Οι σφαλιάρες

Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι ότι είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά και τις συμφορές του κόσμου. Κάτι τέτοιο είναι ανεκδιήγητοι όσοι το λένε και, κατά βάθος, έχει αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποτίθεται επιδιώκουν. Το πρόβλημά της είναι πως είναι εντελώς απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία, οποιοδήποτε σοβαρό ζήτημα, όπως το προσφυγικό, που το αντιμετωπίζει με γενικεύσεις και υπεραπλουστεύσεις, χωρίς συγκεκριμένη και οργανωμένη δράση. Μια χώρα που αντιμετώπισε καμιά εικοσαριά μεγάλους σεισμούς μόνο τα τελευταία τριάντα χρόνια, με χιλιάδες άστεγους, και τάβγαλε πέρα, δεν καταφέρνει να στεγάσει και να καταγράψει μερικές δεκάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Το πρόβλημα με τους κλόουν που κυβερνούν είναι πως τελικά κατέληξαν να μοιάζουν υπεύθυνοι για όλα τα κακά του κόσμου στα μάτια της Διεθνούς κοινότητας, που έχει βάλει την σφαλιαρίστρα στον αυτόματο. Ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και να πηγαίνει στραβά, από την κλιματική αλλαγή μέχρι το προσφυγικό και τις διεθνείς οικονομικές ανισορροπίες, δεν ξεχνά να ρίξει και μια σφαλιάρα ταπεινωτική, όχι στον κ. Τσίπρα αλλά στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Που προσφέρει απλόχερα κάθε δικαιολογία για διεθνή εκτόνωση πάνω του και δείχνει να την απολαμβάνει δεόντως (και μεγάλη μερίδα συμπατριωτών μας, επίσης).

Είναι άραγε αυτού του είδους ο μαζοχισμός, η λατρεία του μαρτυρίου και της ξεφτίλας, στο οποίο παρασέρνουν το έθνος τους μέχρι να το συνειδητοποιήσει και να τους κάνει στην μπάντα με ειρηνικό ή λιγότερο ειρηνικό τρόπο, κοινός τόπος όλων των θρησκευτικών καθεστώτων, από τα χριστιανικά μέχρι τα μουσουλμανικά και τα κομμουνιστικά; Από τον Μαδούρο στους Ιρανούς μουλάδες, τους Σέρβους παλιότερα και πουτινικούς νεορθόδοξους σήμερα, τους Έλληνες του Εμφυλίου, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον Πολ Ποτ και πάει λέγοντας;

Είναι άραγε τούτο το σημείο της ένωσης στο συλλογικό ασυνείδητο των τριών μεγάλων τελεολογικών θρησκειών, του χριστιανισμού, του μουσουλμανισμού και του κομμουνισμού, με τις γραφές, τους αληθινούς μικρούς καθημερινούς αγίους τους αλλά και τους Ιεροεξεταστές τους, γεννημένων από την ίδια παλιά εβραϊκή ρίζα του δυτικού κόσμου, την ιδέα της Αποκαλύψεως, ενός ιδανικού τέλους, όταν μεταμορφώνονται εκτός εποχής σε πολιτική εξουσία;

Μήπως είναι τούτη η εσωτερικευμένη λατρεία του μαρτυρίου ως ψυχική εκτόνωση, δια της αυτοταπείνωσης, του διωγμού, αυτή η αναπηρία εντός μας, που μας κάνει να κοιτάμε σαν χαζοί να σφαλιαρίζουν τον Πρωθυπουργό μας, για κάθε νόσο και κάθε μαλακία, και να μην μπορούμε να σκεφτούμε ότι για να τρώει όλες τις φάπες του κόσμου κάτι δεν έκανε σωστά, πως δεν τις αξίζουμε όλες αυτές τις σφαλιάρες, και να συνεχίζουμε να υποφέρουμε μαζί του όσο πάει;

Γιώργος  Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος