Όπως και τη μόνη σοβαρή πρόταση νόμου που κατατέθηκε έγκαιρα, επεξεργασμένη από έγκριτους νομικούς, και αφορά τη ρύθμιση των διαδηλώσεων κατά τρόπο ορθολογικό που δεν θα διαταράσσει τη λειτουργία της πόλης, και θα εξασφαλίζει τις ελευθερίες των πολιτών να παρουσιάζουν δημόσια τη γνώμη και τις απόψεις τους, αλλά και την ελευθερία όλων να μετακινούνται, να συναντιούνται με τους αγαπημένους τους, την πρόσβαση στην εργασία τους, να ζουν τη ζωή τους επίσης ελεύθερα και όχι πολιορκημένοι. Πρόταση την οποία οι Κυβερνήσεις φοβήθηκαν να νομοθετήσουν στην ώρα της, πάλι λόγω "πολιτικού κόστους", το οποίο αντιστάθμιζε προφανώς την τεράστια Δημόσια ζημιά της υφιστάμενης κατάστασης.
Κι ακόμη κάτι: τους χαμηλούς τόνους, τη μετριοπάθεια, την έλλειψη έπαρσης. Τα χιλιάδες καθημερινά συσσίτια που παρέχει ο Δήμος στους αδύναμους όλη αυτή την περίοδο και τις υπηρεσίες υγείας, χωρίς να γίνονται σημαία από τον Δήμαρχο και χωρίς να ξεφτιλίζουν τους αποδέκτες. Αλλά και τον άθλο να διαχειρίζεται τον Δήμο με ένα πολύ μέτριο Συμβούλιο, με πολλούς παλαιομοδίτες συμβούλους που φορτώθηκε.
Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ, όχι μόνο για τη μείωση των κακόγουστων χριστουγεννιάτικων και άλλων σκουπιδιών και υποκουλτούρας που προωθούσαν οι προκάτοχοί του, αλλά κυρίως γιατί δέχτηκε να ηγηθεί της προσπάθειας των πολιτών να απαλλάξουμε τον Δήμο από το σκουπίδι που στόλιζε τον Δημοτικό θώκο πριν από τον ίδιο και λίγο έλειψε να μετατρέψει σε σκουπίδια όλους εμάς τους κατοίκους της πόλης.
Μην ξεχνάμε, όσοι ζούμε σε αυτή την πόλη από τη γέννησή μας και μάλιστα στο προβληματικό κι αγαπημένο κέντρο της, ότι από αυτόν τον Δήμο παρέλασαν κατά σειρά υψιπετείς πολιτικές προσωπικότητες, που εναλλάσσονται στην κεντρική πολιτική σκηνή χρόνια τώρα κι ελάχιστα ασχολήθηκαν με τα του Δήμου, παρά μόνο για να τακτοποιήσουν και να βολέψουν: τον Δημήτρη τον Μπέη (που ασχολήθηκε με τον τρόπο που ήξερε να ασχολείται το βαθύ ΠΑΣΟΚ) διαδέχθηκαν ο Μιλτιάδης Έβερτ (ο ανεκδιήγητος απελευθερωτής των συχνοτήτων), ο Νικόλαος Γιατράκος (hardcore κομματικό λουλούδι), ο Αντώνης Τρίτσης (μια σύντομη αλλά κι αμφιλεγόμενη εξαίρεση), ο Λεωνίδας Κουρής (έτερο παιδί του κομματικού σωλήνα), ο πρέσβης Δημήτρης Αβραμόπουλος (ο καγκελάτος με το μεγαλύτερο ....χριστουγεννιάτικο καγκελόδεντρο της Ευρώπης, ο δάσκαλος του τίποτα), η Ντόρα Μπακογιάννη (χωρίς σχόλιο). Καθένας μια αρχετυπική ιστορία του Ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Κι ύστερα, μετά από ένα διάλειμμα μικρομεσαίας κομματικής αδιαφορίας με τον κ.Θεόδωρο Μπεχράκη, που διαδέχτηκε τη Ντόρα όταν αυτή ξεπάρκαρε από τον Δήμο, όπου είχε βολευτεί προσωρινά, για να ανοίξει πανιά για την Πρωθυπουργία, αξιωθήκαμε την απόλυτη παρακμή με τον μεγάλο, τίμιο και πανάξιο Νικήτα Κακλαμάνη, τον Δήμαρχο που έμεινε στην ιστορία (ανάμεσα στα άλλα κατορθώματα του) όταν μαζί με τον άλλο εγκληματία, τον Προκόπη Παυλόπουλο, έβλεπε την πόλη του τον Δεκέμβριο του 2008 να καίγεται κρυμμένος και ψευτοκλαψουρίζοντας.
Όσα κι αν μένουν να γίνουν, όσα κι αν δεν έγιναν ή έγιναν μισά, όσο και να παραμένουν δεκάδες προβλήματα και ασχήμιες και δυσλειτουργίες, γι' αυτά τα παραπάνω σε ευχαριστώ, Δήμαρχε, ως κάτοικος της πόλης αυτής, στην οποία ήρθαν οι παππούδες μου πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, γεννήθηκε ο πατέρας μου, γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν οι γονείς μου, γεννήθηκα, μεγάλωσα, ζω κι εργάζομαι κι εγώ σαρανταοκτώ χρόνια τώρα. Με την οποία συνδέομαι όπως πολλοί συμπολίτες μου με δεσμούς βαθείς και γεμάτους αντιφάσεις, άλλοτε με χαρά κι άλλοτε με θυμό, όπως με κάθε τι που αγαπάμε.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Το κείμενο του Διονύση Γουσέτη (πηγή kahtimerini.gr):
No comments:
Post a Comment