Αυτά είναι τα σκουπίδια μου. Στον γκρι κάδο βρίσκονται τα οργανικά, στον κόκκινο τα λοιπά (συσκευασίες, πλαστικά κλπ), πλην γυαλιού.
Εδώ και μερικές ημέρες σημείωσα κάτι παράξενο. Μέσα στον κάδο των οργανικών έβρισκα συχνά πλαστικά, κουτάκια, χαρτιά. Στον κόκκινο κάδο, πορτοκαλόφλουδες, τσόφλια, λεμονόκουπες.
Παραφύλαξα τον εαυτό μου και διαπίστωσα πως μπροστά στους κάδους, όταν πήγαινα να πετάξω κάτι, ένοιωθα μια αμηχανία, κάτι άβολο που με αποσυντόνιζε, το οποίο δεν μου συνέβαινε παλιότερα, και τελικά έτεινα να το πετάξω ανάστροφα. Έπρεπε να συγκεντρωθώ αρκετά, να καταβάλω προσπάθεια για να αντιστοιχίσω τα χρώματα, γκρι/οργανικά, κόκκινο/λοιπά.
Το ίδιο ακριβώς παράδοξο συνέβη και σε φίλους που με επισκέπτονται σπίτι μου, και καμιά φορά μαγειρεύουμε στην κουζίνα ή πετούν πράγματα στα σκουπίδια. Ρώτησα μια φίλη χτες, «γιατί το πετάς στα οργανικά το κουτάκι;» «μα εκεί δεν ήταν πάντα η θέση του;» μου απάντησε.
Και τότε φωτίστηκα: το γεγονός που προκάλεσε την διαταραχή όλων μας, είναι πολύ απλό. Κάποια στιγμή καθαρίζοντας αντέστρεψα τη θέση τους.
Είμαστε πολύ απλοϊκά όντα τελικά, γι' αυτό κι εύκολα καθοδηγούμενα, στις επαναλαμβανόμενες μηχανικές αντιδράσεις μας. Η θέση υπερισχύει του χρώματος, στην απομνημόνευση. Δεν το βλέπουμε το αντικείμενο. Η αναγνώριση του χρώματος, των σχημάτων, των χαρακτηριστικών, απαιτεί περισσότερη συγκέντρωση, κατανόηση, ενεργοποίηση ανώτερων λειτουργιών του εγκεφάλου, πράγμα άχρηστο για τη συγκεκριμένη δουλειά. Όσο δεν μας αφορά, όσο δεν χρειαζόμαστε περίπλοκες σκέψεις, τοποθετούμε το αντικείμενο σε κάποια μορφή γεωγραφικής μνήμης: από δω η Δεξιά από κει η Αριστερά, από δω οι Μουσουλμάνοι από κει οι Χριστιανοί, από δω οι Ιθαγενείς από κει οι Μετανάστες και πάει λέγοντας και η ζωή κυλάει ωραία και καλά.
Όταν όμως κάποιο ατύχημα της ιστορίας, κάποιος Θεός καθαριστής, μετακινήσει τα συνηθισμένα μας πράγματα, τους αλλάξει θέση, τα πάει αλλού, εμείς αντιδρούμε μηχανικά, επαναλαμβανόμενα κι απλοϊκά μέχρι να το πάρουμε είδηση. Μέχρι να επιστρέψουμε στην σκέψη, να σκεφτούμε τα χρώματα, τις αποχρώσεις, τις ιδιότητες, να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε, να δούμε την ουσία και να τα τακτοποιήσουμε μέσα μας, καμιά φορά το κακό έχει γίνει. Τη ρίχνουμε τη μαλακία μας στον λάθος κάδο.
Εγώ πάντως έβαλα τους κάδους ανακουφισμένος στην θέση τους, κι όλα επέστρεψαν στην κανονικότητα.
Εδώ και μερικές ημέρες σημείωσα κάτι παράξενο. Μέσα στον κάδο των οργανικών έβρισκα συχνά πλαστικά, κουτάκια, χαρτιά. Στον κόκκινο κάδο, πορτοκαλόφλουδες, τσόφλια, λεμονόκουπες.
Παραφύλαξα τον εαυτό μου και διαπίστωσα πως μπροστά στους κάδους, όταν πήγαινα να πετάξω κάτι, ένοιωθα μια αμηχανία, κάτι άβολο που με αποσυντόνιζε, το οποίο δεν μου συνέβαινε παλιότερα, και τελικά έτεινα να το πετάξω ανάστροφα. Έπρεπε να συγκεντρωθώ αρκετά, να καταβάλω προσπάθεια για να αντιστοιχίσω τα χρώματα, γκρι/οργανικά, κόκκινο/λοιπά.
Το ίδιο ακριβώς παράδοξο συνέβη και σε φίλους που με επισκέπτονται σπίτι μου, και καμιά φορά μαγειρεύουμε στην κουζίνα ή πετούν πράγματα στα σκουπίδια. Ρώτησα μια φίλη χτες, «γιατί το πετάς στα οργανικά το κουτάκι;» «μα εκεί δεν ήταν πάντα η θέση του;» μου απάντησε.
Και τότε φωτίστηκα: το γεγονός που προκάλεσε την διαταραχή όλων μας, είναι πολύ απλό. Κάποια στιγμή καθαρίζοντας αντέστρεψα τη θέση τους.
Είμαστε πολύ απλοϊκά όντα τελικά, γι' αυτό κι εύκολα καθοδηγούμενα, στις επαναλαμβανόμενες μηχανικές αντιδράσεις μας. Η θέση υπερισχύει του χρώματος, στην απομνημόνευση. Δεν το βλέπουμε το αντικείμενο. Η αναγνώριση του χρώματος, των σχημάτων, των χαρακτηριστικών, απαιτεί περισσότερη συγκέντρωση, κατανόηση, ενεργοποίηση ανώτερων λειτουργιών του εγκεφάλου, πράγμα άχρηστο για τη συγκεκριμένη δουλειά. Όσο δεν μας αφορά, όσο δεν χρειαζόμαστε περίπλοκες σκέψεις, τοποθετούμε το αντικείμενο σε κάποια μορφή γεωγραφικής μνήμης: από δω η Δεξιά από κει η Αριστερά, από δω οι Μουσουλμάνοι από κει οι Χριστιανοί, από δω οι Ιθαγενείς από κει οι Μετανάστες και πάει λέγοντας και η ζωή κυλάει ωραία και καλά.
Όταν όμως κάποιο ατύχημα της ιστορίας, κάποιος Θεός καθαριστής, μετακινήσει τα συνηθισμένα μας πράγματα, τους αλλάξει θέση, τα πάει αλλού, εμείς αντιδρούμε μηχανικά, επαναλαμβανόμενα κι απλοϊκά μέχρι να το πάρουμε είδηση. Μέχρι να επιστρέψουμε στην σκέψη, να σκεφτούμε τα χρώματα, τις αποχρώσεις, τις ιδιότητες, να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε, να δούμε την ουσία και να τα τακτοποιήσουμε μέσα μας, καμιά φορά το κακό έχει γίνει. Τη ρίχνουμε τη μαλακία μας στον λάθος κάδο.
Εγώ πάντως έβαλα τους κάδους ανακουφισμένος στην θέση τους, κι όλα επέστρεψαν στην κανονικότητα.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment