Όταν ο Άρειος Πάγος εφαρμόζει τη Σαρία

"Αδελφή θανόντος, που άφησε όλη του την περιουσία στη γυναίκα του μέσω διαθήκης, διεκδικεί μερίδιο της περιουσίας με το αιτιολογικό ότι ο αδερφός της ως μουσουλμάνος δεν είχε δικαίωμα να συντάξει διαθήκη, καθώς η δημόσια διαθήκη είναι άγνωστη στο δίκαιο της σαρίας.

Από το 1946 οι Έλληνες μουσουλμάνοι πολίτες συντάσσουν, σύμφωνα με το αστικό δίκαιο, διαθήκες, έχουν γίνει δικαιοπραξίες, μεταβιβάσεις, έχουν χτιστεί πολυκατοικίες έχουν δημιουργηθεί συμφέροντα.

Ο Άρειος Πάγος αναιρώντας απόφαση του Εφετείου Θράκης αποφάσισε ότι επειδή στους μουσουλμάνους της Θράκης εφαρμόζεται το δίκαιο της σαρίας, ο άνδρας δεν είχε δικαίωμα να συντάξει δημόσια διαθήκη επειδή είναι μουσουλμάνος."

Αν δεν είναι πλάκα, ένα φλεγματικό αστείο των Monty Python (που μάλλον δεν είναι), οι Έλληνες είμαστε εντελώς σχιζοφρενείς. Ζούμε ταυτόχρονα, με φυσικότητα καρικατούρας, σε διαφορετικούς αιώνες. Σε διαφορετικές ιστορικές εποχές. Σε παράλληλους και ασύμβατους κόσμους.

Με την ίδια φυσικότητα που συνυπάρχει εντός μας ο μεσαίωνας με τον σύγχρονο κόσμο, συνυπάρχουν και στους θεσμούς μας, στο σύστημα που δημιουργήσαμε ή επιτρέψαμε να δημιουργηθεί. Εν τέλει το πράγμα καταλήγει σε ένα και το αυτό: ζούμε πέρα από τα όρια της ισορροπίας.

Στην ψυχοπαθολογία (και στην ανθρωπολογία και στην ιστορία) έχει πολλά ονόματα η κατάστασή μας. Από όποια πλευρά όμως και να το δει κανείς, είναι μαρτυρική και προπαντός ατελέσφορη. Κάθε τι πλέον ομολογεί κυρίως ότι είναι ασταθής και πρόσκαιρη.

Η αλλαγή, η μετεξέλιξη, η ρήξη, η λύτρωση (όπως και να το πούμε ανάλογα τη ματιά και την επιστήμη) είναι αναπόφευκτη.

Η μόνη εναλλακτική στην αλλαγή είναι η εξαφάνιση. Να σβήσουμε αγκαλιασμένοι με την εποχή που έχει πια παρέλθει.  


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος