Sunday, June 12, 2016

Η περηφάνια να μη μισείς


Share/Bookmark
Συγγενείς και φίλοι των θυμάτων, REUTERS
Πριν λίγες ώρες, σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ, στο Orlando, ένας ένοπλος 29 ετών, Αμερικάνος πολίτης, αφγανικής καταγωγής γεννηθείς στη Νέα Υόρκη, εισέβαλε οπλισμένος σε ένα gay bar, το Pulse, όπου διασκέδαζαν νέοι. Λίγο νωρίτερα είχε τηλεφωνήσει στην άμεση δράση, ορκιζόμενος στο ISIS. Ακολούθησε ένα μακελειό αίματος όπου έχασαν τη ζωή τους πάνω από 50 άνθρωποι. Ακόμη μετριούνται οι νεκροί, οι πιο πολλοί λατίνος.  Το άτομο αυτό ήταν σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής μαρτυρίες ψυχολογικά ασταθές, ήδη είχε φάκελο στο FBI, ως ύποπτος για εξτρεμιστικές διασυνδέσεις, είχε χωρίσει από την προηγούμενη γυναίκα του διότι την κακομεταχειρίζονταν, και παρόλα αυτά κατείχε όπλα.  Ο πατέρας του δήλωσε πως πιστεύει πως το βασικό του κίνητρο ήταν η ομοφοβία, που βρήκε αιτιολόγηση σε θρησκευτικούς παραλογισμούς. Σύμφωνα με τον πατέρα του ο δολοφόνος θύμωσε όταν πριν δυο μήνες, σε μια επίσκεψη στο Μαϊάμι, είδε μαζί με τη νέα του γυναίκα και τον γιο του δυο άντρες να φιλιούνται. 

Κατά μέσο όρο, κάθε ημέρα, σκοτώνονται 31 άτομα στις ΗΠΑ, από πυροβολισμούς κάποιου άλλου. Από το 2012, όταν ένας άντρας σκότωσε 20 παιδιά και έξι ενήλικες σε ένα δημοτικό σχολείο στο Κονέκτικατ, υπήρξαν 998 μαζικές ανταλλαγές πυροβολισμών, όπως ορίζονται αυτοί όπου σκοτώνονται πάνω από 4 άτομα στο ίδιο μέρος, σύμφωνα με τα δεδομένα του Gun Violence Archive. Όλα αυτά τα χρόνια και παρά την πίεση του Προέδρου Ομπάμα, παρά την απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας και την ευκολία που της προσφέρει η εύκολη πρόσβαση σε όπλα ανισόρροπων προσωπικοτήτων που μπορεί να επηρεάσει, παρά την αύξηση των εγκλημάτων μίσους διάφορων ψυχοπαθών, το Κονγκρέσο, με ευθύνη των ρεπουμπλικάνων κυρίως, αρνήθηκε να νομοθετήσει περιορισμούς στην οπλοκατοχή. Υπό την πίεση του λόμπι των όπλων και την καλλιέργεια της ψευδούς προφανώς ιδέας, πως μπορεί ένας μέσος ειρηνικός άνθρωπος να αυτoπροστατευθεί κατέχοντας όπλο απέναντι σε έναν αποφασισμένο ένοπλο ψυχοπαθή ή εγκληματία, ή και τα δυο ταυτόχρονα.  Ο ένας πλάι στον άλλον είναι φανερό ποιος έχει το πλεονέκτημα, εάν ο δεύτερος έχει εύκολη και ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε όπλα. Και μάλιστα όπλα όπως πολυβόλα. Δεν ζούμε πλέον στην εποχή των Γουέστερν. 

Δεν έχουμε παρά να φανταστούμε πώς θα τελείωνε το δίδυμο έγκλημα μίσους στο Ισραήλ, πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή, όταν ένας φανατικός Ραβίνος εισέβαλε στο gay pride και μαχαίρωσε πέντε ανθρώπους, αν αυτός είχε με την ίδια ευκολία όπως στις ΗΠΑ πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα (βλέπε σχετικά Κάτοπτρα: Το πρόσωπο του μίσους)

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Πολύς δρόμος έχει διανυθεί στις ΗΠΑ στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ώστε η πολύμορφη κοινότητα λεσβιών, gaytransexual και bisexual (LGTB) να μπορεί να βρεθεί ένα σαββατόβραδο χωρίς να κρύβεται, σε μια πόλη κοινωνικά συντηρητική του νότου, όπως το Orlando, για να πιεί μερικά ποτά και να διασκεδάσει με μουσική, στο τέλος της εβδομάδας όπου μεγάλο μέρος της χώρας γιόρτασε το Gay Pride, την υπερηφάνεια gay.

Σε ένα από αυτά τα μπαρ, το Pulse, πέθαναν αυτή την Κυριακή τουλάχιστον 50 άτομα από πυροβολισμούς, εύκολος στόχος ενός φανατικού οπλισμένου ως τα δόντια. Δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς την αστυνομία για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Τα γεγονότα είναι εδώ. Πρόκειται για το χειρότερο δολοφονικό ντελίριο στην Ιστορία των ΗΠΑ, σε έναν χώρο gay.

Το Orlando είναι ένα καλό παράδειγμα του πόσο άλλαξε η χώρα από τότε, το 1969, που ένα γκρουπ ομοφυλόφιλων άρχισε να διαδηλώνει απέναντι στην αστυνομική καταστολή στο pub Stonewall της Νέας Υόρκης. Εκείνη την εποχή όσοι έδειχναν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους μετατρέπονταν σε προγραμμένους, αντικείμενο κάθε είδους νομικών  διακρίσεων  σε όλους τους τομείς, από την υγεία ως τα επαγγελματικά και τον στρατό.

Λίγους μήνες μετά τις ταραχές του Stonewall άνοιξε στο Orlando το κέντρο Walt Disney World, ένα από τα μεγαλύτερα θεματικά πάρκα του κόσμου, αφιερωμένο σε κάτι τόσο συντηρητικό όσο η μοναδική παραδοσιακή οικογένεια, όπου οι πρίγκιπες έψαχναν πάντα τις όμορφες δέσποινες κι αυτές ονειρεύονταν να εισέλθουν στις ευγενείς οικογένειες και στους πλούσιους βασιλικούς οίκους μέσω του γάμου.

Σήμερα, ακόμη και στη Walt Disney World, λαμβάνουν χώρα ημέρες gay, τις ίδιες μέρες τον Ιούνιο. Κάθε μέλος της κοινότητας LGTB μπορεί να πάει σε αυτό το απέραντο πάρκο και να διασκεδάσει ανοιχτά, με κόκκινα φανελάκια για να δείξει πως οι ιδέες του «νορμάλ» και της «οικογένειας» μπορεί να είναι πολυποίκιλες. Παρότι δεν διοργανώνονται από την Disney επίσημα, τις αποδέχεται με μια σιωπηλή αλληλεγγύη, ανοίγοντας την αγκαλιά της και τα ταμεία της στα δεκάδες χιλιάδες μέλη της κοινότητας LGTB που καταφθάνουν στο Orlando τις μέρες αυτές.

Θα φαίνονταν λοιπόν πως οι ΗΠΑ έφτασαν στην πλήρη ισότητα. Έχουν μέχρι και Πρόεδρο που υποστηρίζει για πρώτη φορά τον gay γάμο! Ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να παντρεύονται με όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις που προβλέπει ο νόμος. Όμως τίποτε δεν είναι πιο μακριά. Και όχι για λόγους δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά κοινωνικής αποδοχής.

Ας επιστρέψουμε στη Disney ως εταιρεία που άνοιξε τον δρόμο για μια ειδική αντιμετώπιση των gay. Πριν μήνες απείλησε πως θα σταματήσει να έχει επιχειρηματική δραστηριότητα με την Πολιτεία της Γεωργίας εάν ο Κυβερνήτης ενέκρινε νόμο που επέτρεπε από τη μια μεριά σε υπαλλήλους του ληξιαρχείου να αρνούνται να τελέσουν ενώσεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου λόγω αντίρρησης συνείδησης και από την άλλη σε θρησκευτικές οργανώσεις να απολύουν άτομα λόγω του γενετήσιου προσανατολισμού τους. Αυτός ο νόμος δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Είναι αντίγραφο άλλου, που επιχειρήθηκε να περάσει τον προηγούμενο χρόνο στην Ινδιάνα.

Το γεγονός είναι πως οι πολιτικές μπορεί να προχώρησαν στις μεγάλες πόλεις, όπως το San Francisco, η Νέα Υόρκη, το Los Angeles, η Washington, όπου ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να ζήσει ελεύθερα τη ζωή του, αλλά αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται κανονικότητα ακόμη θεωρείται ως ειδική μεταχείριση. Για να μπορούν οι άντρες και οι γυναίκες να περπατούν χέρι-χέρι ή να ανταλλάσσουν ένα φιλί, η Disney δεν θα έπρεπε να χρειάζεται μια ειδική ημέρα, σαν να έπρεπε η κοινότητα αυτή να παραμένει στη δική της περίμετρο.

Σε κάποιον καιρό θα έπρεπε πραγματικά να πάμε πιο πέρα: εάν αληθινά υπάρξει αποδοχή της κοινωνικής κανονικότητας, δεν θα χρειάζονται τα χιλιάδες μπαρ ανά τον κόσμο σαν το Pulse, ένας τόπος που τόσο εύκολο ήταν να διαπραχθεί μια μαζική δολοφονία. Οι gay θα έπρεπε να μπορούν να είναι όπως είναι οπουδήποτε, χωρίς φόβους, χωρίς κινδύνους, χωρίς επιθέσεις.
Αυτό, δίχως αμφιβολία, είναι για την ώρα μια ουτοπία, και όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και σε χώρες πολύ πιο προχωρημένες στα δικαιώματα της LGTB κοινότητας, όπως η Ισπανία. Μέχρι να έρθει η ημέρα εκείνη, θα είναι απαραίτητο η gay κοινότητα να έχει και τους δικούς της χώρους προστασίας και διεκδίκησης: ειδικές ημέρες σε θεματικά πάρκα,  μπαρ όπως το Pulse  ή διαδηλώσεις όπως το gay Pride. Στο τέλος-τέλος, λίγη σημασία έχει εάν ένας φανατικός, με κίνητρα που σύντομα θα ανακαλύψουν οι Αρχές, άνοιγε πυρ σε αυτό το μπαρ ή σε οποιοδήποτε άλλο, σκοτώνοντας δεκάδες άτομα, είτε λόγω σεξουαλικής προτίμησης είτε για οποιαδήποτε άλλη κατάσταση τον ενοχλούσε. Γι' αυτό το είδος της τρέλας δεν υπάρχει καμιά διαφορά που έχει σημασία. 

Πηγή πληροφοριών και άρθρου 





No comments:

Post a Comment