Η συζήτηση για τα σύμφωνα συμβίωσης, τα οποία επινοήθηκαν εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια για να αντιμετωπιστεί η απαίτηση για ίδια αστικά δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξαρτήτως γενετήσιου προσανατολισμού, είναι πλέον παρωχημένη. Στη χώρα μας μάλιστα εκφυλίσθηκε εξαρχής σε γελοιότητα (ελέω Βενιζέλου, με την παραδοξότητα μιας φοβικής Αριστεράς εξίσου συντηρητικής με τη Δεξιά, και κυνηγιού των σταυρών του Σταυρού): αντί να καλύψει τις κατηγορίες των ζευγαριών που δεν καλύπτονταν από τον νόμο, θεσπίστηκε χωρίς κανένα λόγο μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια.
Έκτοτε οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί δραματικά.
Το θέμα άνοιξε παντού. Ο διάλογος έκανε τον δρόμο του. Η κοινή γνώμη έχει μεταστραφεί ήδη σε βαθιά συντηρητικές κοινωνίες, όπως στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βρετανία. Οι αντιλήψεις εξελίσσονται, όπως εξελίχθηκαν με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των γυναικών. Και εξελίσσονται με το παράδειγμα και την κατανόηση.
Λοιπόν, όχι. Κανένα ειδικό σύμφωνο συμβίωσης δεν χρειάζεται πλέον. Κανένας περίπλοκος φερετζές στην αυτόφοβη σεμνοτυφία.
Αρκεί ένας νόμος με ένα άρθρο, όπως έπραξε η Ισπανία ήδη εδώ και εννέα χρόνια: ίδια αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους τους πολίτες, για ομόφυλα είτε για ετερόφυλα ζευγάρια.
Ίδια αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους τους πολίτες, για κάθε σχέση συμβίωσης δύο ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου και γενετήσιου προσανατολισμού, στο πλαίσιο οποιασδήποτε έννομης σχέσης που ισχύει ήδη, πλην μιας: του θρησκευτικού γάμου, στον οποίο η απόφαση για το ποιος έχει ή όχι πρόσβαση ανήκει αποκλειστικά στις Εκκλησίες, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και το δόγμα τους.
Αυτό είναι θέμα αρχής για όσους από εμάς πιστεύουμε στις αρχές της ανθρώπινης ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και του ανθρωπισμού. Από τον Αριστοτέλη στον Επίκουρο κι από τον Βολταίρο στον Ντιντερό, στον Jeremy Bentham και σε όσους φίλους της ελευθερίας προηγήθηκαν και ακολούθησαν, στη σκέψη και στην πράξη, από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη...
Στην Ισπανία, μια χώρα 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, οκτώ χρόνια μετά την αλλαγή του νόμου οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών είναι γύρω στους 3.000 ετησίως σε συνολικό αριθμό 170.000 γάμων περίπου, ποσοστό κυμαινόμενο μεταξύ 1,8 και 2,5% επί του συνόλου, ανάλογα τα έτη.
Ο ουρανός είναι ακόμη στη θέση του, το σύμπαν δεν έχει καταρρεύσει, ο Πάπας φοράει την τιάρα του και ο βασιλιάς που υπέγραψε τον νόμο των Κόρτες βασιλεύει ακόμη στο βασίλειο των Ιβήρων, με μια κυβέρνηση συντηρητική η οποία δεν αναίρεσε τίποτε. Η κοινωνία προχώρησε μπροστά. Οι straight έμειναν straight και οι gay είναι επίσης gay. Δεν φαίνεται να άλλαξε κάτι.
Τίποτε; Ίσως κάτι άλλαξε.
Για τις 6.000 ψυχές κάθε χρόνο που βρήκαν ένα χέρι να ακουμπάει στον ώμο τους και μοιράζονται τη ζωή τους με αξιοπρέπεια. Aλλά όχι μόνο γι' αυτούς.
Άλλαξε κάτι και για τους άλλους, τους πολλούς. Αυτούς που δεν αισθάνονται πλέον μειονεκτικά για τη σεξουαλικότητά τους.
Άλλαξε και κάτι ακόμη, προβλέψιμο από τους υποψιασμένους, για όσους δεν αισθάνονται καθόλου ή αισθάνονται λιγότερο πλέον την ασφυκτική υποχρέωση να αποδείξουν τον ετεροφυλόφιλο ανδρισμό τους κυνηγώντας φαντάσματα από το σχολείο ως τη δουλειά και την καθημερινή συναναστροφή.
Τελικά, η αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους απελευθερώνει περισσότερο τους straight από τους gay. Τους απαλλάσσει από το βάρος της διαρκούς προσπάθειας για την απόδειξη της σεξουαλικότητάς τους.
Για τον λόγο αυτό, ίσως, προώθησαν και προωθούν ευκολότερα τη μεταρρύθμιση ηγέτες πέραν πάσης αμφιβολίας ετεροφυλόφιλοι (Zapatero, Holland, Obama - αλλά και ο συντηρητικός Cameron το 2014) σε αντίθεση με αντιδραστικούς συναδέλφους τους, οι οποίοι εμφανίζονται πολύ πιο επιθετικοί (τελικά, δηλαδή, φοβικοί) πιθανότατα λόγω των δικών τους αμφίβολων και καταπιεσμένων επιθυμιών. Κι εδώ, όπως παντού.
Ίσως, τελικά, οι μόνοι που αισθάνονται στ’ αλήθεια πιο άβολα, πιο ενοχλητικά άβολα, από την αποδοχή της σεξουαλικότητας, των ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων όλων, είναι όσοι καταπιέζουν τη δική τους σεξουαλικότητα, όσοι υποκρίνονται μπροστά στον καθρέφτη μαρτυρικά και για τους ίδιους και για τον περίγυρό τους, κρυμμένοι πίσω από τα φουστάνια μιας παρωχημένης κοινωνικής σύμβασης, πίσω από τον φερετζέ του νόμου.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Υ.Γ. Δεκέμβρης 2015
Από τη δημοσίευση του εν λόγω άρθρου, στις χώρες που προστέθηκαν στην αναγνώριση ίσων αστικών δικαιωμάτων ήταν η (βαθιά καθολική) Ιρλανδία και η Μεγάλη Βρετανία με πρόταση του συντηρητικού Πρωθυπουργού David Cameron). Ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι η ψήφιση του νόμου για την επέκταση του δικαιώματος του γάμου σε όλους τους πολίτες ήταν ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της πρώτης θητείας του, με βάση τα οποία επανεξελέγη πανηγυρικώς. (βλέπε 'BBC Since then, the Tories have maintained a socially liberal agenda. David Cameron cites the legalisation of gay marriage as one of his proudest achievements.)
Από τη δημοσίευση του εν λόγω άρθρου, στις χώρες που προστέθηκαν στην αναγνώριση ίσων αστικών δικαιωμάτων ήταν η (βαθιά καθολική) Ιρλανδία και η Μεγάλη Βρετανία με πρόταση του συντηρητικού Πρωθυπουργού David Cameron). Ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι η ψήφιση του νόμου για την επέκταση του δικαιώματος του γάμου σε όλους τους πολίτες ήταν ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της πρώτης θητείας του, με βάση τα οποία επανεξελέγη πανηγυρικώς. (βλέπε 'BBC Since then, the Tories have maintained a socially liberal agenda. David Cameron cites the legalisation of gay marriage as one of his proudest achievements.)
Εικόνα: "Amor Vincet Omnia", "Ο θριαμβευτής 'Έρως", λεπτομέρεια, Michelangelo Merisi or Amerighi da Caravaggio
No comments:
Post a Comment