Σκοτεινιάζει

Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι δεν συμπαθώ καθόλου τον κ. Καρατζαφέρη. Το αντίθετο. Θεωρώ τον ίδιο, το πολιτικό μόρφωμα που ίδρυσε, αλλά και όσους προέρχονται από αυτό και βρίσκονται μάλιστα και στην Κυβέρνηση χωρίς να έχουν αποκηρύξει το παρελθόν και τις ιδέες που πρεσβεύουν, αποκρουστικούς.

Η πορεία του πολιτικού μορφώματος του κ. Καρατζαφέρη απέδειξε αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Όταν καθ' οιονδήποτε τρόπο νομιμοποιείς τον φοβικό λόγο της ακροδεξιάς και τον μεσσιανικό λόγο της ακροαριστεράς (πράγμα που έκαναν χωρίς διακοπή και χωρίς δισταγμό τα κόμματα εξουσίας όλα αυτά τα χρόνια, με αναμφίβολο πρωταγωνιστή τον σημερινό Πρωθυπουργό), τότε αναπόφευκτα ένα ευεπίφορο τμήμα του πληθυσμού οδηγείται κάθε φορά στο πιο ακραίο, στο αυθεντικά βίαιο και δολοφονικό, όπως απεδείχθη από τα πράγματα.

Θα αναρωτηθεί κανείς, υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό; Κατά τη γνώμη μου, ναι.

Η χρήση του κράτους και των μηχανισμών του για την επιβολή του νόμου ανάλογα με τις περιστασιακές ανάγκες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνώντων.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν ο κ. Καρατζαφέρης εξαπάτησε ή έκλεψε. Είναι πιθανόν. Θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Όμως ο χρόνος στον οποίο εκδηλώνονται οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες και η επιλεκτικότητα και αδιαφάνεια του κράτους και των μηχανισμών εφαρμογής του νόμου θυμίζει τη βαριά κληρονομιά του παλιού μετεμφυλιοπολεμικού μοντέλου που δεν έγινε ποτέ αληθινό Κράτος Δικαίου, με το κυρίαρχο σλόγκαν "θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί και θα σου ρίξω κι ένα χέρι ξύλο αν δεν υπογράψεις". Είναι αντιγραφή του αντίστοιχου Σοβιετικού και σήμερα Πουτινικού αυταρχικού προτύπου. Είναι επιστροφή στο παρελθόν.

Είναι εύκολο να εξοντώνεις πολιτικούς (και οικονομικούς ενίοτε) αντιπάλους κατά το δοκούν όταν ελέγχεις και τους όρους και τον χρόνο του παιχνιδιού και τους ορίζεις κατά πώς σε βολεύει. Είναι εύκολο να εξοντώσεις τον κάθε έναν, σε μια χώρα που το διοικητικό, φορολογικό και συνολικότερα νομικό καθεστώς της αποτελεί ολόκληρο σχεδόν μια γκρίζα ζώνη.

Γιατί το θεωρώ πιο σιχαμερό, πιο επικίνδυνο αυτό το φαινόμενο, ακόμη και από την ιδεολογία, ακόμη και από τη βία των άκρων (της ακροδεξιάς εν προκειμένω);

Διότι όταν το κράτος και η ανεξάρτητη διοίκηση (διωκτικές, φορολογικές, δικαστικές αρχές) υποκύπτουν στο κομματικό ημερολόγιο και προτεραιότητες και γίνονται εργαλεία του πολιτικού ανταγωνισμού, τότε δεν είναι ανάγκη να έρθουν οι ακραίοι για να καταλύσουν το πολίτευμα. Έχει ήδη καταλυθεί.

Η πλήρης κυριαρχία των ιδεοληπτικών και βίαιων κάθε είδους, γίνεται απλώς θέμα χρόνου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

ΥΓ.

Φυσικά και πρέπει να τιμωρηθεί ο κ. Καρατζαφέρης, όπως και κάθε ένας που έβγαλε μίζες από Δημόσιο χρήμα, εάν αυτή είναι η περίπτωση και εφόσον η δικαιοσύνη έχει τα στοιχεία που χρειάζονται για να προχωρήσει σε διώξεις, που θα έπρεπε να ασκούνται μάλιστα όταν είναι έτοιμη, άμεσα και χωρίς διαρροές. Και να τιμωρηθεί αυστηρότατα

Η περίπτωση των φιλοναζιστικών οργανώσεων, όπως και των τρομοκρατικών οργανώσεων, είναι ένα άλλο παράδειγμα.

 Η δράση των πρώτων, του σκληρού πυρήνα τους, ήταν γνωστή στις αρχές από τη δεκαετία του '80 και '90 και παλαιότερα. Μάλιστα ορισμένοι από την ηγεσία τους (ήδη καταδικασμένοι για πράξεις βίας στη δεκαετία του '70) φέρεται να είχαν και άμεση σχέση με την ΚΥΠ, ενώ οι διαψεύσεις γι' αυτό δεν είναι καθόλου πειστικές.

Σε όλη αυτή την περίοδο, για μακρές δεκαετίες, διέπρατταν εγκληματικές πράξεις. Προφανώς, όχι μόνο αυτές για τις οποίες κατηγορούνται με καθυστέρηση. Προσβολές, απειλές, ξυλοδαρμοί, αναπηρίες, ζωές κατεστραμμένες και πιθανότατα και «εξαφανίσεις» μη καταγεγραμμένων ανθρώπων, γνωστοί άγνωστοι. Κι όμως αφέθηκαν από «απραξία» των Αρχών, να συνεχίσουν ελεύθεροι, να φτιάξουν πολιτικό κόμμα, να εισέλθουν στη Βουλή χωρίς κανείς να δράσει. Το κράτος κινήθηκε όταν το πολιτικό σύστημα έκρινε πως πρέπει να δράσει και βρισκόταν υπό πίεση. 

Το ίδιο ισχύει και με τη "17 Νοέμβρη". Η οργανωμένη υπηρεσιακή συνεργασία με τους Άγγλους και τους Αμερικανούς, η συστηματική δουλειά για την καταδίωξη και σύλληψη των τρομοκρατών, έγινε μόνον όταν το πολιτικό σύστημα το αποφάσισε και επέτρεψε ή/και καθοδήγησε τις Αρχές να δράσουν ενόψει ολυμπιακών αγώνων. 

Η ευνουχισμένη Διοίκηση, οι διωκτικές Αρχές, η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, έλαμψαν δια των πράξεων και παραλείψεών τους όλα αυτά τα χρόνια, δια της έλλειψης πρωτοβουλίας και αποτελεσματικότητας και στις δυο περιπτώσεις. Το ίδιο συμβαίνει με τις υποθέσεις διαφθοράς. 

Πιθανότατα δεκάδες άλλοι Καρατζαφέρηδες κυκλοφορούν ανενόχλητοι, όπως κυκλοφορούν και οι Ρώσοι ολιγάρχες που τα βρήκαν με τον Πούτιν, ενώ ο Mikhail Khodorkovsky θα σαπίζει στις φυλακές της Σιβηρίας για "φορολογικές παραβάσεις" ως παράδειγμα προς συνετισμό των υπολοίπων. Οι οποίοι, για να συνεχίσουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και χαρωποί, λαμβάνουν το μήνυμα πως θα πρέπει να κάνουν έγκαιρα τα κατάλληλα deals με το Κρεμλίνο. Δικαιώνει αυτό τον φυλακισμένο ολιγάρχη (ο οποίος δεν θα μπορούσε να έχει πλουτίσει διαφορετικά στη Ρωσία) ; Όχι. Όμως εγείρει πολύ σημαντικότερα ζητήματα από τη δική του απάτη, που αφορούν τη φύση του καθεστώτος και τους πραγματικούς του στόχους κάτω από την επίφαση της "νομιμότητας". 

Η αυτόβουλη, άμεση και ανεξάρτητη από κομματικές προτεραιότητες λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και των θεσμών του, είναι ακριβώς αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην απόδοση δικαιοσύνης ενός Κράτους Δικαίου και στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μιας μαφίας ή στη λειτουργία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, όπου οι κρατικοί μηχανισμοί δίωξης της εγκληματικότητας χρησιμοποιούνται για να επηρεάσουν το πολιτικό σκηνικό. 

Δείτε την περίπτωση της Ιταλίας, όπου το Κράτος έδρασε και δρα συστηματικά για δεκαετίες και κατά της μαφίας και κατά των τρομοκρατών και κατά των διεφθαρμένων πολιτικών και του ίδιου του πανίσχυρου και πλουσιότατου Πρωθυπουργού ακόμη που προΐστατο του κράτους, με πρωτοβουλίες των δικαστών και των διωκτικών αρχών, με διάρκεια, επαγγελματισμό και συνέπεια. Οι οποίες Αρχές στοχοποιήθηκαν και από τη μαφία και από τους τρομοκράτες και από τον Πρωθυπουργό και τους πολιτικούς που άγγιξαν, αλλά συνέχισαν και συνεχίζουν τη δουλειά τους κρατώντας την Ιταλία στα δημοκρατικά πόδια της. Της Γαλλίας, όπου διώχθηκε και καταδικάστηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος για μερικές παράνομες αργομισθίες όταν ήταν ακόμη Δήμαρχος του Παρισιού. Και κάνετε τις συγκρίσεις. Σε ποιους μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο;

Γ.Γ.Γ.