Περί συνοχής, πολιτείας κι επιβίωσης

Λυσιστράτη, Αριστοφάνης, 411 π.Χ.

(σοφές κουβέντες γυναικών - κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου)
μετάφραση: Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος

Λυσιστράτη:

Κι αν είχατε στο τσερβέλο σας λίγο μυαλό
Όπως εμείς υφαίνουμε το μαλλί, έτσι θα κάνατε εσείς πολιτική

Πρόβουλος:

Πώς δηλαδή; για πες

Λυσιστράτη:

Πρώτα απ’ όλα, όπως βάζουμε το μαλλί για πλύσιμο να φύγει η λέρα,
Θα αρπάζατε τα ραβδιά και θα ξεπλένατε την πόλη
Απ’ τους μοχθηρούς και τα καθάρματα
Κι ακόμη όλους τούτους που συνασπίζονται μεταξύ τους σε φατρίες
Και κολλούν στις εξουσίες, θα τους αποξάνατε κι αυτούς
Μαδώντας το κακό τους το κεφάλι τρίχα-τρίχα

Κι ύστερα να ξάνετε όλους μες στο μεγάλο το κοινό καλάθι,
για της χώρας το καλό: και τους μετανάστες και τις μειονότητες
και τους ξένους, και τους φίλους τους καλούς,
όλους να τους ανακατέψετε
κι αν τύχει να χρωστά και στο Δημόσιο κανείς,
στην εφορία, στον ΟΑΕΕ, στον ΕΟΠΠΥ,
και τούτον μες στο καλάθι βάλτε τον, χώρια να μη μένει

και τις γειτονιές, μα το Δία, που μένουν άποικοι τούτης της χώρας
που σαν σπασμένα κομμάτια στη γη σκόρπια είναι ριγμένα
πάρτε τα και κάντε τα όλα ένα

κι ύστερα, φτιάξτε μια μεγάλη μπάλα από μαλλί
από όλους αυτούς μες στο καλάθι,
κι από την τουλούπα τούτη την τρανή
το πιο ζεστό ρούχο πλέχτε του λαού, της Πόλης.

________________
Λυσιστράτη:

κἂν ὑμῖν γ᾽ εἴ τις ἐνῆν νοῦς,
ἐκ τῶν ἐρίων τῶν ἡμετέρων ἐπολιτεύεσθ᾽ ἂν ἅπαντα.

Πρόβουλος:
πῶς δή; φέρ᾽ ἴδω.

Λυσιστράτη
πρῶτον μὲν ἐχρῆν, ὥσπερ πόκου ἐν βαλανείῳ
ἐκπλύναντας τὴν οἰσπώτην, ἐκ τῆς πόλεως ἐπὶ κλίνης
ἐκραβδίζειν τοὺς μοχθηροὺς καὶ τοὺς τριβόλους ἀπολέξαι,
καὶ τούς γε συνισταμένους τούτους καὶ τοὺς πιλοῦντας ἑαυτοὺς
ἐπὶ ταῖς ἀρχαῖσι διαξῆναι καὶ τὰς κεφαλὰς ἀποτῖλαι·

εἶτα ξαίνειν ἐς καλαθίσκον κοινὴν εὔνοιαν, ἅπαντας
καταμιγνύντας τούς τε μετοίκους κεἴ τις ξένος ἢ φίλος ὑμῖν,
κεἴ τις ὀφείλει τῷ δημοσίῳ, καὶ τούτους ἐγκαταμεῖξαι·
καὶ νὴ Δία τάς γε πόλεις, ὁπόσαι τῆς γῆς τῆσδ᾽ εἰσὶν ἄποικοι,
διαγιγνώσκειν ὅτι ταῦθ᾽ ἡμῖν ὥσπερ τὰ κατάγματα κεῖται
χωρὶς ἕκαστον· κᾆτ᾽ ἀπὸ τούτων πάντων τὸ κάταγμα λαβόντας

δεῦρο ξυνάγειν καὶ συναθροίξειν εἰς ἕν, κἄπειτα ποιῆσαι
τολύπην μεγάλην κᾆτ᾽ ἐκ ταύτης τῷ δήμῳ χλαῖναν ὑφῆναι.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος