Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήρθαν οι πίτσες κι έτσι μπήκε στην πρακτική της διατροφικής καθημερινότητας μας (με το junk food, δηλαδή) το γνωστό σλόγκαν: στις δύο πίτσες η μία δώρο - και μάλιστα γίγας, λιγωτική, μες στο ζυμάρι και τα μπέηκον και τα μπαχάρια.
Η πρακτική αυτή (του 2+1 δώρο) σε κανονικές συνθήκες στην αγορά αφορά κυρίως αγαθά που έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης, τα γιαούρτια, τα γάλατα, ή περνάει η μόδα τους γρήγορα, ή έχουν υψηλό κόστος συντήρησης για τον έμπορο. Με την κρίση και άλλα αγαθά μπαίνουν σε αυτή την κατηγορία, που τα νομίζουμε πιο διαρκή, πιο ντούρα: τα απορρυπαντικά, οι οδοντόβουρτσες, τα ξεσκονόπανα, οι κουβάδες.
Με το βάθεμα της κρίσης οι προσφορές αυτές συμβαίνουν και σε ακόμη ακριβότερα αγαθά που απαξιώνονται τάχιστα. Όποιος έχει λίγο ρευστό, πέντε παράδες, και νομίζει ότι έκαμε την τύχη του, αγοράζει φθηνά, πολλές φορές συμφέροντα, αλλά κάποιες άλλες αγοράζει σαβούρα που αντί να την πετάξει ο έμπορος θα την πετάξει ο ίδιος, αντί να κρατήσει τους παράδες του για αύριο που θάναι τα πράγματα φθηνότερα και θάχει κι επιλογή.
Πλέον ο έμπορος που θέλει να ξεφορτωθεί, να ξεσκαρτάρει το στοκ από άχρηστα που απλά επιβαρύνουν την αποθήκη και το πορτοφόλι του, στα δύο μεταχειρισμένα αμάξια σού δίνει κι ένα δώρο (τι να τα κάνει να τα κρατήσει, άχρηστα του 'ναι και παλιώνουν).
Κι όσο η κρίση βαθαίνει κι άλλο, η φυσική αυτή πρακτική της αγοράς απλώθηκε και σε ακόμη ακριβότερα και διαρκέστερα αγαθά, σε επενδυτικά αγαθά, στα άδεια κι απούλητα διαμερίσματα. Τελευταία εμφανίστηκαν αγγελίες 2+1 δώρο και σε καλές περιοχές μάλιστα.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι το " 2 + 1 δώρο" θα ήταν τελικά τόσο συμφέρον, πως θα είχε την επιτυχία που διαφαίνεται ότι έχει, ότι θα ήταν τόσο εξισορροπητικό, ανακουφιστικό και λυτρωτικό για όλους στο πάρε-δώσε των ανθρώπων, στη λαϊκή των κομμάτων, στο παζάρι της πολιτικής.
Άιντε, λοιπόν, στους δυο ο τρίτος χάρισμα…
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment