Oι πουριτανοί με τους πουριτανούς, οι θρησκόληπτοι με τους "θρησκόληπτους" κι οι συντηρητικοί με τους συντηρητικούς.
Βεβαίως και πρέπει η πολιτεία να φροντίζει για την εκπαίδευση όλων στην υγιεινή, και να βοηθάει και τις κοινότητες με ειδικά σχεδιασμένα προγράμματα ένταξης. Ένα από αυτά τα εργαλεία ένταξης, το σημαντικότερο ίσως, είναι το ενιαίο σχολείο.
Για όσους όμως δεν το κατάλαβαν, το αληθινό θέμα της συζήτησης δεν είναι οι ρομά, είναι τα άλλα παιδιά και η παιδεία τους.
Μέχρι νεωτέρας, ο πραγματικός κόσμος θα περιέχει και γυφτάκια (συγγνώμη για το πολιτικά μη ορθό της λέξης) και ψειρούλες και άλλα πολλά μη αποστειρωμένα (που περιέχει ήδη). Και στον κόσμο αυτόν, τον πραγματικό, θα ζήσουν όλα τα παιδιά μεγαλώνοντας.
Αν τα άλλα παιδάκια ανακαλύψουν τον κόσμο που τους κρύψαμε με τόση επιμέλεια, για πρώτη φορά στα δεκαπέντε, στην εφηβεία τους, τότε πιθανότατα θα θυμώσουν πολύ.
Κι ύστερα υπάρχουν δύο πιθανότητες γι' αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και θα θυμώσουν περισσότερο ή για εκείνους που δεν έχουν τα εφόδια να διαχειριστούν την οργή τους.
H πρώτη, να μετατρέψουν τoν θυμό τους σε βία εναντίον αυτού του κόσμου που τους κρύψαμε. Να προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο όπως τους τον μάθαμε ή τους αφήσαμε να πιστεύουν ότι είναι, καθαρό και άψογο. Να εξαφανίσουν δια της βίας αυτό που δεν υποψιάστηκαν ότι υπάρχει. Να γίνουν φασιστάκια.
Η δεύτερη είναι να μετατρέψουν την οργή τους σε βία εναντίον αυτών που τους τον απέκρυψαν, και να αρχίσουν να τα σπάνε για να μας τη σπάσουν, ακόμη και να σκοτώνουν. Να γίνουν τρομοκρατο-χουλιγκανάκια.
Υπάρχει και μια τρίτη προοπτική, πιο βολικά κομφορμιστική. Να μην τον ανακαλύψουν ποτέ. Να συνεχίσουν να ζουν σε ένα εικονικό περιβάλλον. Να τα κλείσουν οι γονείς τους σε μια γυάλα, σε άλλα σχολεία, σε άλλα πανεπιστήμια, σε άλλες γειτονιές, σε άλλα σπίτια, μέχρι τα τριάντα και τα σαράντα ακόμη. Και μετά να τους κληρονομήσουν τις δουλειές τους, να γίνουν σαμαράκια και ντοράκια, και καραμανλάκια και γιωργάκια.
Κάθε ψέμα έχει το κόστος του.
Μέχρι νεωτέρας, ο πραγματικός κόσμος θα περιέχει και γυφτάκια (συγγνώμη για το πολιτικά μη ορθό της λέξης) και ψειρούλες και άλλα πολλά μη αποστειρωμένα (που περιέχει ήδη). Και στον κόσμο αυτόν, τον πραγματικό, θα ζήσουν όλα τα παιδιά μεγαλώνοντας.
Αν τα άλλα παιδάκια ανακαλύψουν τον κόσμο που τους κρύψαμε με τόση επιμέλεια, για πρώτη φορά στα δεκαπέντε, στην εφηβεία τους, τότε πιθανότατα θα θυμώσουν πολύ.
Κι ύστερα υπάρχουν δύο πιθανότητες γι' αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και θα θυμώσουν περισσότερο ή για εκείνους που δεν έχουν τα εφόδια να διαχειριστούν την οργή τους.
H πρώτη, να μετατρέψουν τoν θυμό τους σε βία εναντίον αυτού του κόσμου που τους κρύψαμε. Να προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο όπως τους τον μάθαμε ή τους αφήσαμε να πιστεύουν ότι είναι, καθαρό και άψογο. Να εξαφανίσουν δια της βίας αυτό που δεν υποψιάστηκαν ότι υπάρχει. Να γίνουν φασιστάκια.
Η δεύτερη είναι να μετατρέψουν την οργή τους σε βία εναντίον αυτών που τους τον απέκρυψαν, και να αρχίσουν να τα σπάνε για να μας τη σπάσουν, ακόμη και να σκοτώνουν. Να γίνουν τρομοκρατο-χουλιγκανάκια.
Υπάρχει και μια τρίτη προοπτική, πιο βολικά κομφορμιστική. Να μην τον ανακαλύψουν ποτέ. Να συνεχίσουν να ζουν σε ένα εικονικό περιβάλλον. Να τα κλείσουν οι γονείς τους σε μια γυάλα, σε άλλα σχολεία, σε άλλα πανεπιστήμια, σε άλλες γειτονιές, σε άλλα σπίτια, μέχρι τα τριάντα και τα σαράντα ακόμη. Και μετά να τους κληρονομήσουν τις δουλειές τους, να γίνουν σαμαράκια και ντοράκια, και καραμανλάκια και γιωργάκια.
Κάθε ψέμα έχει το κόστος του.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment