100 χρόνια ανυπαρξίας

Για την αισθητική των αρχών του '80 που επανέρχεται, σαν κάτι παλιομοδίτικες ταινίες περιπέτειας, δεν θα πω τίποτε. Σαν να επιχειρεί κανείς να εξιστορήσει την Οδύσσεια με πλαστικούς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, Κίρκη τη συχωρεμένη τη Βουγιουκλάκη και Ναυσικά τη θαλερή Ντενίση, ως αξίες διαχρονικές του Ελληνισμού.

Ως εκεί η γελοιότητα αυτή μού είναι αδιάφορη. Όπως και για όλη την υπόλοιπη
ανθρωπότητα.

Αρκεί να δει κανείς ένα πεντάλεπτο από οποιοδήποτε σχετικό ντοκιμαντέρ του BBC για την Ελλάδα για να την καταλάβει και να την αγαπήσει περισσότερο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Είναι "το θράσος και η απαιδευσιά που πάντα πήγαιναν χέρι χέρι", όπως λέει εύστοχα ο Yorgos Kyriakopoulos.

Είναι τούτο το αδιανόητο τελείωμα του μαρτυρικού δεκάλεπτου, στο οποίο όλοι εμείς κι η χώρα μας είμαστε κατά 95% αρχαιότητα και κατά 5%, Βυζάντιο. Εκεί σταματάμε.

Τα Ελληνιστικά Βασίλεια, οι Ρωμαίοι παλιότερα, οι φυλές που διέλυσαν το Βυζάντιο κι ήρθαν κι έμειναν αργότερα, αιώνες ιστορίας, σαν να μην υπήρξαν. Οι Φράγκοι δεν ήρθαν ποτέ ούτε κι οι Ενετοί. Τα κάστρα τους, τα κάστρα μας, παντού, οι ιστορίες, οι ιππότες και οι δεσποσύνες, το Δεσποτάτο του Μορέα και της Ηπείρου έγιναν αόρατα όπως κι οι αιώνες που και τούτοι οι πρόγονοί μας έζησαν εδώ. Οι Γραικοί στην Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν υπαρκτοί, όνειρο ήταν και πέρασε κι η αυτοκρατορία κι εκείνοι.

Έκτοτε τίποτα. Η χώρα αυτή είναι ακατοίκητη. Άντε να πατάμε κανένα σταφύλι με τα γυμνά μας ποδαράκια όλα αυτά τα ατέλειωτα χρόνια. Ούτε οινοποιεία δεν αξιωθήκαμε. Όλες αυτές οι μονάδες που φτιάχνουν τα θαυμάσια κρασιά και ποτά που ανθούν στην επικράτεια είναι σε άλλον τόπο.

Πρόσωπα δεν έχουμε οι Έλληνες. ΄Η, απλώς, οι άνθρωποι αυτοί που παρήγαγαν αυτό το δεκάλεπτο δεν τα ξέρουν τα πρόσωπά μας, γιατί δεν τάχουν αντικρίσει ποτέ. Αυτό που ξέρουν είναι μόνο το δικό τους και των ομοίων τους, το οποίο το βρίσκουν προφανώς τόσο απεχθές (και δικαίως) που δεν τολμούν να το δείξουν.

Μήτε επαναστάσεις, μήτε φιλέλληνες, ούτε Ιερός Λόχος, ούτε Ναυαρίνο, ούτε βασιλιάδες, ούτε Κολοκοτρώνηδες, ούτε Βενιζέλοι, μήτε ναυτοσύνη, ούτε νεοκλασικά και πόλεις του 19ου αιώνα, ούτε καταστροφές, ούτε νίκες, ούτε ποιητές, μηδέ τραγούδια κάτω από κάθε πέτρα, ούτε πανηγύρια, ούτε απόκριες, ούτε Πάσχα, ούτε συνθέτες, ούτε επιστήμονες, ούτε μεγάλες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο που εδώ περπάτησαν και είδαν το φως, ούτε καν χαρά, διασκέδαση, κινήματα κι αναζητήσεις, παλιά και νεώτερα που ενώθηκαν με τα παγκόσμια ρεύματα. Μήτε ένας ήχος, μια εικόνα από τα νέα παιδιά που σήμερα δημιουργούν και γεμίζουν τους δρόμους και τα θέατρα με εικόνες και μουσικές ελληνικά πολύχρωμες και γι αυτό παγκόσμιες, τις αγορές και τις ταβέρνες, τους δρόμους και την ύπαιθρο, που σφύζει από ζωή που πάλλεται κι ασφυκτιά, πλάι πλάι ντόπιοι κι επισκέπτες.

Κάπως σαν νάκανε ένα βίντεο η Ισπανία για τον τουρισμό της με αισθητική Φράνκο, όπου για 10 λεπτά θα παρέλαυνε όλο το μπαρόκ του 16ου αιώνα μαζί με τρεις εικόνες της Παρθένου Μαρίας ανάμεσα στα παλάτια να κάνει τα θαύματά της και τρεις πλαστικές καραβέλες να κατηφορίζουν τον Γουαδαλκιβίρ. Μια γελοιογραφία όπου το κιτς δεν κατορθώνει καν να αυτοσαρκαστεί, όπως συμβαίνει στις ταινίες του Αλμοδόβαρ.

 Μόνο ένα κλαψούρισμα διαρκές μέσα στα δάση και στις θάλασσες, σαν από εικόνες του '70 σε τεχνικολόρ, όπου σκάνε απροσκάλεστοι οι δύσμοιροι οι αρχαίοι Θεοί, κακόγουστες φωτογραφίες από καρτ ποστάλ της χούντας.

Βρε μπας κι έχει ήδη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάτι παρεμφερές κι αποφάσισε να εφαρμόσει το εκτενέστατο πρόγραμμα του για την επαρχιοποίηση του ελληνικού πολιτισμού; 'Η μπας κι οι αυθέντες της Δεξιάς του '70 επανήλθαν δριμύτεροι; Ή μήπως είναι το ΠΑΣΟΚ πάντα εδώ, ενωμένο δυνατό;

Αλλά και τι διαφορά έχουν όλοι τούτοι μεταξύ τους;

Σαν χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου μοιάζει αυτό το δεκάλεπτο. 

Σαν να πάψαμε να υπάρχουμε εμείς οι νεοέλληνες και δεν το ξέρουμε στ' αλήθεια κι ήρθε να μας το θυμίσει.

Γιατί τούτη η ασύνειδη Ελλάδα, χωρίς βάθος και χωρίς ρίζες, ένα άθροισμα από στερεότυπα, είναι το μόνο που η Ελληνική άρχουσα τάξη καταλαβαίνει. Και το αντιλαμβάνεται σαν κάτι αλλόκοτο και μακρινό, που το περιεργάζεται με την αμηχανία και την άγνοια του αδαούς και αδιάφορου ξένου, όπως ο Όθων φόραγε τη φουστανέλα του και πόζαρε στα ανάκτορα.

Έτσι κι αλλιώς, από αυτήν την Ελλάδα, από αυτή την άρχουσα τάξη και τους εξαχρειωμένους ψηφοφόρους της, στα πολιτιστικά κέντρα της παραλιακής και στο τουρκομπαρόκ, ένα βήμα δρόμος.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

YΓ.
Θα αρκούσε ένας ανοιχτός διαγωνισμός ιδεών, και με δυο τρία καλά βραβεία, για να επιλεγεί η καλύτερη ιδέα. Από μια επιτροπή από τρεις σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες με διεθνή αναγνώριση, όπου αρχαιολόγοι, ιστορικοί και μαρκετίστες θα έχουν ρόλο συμβουλευτικό. Ώστε νέοι και καθιερωμένοι δημιουργοί να υποβάλουν τις ιδέες τους. Κι ας δοθούν και παραπάνω χρήματα, αν χρειάζεται, για να γίνει κάτι εξαιρετικό να προβληθεί σε όλο τον κόσμο.

Έλειψαν οι Παπαϊωάννου που μπορούν να κάνουν περήφανους τους Έλληνες για τον τόπο τους και να μιλήσουν στο διεθνές κοινό; Όχι. Έλειψαν αυτοί που τους επιλέγουν. Δίνονται τόσα χρήματα, δεκάδες εκατομμύρια, για άχρηστες ανοησίες, που τις βαφτίζουν κιόλας προώθηση του Ελληνικού τουρισμού στο εξωτερικό, αντί για ενίσχυση των διαφημιστικών εταιρειών που είναι στα αλήθεια. Εν ανάγκη. ας απολύσει και κανέναν από τους δεκάδες εκατοντάδες αργόμισθους ο ΕΟΤ, πχ στη μαρίνα Καλαμακίου...





Το πλήρες δημιούργημα στο http://www.kathimerini.gr/…/my8oi-kai-alh8eies-gia-to-vinte…