Το μεγαλύτερο μέρος των κατοικιών έχει δεχθεί πλήγματα. Σπίτια, διαμερίσματα, που κάποτε φιλοξενούσαν τις ζωές, τα όνειρα, τους έρωτες, τους πόνους, τα προσωπικά αντικείμενα, τη φροντίδα, τα πιο προσωπικά μυστικά και στιγμές των 500 χιλιάδων κατοίκων καίγονται, διαλύονται ή χάσκουν δίχως τοίχους με τα πράγματα των κατοίκων εκτεθειμένα στο κρύο και τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών και του κόσμου όλου. Κάποιοι εργάστηκαν να τα αποκτήσουν, δανείστηκαν, έκαναν όνειρα να ζήσουν σε αυτά, να τα αφήσουν στους αγαπημένους τους, να βελτιώσουν τις γειτονιές τους. Άνθρωποι ηλικιωμένοι, αδύναμοι, άνθρωποι που εξαρτώνται από τα φάρμακά τους, μωρά…
Προσπαθούν να επιβιώσουν πίνοντας νερό από χιόνι όταν χιονίζει ή βράζοντας με ό,τι μπορούν να κάψουν νερό από το ποτάμι. Κρύβονται στα δημόσια κτήρια, νοσοκομεία, θέατρα, γυμναστήρια, εκκλησιές, όμως κι αυτά γίνονται στόχοι όπως έγινε με το όμορφο θέατρο της πόλης, που στα υπόγειά του υπάρχουν ακόμη ζωντανοί, τους οποίους προσπαθούν να απελευθερώσουν οι διασώστες ενόσω βρέχει βόμβες ολόγυρα. Η τροφή έχει εξαντληθεί και οι εισβολείς δεν επιτρέπουν τον ανεφοδιασμό, ενώ δεν υπάρχει ηλεκτρικό, με τις θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν.
Λέγεται ότι καθώς τα άρματα μάχης προελαύνουν προς το κέντρο της πόλης ανάμεσα στα συντρίμμια, κάτοικοι συλλαμβάνονται και στέλνονται στο εσωτερικό της Ρωσίας ενώ οι διάδρομοι διαφυγής προς τη Δύση είναι μπλοκαρισμένοι.
Γιατί όλη αυτή η βαρβαρότητα;
Για να κάμψει την αντίσταση το συντομότερο στη συγκεκριμένη στρατηγική πόλη, που βρίσκεται ανάμεσα στην Κριμαία και τις αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες ανατολικά. Με την κατάκτησή της συνδέεται η Κριμαία με τη Ρωσία και η Αζοφική γίνεται θάλασσα εξ ολοκλήρου Ρωσική. Ο Πούτιν πιέζεται να κατακτήσει άμεσα την πόλη.
Και για παραδειγματισμό των άλλων πόλεων-στόχων για το τι θα συμβεί εάν αντισταθούν.
Όπως και γιατί ποτέ κανένας πόλεμος δεν έγινε χωρίς βαρβαρότητα, πολλή ή περισσότερη. Ποτέ και πουθενά δεν γλύτωσαν οι άμαχοι και οι υποδομές, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για πολιορκία πόλεων που προβάλλουν ισχυρή αντίσταση.
Δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στον Β' Παγκόσμιο. Από την Άπω Ανατολή, το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν ως την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Υεμένη, τη Συρία, για να μιλήσουμε ενδεικτικά για μερικούς από τους πιο πρόσφατους που συνεχίζουν.
Όχι τυχαία, στους πιο πολλούς και πλέον αιματηρούς και άγριους πολέμους για τους αμάχους και τις υποδομές της χώρας, την πολιτιστική της κληρονομιά, αν δούμε λίγο καλύτερα, συμμετείχε άμεσα ή έμμεσα το Ρωσικό καθεστώς.
Από τους Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς στη Γιουγκοσλαβία, τους οποίους στήριξε η τότε Ρωσία, ως την ισοπέδωση της Τσετσενίας και τη μεγαλύτερη, μέχρι την Ουκρανία, ανθρωπιστική καταστροφή και εγκλήματα λόγω πολέμου μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, στη Συρία. Γιατί έχει γίνει πιο αδίστακτο, ειδικά επί Πούτιν, και κινείται στα όρια της ισχύος του κάθε φορά.
Η αίσθηση ότι υπάρχει κάπου ''πόλεμος κυρίων'' είναι ψευδαίσθηση, δυστυχώς καλλιεργημένη τα τελευταία χρόνια στη Δύση, κυρίως με τους μύθους για τα χειρουργικά χτυπήματα στο Ιράκ κλπ. Αυτά ισχύουν κάπως και πάλι μόνο εν μέρει, όταν υπάρχει συντριπτική υπεροχή κι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν είναι αποφασισμένο να αντισταθεί. Ακόμη και τότε όμως, η βαρβαρότητα ξεσπά όσο ο πόλεμος εξελίσσεται και η σύγκρουση γίνεται πιο περίπλοκη ή αμφισβητούμενη.
Όταν γίνεται πόλεμος καθολικός υπέρ βωμών και εστιών, είναι μύθος για να μην τρομάζουμε ότι θα τον κάνουν και θα πεθάνουν μόνο οι στρατιώτες, που κι αυτοί νέοι άνθρωποι είναι και ο θάνατός τους, η καταστροφή των ζωών τους, και των Ουκρανών και των Ρώσων, είναι εξίσου τραγικό γεγονός. Δεν αφήσαμε πίσω μας τους πολέμους των πόλεων, τη φρίκη του πολέμου γενικά. Απλώς εμείς στην Ευρώπη το ξεχάσαμε, γιατί δεν έχουμε δει κάτι παρόμοιο στην Ευρώπη εδώ και 75 χρόνια. Στη Συρία κλείσαμε τα μάτια (και κάποιοι και τα σύνορα) για να μην πληγωθούμε.
Ο απολογισμός στην Ουκρανία ανέρχεται ήδη σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, όπως λέγεται. Ακόμη πιο έντονο είναι το στοιχείο της βαρβαρότητας όταν η μία πλευρά δεν έχει κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και στηρίζεται σε μια προσωποπαγή εξουσία η οποία κινδυνεύει εάν ηττηθεί.
Όταν αποφασίζει ή αναγκάζεται κανείς να πάει σε πόλεμο, μια ηγεσία, ένα έθνος, δίκαια εν προκειμένω όσον αφορά τους Ουκρανούς, δεν πρέπει να στηρίζεται σε ψευδαισθήσεις.
Πρέπει να το κάνει σταθμίζοντας και έχοντας πλήρη συναίσθηση του ανθρώπινου, υλικού, οικονομικού και κοινωνικού κόστους, των διεθνών συσχετισμών ισχύος, των συμφερόντων και κινήτρων των μεγάλων δυνάμεων, όπως και των ρεαλιστικών προοπτικών που ανοίγονται για τους απλούς ανθρώπους από αυτόν.
Τουλάχιστον να προλάβουν οι πολίτες να προετοιμαστούν καθένας όπως νομίζει.
Είναι η συμφορά στη Μαριούπολη που έγινε Μαρτυρούπολη και Ελληνική συμφορά. Στην περιοχή ζει κυρίως μια από τις τελευταίες πανάρχαιες Ελληνικές κοινότητες του Πόντου, που έχει απομείνει μετά από τόσους αιώνες με συνεχή Ελληνική παρουσία.
Ακόμη πιο βαθιά στη συνέχειά της από την ίδια την Ελλαδική χερσόνησο. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε πως θα επιβιώσει με τις λιγότερες απώλειες και δεν θα ξεριζωθεί από τον τόπο της. Θα είναι μια τραγική συνέπεια για τον Ελληνισμό.
Είμαστε στο πλάι των Ουκρανών. Είμαστε πλάι σε κάθε αδικοχαμένο. Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας να προσφέρει κάτι σε όσους το χρειάζονται, στήριξη, φιλοξενία, βοήθεια. Και, κυρίως, να περιορίσουμε την εξάπλωση του κακού, των συμφορών του πολέμου.
No comments:
Post a Comment