούγκλα, που έγινε επιθετικός και αναπόφευκτα συνάντησε τη μοίρα του.
Για να αποφύγει να κοιτάξει το δικό της πρόσωπο στον καθρέφτη και να αισθανθεί πρώτα τον αποτροπιασμό κι ύστερα τον φόβο που αυτό, η εικόνα της, αναπόδραστα θα της προκαλέσει.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment