Πρώτος παραγωγός είναι η Κίνα 1,4 δις άνθρωποι, η ΕΕ (450 εκατομμύρια), και η Ινδία (1.35 δις) αλλά έχουν πολλά στόματα να θρέψουν ήδη εντός, οπότε οι εξαγωγές τους είναι μικρότερες. Επίσης η συνολική παραγωγή του κόσμου εξαρτάται αρκετά από ρωσικά λιπάσματα, που είναι βασικό εξαγωγικό αγαθό που η Ρωσία το δίνει με λίστα προτιμήσεως τώρα. Οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο πίσω στο σιτάρι και είναι ήδη 330 εκατομμύρια άνθρωποι. Σε κάθε περίπτωση, οι ποσότητες για φέτος είναι δεδομένες και για του χρόνου, ό,τι και να γίνει, η μισή (τουλάχιστον) σοδειά της Ουκρανίας έχει χαθεί όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι Ουκρανοί. Γιατί πώς να σπείρουν οι άνθρωποι με τον πόλεμο ενώ βρέχει βόμβες;
China — 134
EU ----- 126,6
India — 107,5
Russia — 85,9
United States — 49,7
Canada — 35,2
Pakistan — 25,2
Ukraine — 24,9
Turkey — 20,5
2020 - εκατομμύρια τόνοι
Τα σιτηρά είναι η βάση της διατροφής εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Αίγυπτο ως τη Νότια Αφρική (και την Ευρώπη φυσικά). Που το 40% της κατανάλωσής τους καλύπτονταν από Ρωσοουκρανικές εξαγωγές. Σε κάποιες χώρες όπως η Αίγυπτος των 130 εκατομμυρίων το 80%.
Λένε λοιπόν τώρα οι ΗΠΑ στους Αφρικανούς, που επιπλέον πλήττονται από ξηρασία, και κουνούν διδακτικά το δάχτυλο, ''προσοχή, σκεφτείτε πριν τα πάρετε, γιατί μπορεί να είναι κλεμμένα από κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας''.
Προφανώς κάποια είναι, κάποια είναι Ρωσικά. Ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολο να διαχωριστεί από πού προέρχονται. Αν κρατάνε για εσωτερική κατανάλωση το Ουκρανικό στάρι κι εξάγουν πιο πολύ Ρώσικο δηλαδή τι αλλάζει; Ούτε είναι δυνατό να επιβληθεί εμπάργκο στις εξαγωγές σιτηρών της Ρωσίας, που θα καταδίκαζε σε άμεσο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους και πιθανότατα την ειρήνη σε τεράστιες περιοχές του πλανήτη.
Τι λένε σε εκατοντάδες εκατομμύρια Αφρικανών οι Αμερικανοί ως υπαρκτό ερώτημα (New York Times); Να πεθάνουν της πείνας κυριολεκτικά, όπως σημειώνει εδώ και καιρό ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων κι ο ΟΗΕ; Γιατί για αυτό μιλάμε. Να βγουν στους δρόμους; Nα ξεκινήσουν νέοι πόλεμοι από έλλειψη τροφής και λιπασμάτων; Να φάνε παντεσπάνι;
Και περιμένουν να τους ακούσουν; Γιατί δεν το λένε στους δικούς τους πολίτες; Να κόψουν από τη δική τους κατανάλωση και να προσφέρουν σε ίδιες τιμές το δικό τους σιτάρι στην Αφρική;
Αντί να κερδοσκοπούν με τις τιμές, αγοράζοντας ποσότητες στην αγορά commodities σορτάροντας τις τιμές στη Σιγκαπούρη, όπως αποκάλυψε ο Ινδός υπουργός των εξωτερικών. Και για τον λόγο αυτό η Ινδία αποφάσισε τις δικές της εξαγωγές να τις διοχετεύει κατευθείαν στα κράτη που έχουν ανάγκη, βγάζοντάς τις από την αγορά που έχει φλιπάρει.
Την Αφρική ούτως ή άλλως πρέπει να την ξεχάσουν οι ΗΠΑ, φαίνεται. Έχουν εδώ και καιρό κάνει ένα στρατηγικό λάθος. Το οποίο επαναλαμβάνουν διαρκώς.
Οι Κινέζοι στέλνουν στους Αφρικανούς επενδύσεις, υποδομές με δημόσιο χρήμα, δάνεια, τεχνολογία και μετά κάνουν business, με τους όρους τους βέβαια, που όμως ανεβάζουν το επίπεδο ζωής και δημιουργούν ευκαιρίες.
Οι Αμερικανοί έχουν περιορίσει την κρατική εξωτερική βοήθεια για ανάπτυξη σε τρίτες χώρες (που θα ήταν προς το συμφέρον τους) στο ελάχιστο, γύρω στα 50 δις δολλάρια, σε λιγότερο από 1% του προϋπολογισμού τους, από το οποίο τα μισά πάνε για όπλα και διπλωματία. Μόλις 25-30 δις δολλάρια το 2020 πήγαν για αναπτυξιακή βοήθεια (επενδύσεις υποδομές κλπ).
Και στέλνουν πού και πού στρατά, αεροπλανοφόρα, να κάνουν κήρυγμα στις κυβερνήσεις.
Όμως αυτά έχουν ένα μειονέκτημα. Δεν τρώγονται!
Τι θα κάνατε εσείς στη θέση των Αφρικανών; Να πεθάνετε της πείνας και να αρχίσετε να τρώτε ο ένας τον άλλο για έναν μακρινό πόλεμο ανάμεσα σε δυο χώρες λευκών, σε μια ήπειρο που δεν σας θέλουν καν για το χρώμα ή την καταγωγή σας; Τη μια πλευρά του οποίου υποστηρίζει μια άλλη χώρα που έχει ακόμη σοβαρό πρόβλημα διακρίσεων με τους πρώην σκλάβους από την περιοχή σας;
Είναι εντυπωσιακό που το βλέπουν καν ως υπαρκτό δίλημμα οι ΝΥΤ! Αδυνατούν πλήρως να μπουν στη θέση του άλλου.
Ζουν σε άλλον κόσμο οι ελίτ των ΗΠΑ. Ο οποίος έχει πάψει να υπάρχει εδώ και καιρό στην πραγματικότητα, τα θεμελιώδη της οποίας επιμένουν να αγνοούν. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ μεγάλο πρόβλημα για όλους μας στη Δύση και τη βιωσιμότητα των Δημοκρατιών μας. Γιατί κάποια στιγμή η πραγματικότητα εκδικείται.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Δείτε σχετικά: NYT: Το μεγάλο δίλημμα με το κλεμμένο ουκρανικό σιτάρι
No comments:
Post a Comment