«Οι άνθρωποι, ατυχώς, δεν μπορούν να ανεχθούν τη διαφορετικότητα στον συνάνθρωπό τους. Δεν μπορούν να δεχθούν τη διαφορετική φυλετική καταγωγή του ανθρώπου, τις διαφορετικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις του, πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές».
Όχι, δεν τα πρόφερε τα λόγια αυτά κάποιος εκπρόσωπος οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν προέρχονται από κάποιον από εμάς τους συνήθεις υπόπτους, τους φίλους της ελευθερίας και της προόδου, που πιστεύουμε κι αγωνιζόμαστε για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ανοχή, τα ίσα δικαιώματα και ίδιες ευκαιρίες για όλους.
Αυτό που τα κάνει περισσότερο σημαντικά είναι ότι τα πρόφερε στο Αναστάσιμο μήνυμά του από το Φανάρι προς τον Οικουμενικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό, αλλά και προς κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από θρησκευτικές πεποιθήσεις, ο μεγάλος αυτός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Που αποκαλείται και πράσινος Πατριάρχης, καθώς πρωτοστάτησε στην προσπάθεια προστασίας του περιβάλλοντος, ανοίγοντας στον παγκόσμιο διάλογο των Εκκλησιών ένα καινούργιο κεφάλαιο θεολογικού προβληματισμού. Ταυτόχρονα, σε μια κίνηση πολιτικού συμβολισμού και φαναριώτικης διπλωματίας, γυναικεία χορωδία συγκροτημένη από την κοινότητα των Ουκρανών της Κωνσταντινούπολης, έψαλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο το Χριστός Ανέστη, μετά το πέρας της Ακολουθίας της Αγάπης στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου. Οι Ουκρανοί ορθόδοξοι παρακολούθησαν τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και την Ανάσταση στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου μαζί με χιλιάδες άλλους προσκυνητές που συνέρρευσαν στο Φανάρι από την Πόλη αλλά και από άλλα σημεία της οικουμένης.
Η αντίθεση των λόγων του Πατριάρχη με τις μισαλλόδοξες φωνές τμημάτων του ελλαδικού επαρχιώτικου εθνοφυλετικού χριστιανισμού που έχει τρυπώσει στην Εκκλησία της Ελλάδος, η αντίφαση με κείνες τις φωνές που ακονίζουν τα μαχαίρια του μίσους για τη διαδοχή στην Ελλαδική Εκκλησία, φωτίζει κατά κάποιον παράδοξο τρόπο με το εκτυφλωτικό φως της ιστορίας την πηγή της άλλης εκείνης βαθιάς αντίφασης που κατατρώγει τον σύγχρονο Ελληνισμό, δυο αιώνες τώρα.
Από τη μια το συλλογικό όνειρο του σύγχρονου κόσμου, των φωτισμένων Φαναριωτών, των Ελλήνων και Αρβανιτών εμπόρων και ναυτικών, των βιοτεχνών, των τραπεζιτών, των διανοούμενων και αστών Ελλήνων, των επιστημόνων, των εργατών στη βιομηχανική εποχή, από άκρη σε άκρη, από την Κριμαία ως τη Νότια Ιταλία, από την Αλεξάνδρεια ως τις πεδιάδες της Ρουμανίας, τη Σμύρνη, τις Σπέτσες, το Γαλαξίδι, τη Χίο, τα Ζαγόρια, τα ορεινά περάσματα, τα λιμάνια και τις πόλεις της Ελλαδικής χερσονήσου. Το συλλογικό όνειρο των φωτισμένων Ελλήνων και Φιλελλήνων που μετέτρεψαν με τις ζωές, με τη δημιουργικότητα, με τον κόπο και ενίοτε με το αίμα τους, το ελληνικό όνειρο σε συλλογική φαντασίωση της Δύσης.
Κι από την άλλη ο μεσαιωνικός κοτζαμπάσικος, σκοταδιστικός ελληνισμός της κατάρας και του μίσους, του σογιού και της μάταιης μαγκιάς, που επιβιώνει κι αυτός ισχυρός εκτός εποχής παρασιτώντας, σε έναν κόσμο που έχει ήδη αλλάξει εδώ και διακόσια χρόνια.
Η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι μια διαρκής αντιπαράθεση ισχύος, ένας συνεχής πόλεμος, ανάμεσα στις δύο αυτές βαθιές συνιστώσες εντός μας. Όλο και παραπάνω είναι φανερό πως για τον λόγο αυτό προκοπή θα δούμε μόνο αν ξεκαθαρίσουμε με τα βαρίδια μέσα μας.
Αν συγκρουστούμε ώστε να θριαμβεύσει οριστικά και αμετάκλητα ο Ελληνισμός των ανοιχτών οριζόντων στην Ελλαδική χερσόνησο. Κι αν βρούμε οι νικητές στη συνέχεια τη γενναιοψυχία να ξεδιαλέξουμε και να κρατήσουμε κείνες μόνο από τις μεσαιωνικές μας ιδιαιτερότητες που είναι συμβατές με τον σύγχρονο κόσμο, σαν στοιχεία μιας ακριβής προαιώνιας μνήμης κι όχι σαν πολιτικά και κοινωνικά προτάγματα.
Πεποίθησή μου είναι ότι αν δεν αντιμετωπίσουμε με θάρρος και παρρησία αυτή τη γενέθλια αντίφαση μας, με κάθε τρόπο και σε κάθε θέμα, αν δεν αγγίξουμε και ανοίξουμε όλα τα ζητήματα που μας πονούν ένα προς ένα, ώστε να αναδειχθεί ένα νέο σύγχρονο σύστημα αντιθέσεων και επιλογών, θα λιγοστεύουμε και θα χανόμαστε. Χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
.jpg){kind=link}
No comments:
Post a Comment