Τα λεηλατημένα ερείπια της αττικής ακτής στην καρδιά του Φαληρικού Δέλτα. Ένα παλιό κλαμπ που βρίσκεται σε χώρο του ΣΕΦ, μαδημένο. Ξηλωμένες τζαμαρίες, στολίδια, ξεδοντιασμένα σκαλοπάτια, ένας σκελετός από μέταλλα που κάτι αόριστο θυμίζουν, καθώς η μπουκαδούρα δροσίζει ανάμεσα σε καθρεφτάκια σκορπισμένα παντού, ακατονόμαστες μουτζούρες, σκιές και ήχους. Και το Αττικό φως που φωτίζει από μέσα προς τα έξω, μια διάθλαση της ακτής μέσα από τα ρημάγματα.
Στην καλοφτιαγμένη παραλιακή περατζάδα, που διαμορφώθηκε κι έζησε στιγμές δόξας για τους Ολυμπιακούς και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα τοπία της Βαρκελώνης ή της Νίκαιας, με τα κομψά φωτιστικά της και τους χώρους άθλησης, απλώνονται μουτζούρες παντού, σχάρες ξηλωμένες για το σίδερό τους, απορροές γεμάτες κιλά αποτσίγαρα, πλαστικά κυπελλάκια, μπουκάλια και κάθε είδους απορρίμματα.
Ενώ λίγο παραπάνω, δέκα λεπτά περπάτημα, στο μεγαλύτερο εργοτάξιο πολιτισμού της Ευρώπης, μαγειρεύεται σε χύτρα ταχύτητας το καινούργιο υπέροχο Αττικό όνειρο του Ρέτζο Πιάνο και του Ιδρύματος Νιάρχου, η Όπερα και η Βιβλιοθήκη.
Δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, ο τόπος όμως λίγο παραδίπλα είναι αφημένος σε μια μελαγχολική παρακμή, από την οποία τον συγκρατεί λιγάκι η προσπάθεια μερικών τρελών της θάλασσας, του ιστιοπλοϊκού μου ομίλου, με τα σκαφάκια και με τα πανιά τους, που συμμαζεύουν, καθαρίζουν, τακτοποιούν όσο μπορούν, με πολλή προσωπική δουλειά και κόπο. Ταλαιπωρημένοι και ληστεμένοι κι αυτοί από το ανελεύθερο κράτος μας, που δεν φαίνεται να ασχολείται ιδιαίτερα με τους βανδάλους και τους αληθινούς ληστές. Και κυρίως αυτούς, Περιφερειάρχες, Δημάρχους, πολιτικούς, υπαλλήλους, που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους αφήνουν να διαλυθεί σιγά σιγά, να παρασυρθεί από τον καιρό και τους ανθρώπους ό,τι όμορφο και ακριβό φτιάξαμε για τη μεγάλη γιορτή.
Πιο κει η παραλία, ανάμεσα στο Τουρκολίμανο και στη χλιδάτη μαρίνα Φαλήρου, ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αθήνας, πηγμένη στο σκουπίδι και στα πλαστικά. Ξεχειλισμένοι κάδοι που κάποιος Δήμαρχος (που θα θέλει να ξαναεκλεγεί πανηγυρικά) ξέχασε πως υπάρχουν κι αυτοί. Φευγαλέα παραπήγματα και δυο τρεις ψαράδες στη μελαγχολία του απογεύματος. Σαν κάποιες παραλίες όταν περπατούσα στο Δέλτα του Νείλου, λίγο παραέξω από την Αλεξάνδρεια.
Τις προάλλες στο παρκάκι πίσω από τον Ναυτικό μας Όμιλο βρήκανε το πρωί έναν κρεμασμένο. Πήρε σκοινί από κάποιο σκάφος, τόδεσε σ’ ένα δέντρο και κρεμάστηκε. Ίσως κάποιος από αυτούς τους άστεγους που κατά καιρούς κερνάμε μια μπύρα και λέμε δυο περίεργες κουβέντες. Ευτυχώς τον μάζεψαν νωρίς, πριν τον δουν οι πιτσιρικάδες πούρχονται για προπόνηση. Χάθηκε, δεν μάθαμε τη δική του ιστορία. Κανείς δεν θα αφηγηθεί τη δική του, μοναδική, εκδοχή της ζωής.
Στην περατζάδα, σταματημένα αυτοκίνητα που κάτι περιμένουν, με επιβάτες που χαζεύουν τη θάλασσα, νεανικές παρέες, κανένας κάγκουρας πού και πού με τις αλλοπρόσαλλες μουσικές του στο τέρμα. Αλλά και κανένα μικρό κασετόφωνο με λαϊκά, περαστικοί, δρομείς που τρέχουν προσπαθώντας ν' αποφύγουν τα κυπελλάκια και τραβούν το βλέμμα τους από τις πλαστικές σακούλες πούχουν σκαρφαλώσει στα κάγκελα, πιτσιρικάδες που καπνίζουν κατιτίς χαλαρωτικό, ζευγαράκια, ανθρώπινες ιστορίες που πλέκονται στην υγρασία, σαν σκιές ανάερες στο Αττικό φως του ηλιοβασιλέματος, που σβήνει πάνω από το μοναδικό μπλε του Σαρωνικού σε τούτη τη γωνιά που συναντιέται η αρχαία θάλασσα με τα ποτάμια της Αττικής και τη ροή των ζωών μας.
Τόση ομορφιά, αυτή τη μελαγχολική γλύκα των αντιφάσεων του ρωμέικου στο Αττικό τοπίο, δεν είδα μήτε κι ένιωσα πουθενά.
Στην καλοφτιαγμένη παραλιακή περατζάδα, που διαμορφώθηκε κι έζησε στιγμές δόξας για τους Ολυμπιακούς και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα τοπία της Βαρκελώνης ή της Νίκαιας, με τα κομψά φωτιστικά της και τους χώρους άθλησης, απλώνονται μουτζούρες παντού, σχάρες ξηλωμένες για το σίδερό τους, απορροές γεμάτες κιλά αποτσίγαρα, πλαστικά κυπελλάκια, μπουκάλια και κάθε είδους απορρίμματα.
Ενώ λίγο παραπάνω, δέκα λεπτά περπάτημα, στο μεγαλύτερο εργοτάξιο πολιτισμού της Ευρώπης, μαγειρεύεται σε χύτρα ταχύτητας το καινούργιο υπέροχο Αττικό όνειρο του Ρέτζο Πιάνο και του Ιδρύματος Νιάρχου, η Όπερα και η Βιβλιοθήκη.
Δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, ο τόπος όμως λίγο παραδίπλα είναι αφημένος σε μια μελαγχολική παρακμή, από την οποία τον συγκρατεί λιγάκι η προσπάθεια μερικών τρελών της θάλασσας, του ιστιοπλοϊκού μου ομίλου, με τα σκαφάκια και με τα πανιά τους, που συμμαζεύουν, καθαρίζουν, τακτοποιούν όσο μπορούν, με πολλή προσωπική δουλειά και κόπο. Ταλαιπωρημένοι και ληστεμένοι κι αυτοί από το ανελεύθερο κράτος μας, που δεν φαίνεται να ασχολείται ιδιαίτερα με τους βανδάλους και τους αληθινούς ληστές. Και κυρίως αυτούς, Περιφερειάρχες, Δημάρχους, πολιτικούς, υπαλλήλους, που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους αφήνουν να διαλυθεί σιγά σιγά, να παρασυρθεί από τον καιρό και τους ανθρώπους ό,τι όμορφο και ακριβό φτιάξαμε για τη μεγάλη γιορτή.
Πιο κει η παραλία, ανάμεσα στο Τουρκολίμανο και στη χλιδάτη μαρίνα Φαλήρου, ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αθήνας, πηγμένη στο σκουπίδι και στα πλαστικά. Ξεχειλισμένοι κάδοι που κάποιος Δήμαρχος (που θα θέλει να ξαναεκλεγεί πανηγυρικά) ξέχασε πως υπάρχουν κι αυτοί. Φευγαλέα παραπήγματα και δυο τρεις ψαράδες στη μελαγχολία του απογεύματος. Σαν κάποιες παραλίες όταν περπατούσα στο Δέλτα του Νείλου, λίγο παραέξω από την Αλεξάνδρεια.
Τις προάλλες στο παρκάκι πίσω από τον Ναυτικό μας Όμιλο βρήκανε το πρωί έναν κρεμασμένο. Πήρε σκοινί από κάποιο σκάφος, τόδεσε σ’ ένα δέντρο και κρεμάστηκε. Ίσως κάποιος από αυτούς τους άστεγους που κατά καιρούς κερνάμε μια μπύρα και λέμε δυο περίεργες κουβέντες. Ευτυχώς τον μάζεψαν νωρίς, πριν τον δουν οι πιτσιρικάδες πούρχονται για προπόνηση. Χάθηκε, δεν μάθαμε τη δική του ιστορία. Κανείς δεν θα αφηγηθεί τη δική του, μοναδική, εκδοχή της ζωής.
Στην περατζάδα, σταματημένα αυτοκίνητα που κάτι περιμένουν, με επιβάτες που χαζεύουν τη θάλασσα, νεανικές παρέες, κανένας κάγκουρας πού και πού με τις αλλοπρόσαλλες μουσικές του στο τέρμα. Αλλά και κανένα μικρό κασετόφωνο με λαϊκά, περαστικοί, δρομείς που τρέχουν προσπαθώντας ν' αποφύγουν τα κυπελλάκια και τραβούν το βλέμμα τους από τις πλαστικές σακούλες πούχουν σκαρφαλώσει στα κάγκελα, πιτσιρικάδες που καπνίζουν κατιτίς χαλαρωτικό, ζευγαράκια, ανθρώπινες ιστορίες που πλέκονται στην υγρασία, σαν σκιές ανάερες στο Αττικό φως του ηλιοβασιλέματος, που σβήνει πάνω από το μοναδικό μπλε του Σαρωνικού σε τούτη τη γωνιά που συναντιέται η αρχαία θάλασσα με τα ποτάμια της Αττικής και τη ροή των ζωών μας.
Τόση ομορφιά, αυτή τη μελαγχολική γλύκα των αντιφάσεων του ρωμέικου στο Αττικό τοπίο, δεν είδα μήτε κι ένιωσα πουθενά.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment