"Μάχη για τη ζωή του δίνει ο Μίκαελ Σουμάχερ, στα 44 χρόνια του. Ο θρύλος της F1, νοσηλεύεται για δεύτερη μέρα στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Γκρενόμπλ..... Ο Μίκαελ Σουμάχερ υποβλήθηκε το βράδυ της Κυριακής σε εγχείρηση", ανακοίνωσε το νοσοκομείο της Γκρενόμπλ..... "Η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη, βρίσκεται σε κώμα και θα παραμείνει σε κώμα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να πούμε τι πρόκειται να συμβεί", τόνισε η ιατρική ομάδα που τον παρακολουθεί μετά από τη χειρουργική επέμβαση, έπειτα από ατύχημα που είχε, κάνοντας σκι στις Γαλλικές Άλπεις. Ο Σουμάχερ "πολεμάει για τη ζωή του. Αν δεν φορούσε κράνος, δεν θα βρισκόμασταν εδώ"..... Στο πλευρό του είναι η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά. (πηγή nafteboriki.gr)
Ομολογώ ότι δεν είμαι fan της formula 1.
Γνώρισα αυτόν τον μεγάλο γελαστό Γερμανό πιλότο όπως και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι από εκείνα τα ονόματα των μεγάλων αθλητών που σούρχονται στο νου αυτόματα όταν μιλάς για ένα άθλημα. Και μάλιστα ένα άθλημα ακραίο και επικίνδυνο.
Σα νάχει ταυτιστεί μαζί του, λες κι η εικόνα του είναι το ίδιο το άθλημα. Κάτι σαν τον Carl Lewis, τον Michael Johnson, τον Muhammad Ali, τον Michael Jordan, τον Pele, τον Alexander Popov, τον Björn Borg...
Τον θυμάμαι όμως από κάτι άλλο. Κάτι που στον δικό μου νου τον έκανε ξεχωριστό.
Στη μεγάλη συμφορά της Νοτιοανατολικής Ασίας, ένα μέρος που αγαπώ ιδιαίτερα, τέτοια εποχή, Χριστούγεννα του 2004, τότε που εμείς ζούσαμε στην ευφορία των Ολυμπιακών, όταν χτύπησε ο σεισμός και το τσουνάμι εκατομμύρια ανθρώπους εργατικούς, φιλικούς και ταπεινούς, από την Ινδονησία ως την Ταϋλάνδη και το Μπαγκλαντές, ο Σουμάχερ πρόσφερε 10 εκατομμύρια δολάρια στην προσπάθεια των ανθρωπιστικών οργανώσεων να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς να αναλάβουν και να ξαναστήσουν τη ζωή τους.
Ήταν ένας εύπορος άνθρωπος. Αλλά δεν ήταν ο μόνος εύπορος, και το ποσό δεν ήταν μικρό. Ήταν η μεγαλύτερη ποτέ προσφορά αθλητή για φιλανθρωπικό σκοπό. Η σημασία της εκτείνεται πολύ πέρα από την ίδια τη χειρονομία: στο παράδειγμα που έδωσε σε πολλούς άλλους πλούσιους αλλά και λιγότερο πλούσιους.
Εννιά χρόνια μετά, κάποια άλλα Χριστούγεννα, τόφερε έτσι η ζωή που ο άνθρωπος αυτός, που γλύτωσε πολλές φορές από του χάρου τα δόντια στις πίστες της ακραίας ταχύτητας, να τραυματιστεί άσχημα πέφτοντας στο σκι και χτυπώντας σε έναν βράχο, παρότι φορούσε κράνος και φαίνεται να τηρούσε τους κανόνες ασφάλειας.
Καμιά φορά η ζωή συνωμοτεί για να αποδείξει πως ακόμη κι αν κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις, ακόμη κι αν αγγίξεις την τελειότητα, αρκεί μια στιγμή, ένα τυχαίο γύρισμα, μια μικρή εσφαλμένη κίνηση, για νάρθουν όλα τα πάνω-κάτω.
Τώρα ο Μίκαελ Σουμάχερ μάς δίνει άλλο ένα μάθημα ζωής. Και σε εμάς και στους συμπατριώτες του. Και σε κάθε νικητή. Αθέλητο αυτή τη φορά. Μας θυμίζει πως η σύνεση, η αρετή, το ταλέντο και η ισχύς, σου επιτρέπουν να πλέεις στα αχαρτογράφητα νερά της τύχης με κάποιες ανθρώπινες βεβαιότητες. Είναι αναγκαίες και χρήσιμες για όλους, αλλά δεν είναι συμβόλαιο με το μέλλον. Η ζωή δεν εξαγοράζεται κι η τύχη δεν χαρίζεται. Κι οι Θεοί ακόμη κοίταζαν με δέος, ανήμποροι, τις δικές τους Μοίρες να υφαίνουν και να κόβουν το νήμα της ζωής.
Του εύχομαι από καρδιάς, και σε αυτόν και στην οικογένειά του, η ζωή να του ανταποδώσει ό,τι πρόσφερε και να χαριστεί και πάλι στο μεγάλο αυτόν αθλητή.
Ομολογώ ότι δεν είμαι fan της formula 1.
Γνώρισα αυτόν τον μεγάλο γελαστό Γερμανό πιλότο όπως και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι από εκείνα τα ονόματα των μεγάλων αθλητών που σούρχονται στο νου αυτόματα όταν μιλάς για ένα άθλημα. Και μάλιστα ένα άθλημα ακραίο και επικίνδυνο.
Σα νάχει ταυτιστεί μαζί του, λες κι η εικόνα του είναι το ίδιο το άθλημα. Κάτι σαν τον Carl Lewis, τον Michael Johnson, τον Muhammad Ali, τον Michael Jordan, τον Pele, τον Alexander Popov, τον Björn Borg...
Τον θυμάμαι όμως από κάτι άλλο. Κάτι που στον δικό μου νου τον έκανε ξεχωριστό.
Στη μεγάλη συμφορά της Νοτιοανατολικής Ασίας, ένα μέρος που αγαπώ ιδιαίτερα, τέτοια εποχή, Χριστούγεννα του 2004, τότε που εμείς ζούσαμε στην ευφορία των Ολυμπιακών, όταν χτύπησε ο σεισμός και το τσουνάμι εκατομμύρια ανθρώπους εργατικούς, φιλικούς και ταπεινούς, από την Ινδονησία ως την Ταϋλάνδη και το Μπαγκλαντές, ο Σουμάχερ πρόσφερε 10 εκατομμύρια δολάρια στην προσπάθεια των ανθρωπιστικών οργανώσεων να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς να αναλάβουν και να ξαναστήσουν τη ζωή τους.
Ήταν ένας εύπορος άνθρωπος. Αλλά δεν ήταν ο μόνος εύπορος, και το ποσό δεν ήταν μικρό. Ήταν η μεγαλύτερη ποτέ προσφορά αθλητή για φιλανθρωπικό σκοπό. Η σημασία της εκτείνεται πολύ πέρα από την ίδια τη χειρονομία: στο παράδειγμα που έδωσε σε πολλούς άλλους πλούσιους αλλά και λιγότερο πλούσιους.
Εννιά χρόνια μετά, κάποια άλλα Χριστούγεννα, τόφερε έτσι η ζωή που ο άνθρωπος αυτός, που γλύτωσε πολλές φορές από του χάρου τα δόντια στις πίστες της ακραίας ταχύτητας, να τραυματιστεί άσχημα πέφτοντας στο σκι και χτυπώντας σε έναν βράχο, παρότι φορούσε κράνος και φαίνεται να τηρούσε τους κανόνες ασφάλειας.
Καμιά φορά η ζωή συνωμοτεί για να αποδείξει πως ακόμη κι αν κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις, ακόμη κι αν αγγίξεις την τελειότητα, αρκεί μια στιγμή, ένα τυχαίο γύρισμα, μια μικρή εσφαλμένη κίνηση, για νάρθουν όλα τα πάνω-κάτω.
Τώρα ο Μίκαελ Σουμάχερ μάς δίνει άλλο ένα μάθημα ζωής. Και σε εμάς και στους συμπατριώτες του. Και σε κάθε νικητή. Αθέλητο αυτή τη φορά. Μας θυμίζει πως η σύνεση, η αρετή, το ταλέντο και η ισχύς, σου επιτρέπουν να πλέεις στα αχαρτογράφητα νερά της τύχης με κάποιες ανθρώπινες βεβαιότητες. Είναι αναγκαίες και χρήσιμες για όλους, αλλά δεν είναι συμβόλαιο με το μέλλον. Η ζωή δεν εξαγοράζεται κι η τύχη δεν χαρίζεται. Κι οι Θεοί ακόμη κοίταζαν με δέος, ανήμποροι, τις δικές τους Μοίρες να υφαίνουν και να κόβουν το νήμα της ζωής.
Του εύχομαι από καρδιάς, και σε αυτόν και στην οικογένειά του, η ζωή να του ανταποδώσει ό,τι πρόσφερε και να χαριστεί και πάλι στο μεγάλο αυτόν αθλητή.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
_____________________________________________
Τρία χρόνια μετά, 30 Δεκεμβρίου του 2016
Τέτοιες μέρες θα θυμηθώ κάτι φαινομενικά άσχετο από τα κοινά που απασχολούν (όχι άδικα) τους πολλούς. Διότι μερικές μνήμες φωτίζουν καλύτερα τα παρόντα και τα μέλλοντα και την πρόσκαιρη και μοναδική κατάστασή μας, την ατομική και των κοινοτήτων μας.
Γεγονότα μικρά και μεγάλα ταυτόχρονα. Κατά κάποιον τρόπο σπουδαία.
Τρία χρόνια πριν, στις 30 Δεκεμβρίου του 2013, είχα αναρτήσει την παραπάνω ευχή για έναν σπουδαίο αθλητή.
Σήμερα είναι ακόμη ζωντανός σπίτι του, σε άγνωστη κατάσταση αλλά ζωντανός, απόδειξη της δύναμης και της παραξενιάς της ζωής και των απρόβλεπτων δρόμων της - από το μεγάλο και γενναιόδωρο στο δύσκολο, στην εξαφάνιση και πάλι πίσω - αν είμαστε λίγο τυχεροί, να μυρίσουμε ακόμη μια φορά, κι άλλη μία, τον μοναδικό κι ατέλειωτο κόσμο που μας δόθηκε, το πιο σπουδαίο, να αγγίζουμε και να ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες με τους αγαπημένους μας.
Ας είναι τούτο η καλύτερη ευχή μας σε κάθε έναν που συναντά έναν δρόμο, νάχει στην άκρη του μια πόρτα στη ζωή και πίσω του ένα παράθυρο στη μνήμη.
Γεγονότα μικρά και μεγάλα ταυτόχρονα. Κατά κάποιον τρόπο σπουδαία.
Τρία χρόνια πριν, στις 30 Δεκεμβρίου του 2013, είχα αναρτήσει την παραπάνω ευχή για έναν σπουδαίο αθλητή.
Σήμερα είναι ακόμη ζωντανός σπίτι του, σε άγνωστη κατάσταση αλλά ζωντανός, απόδειξη της δύναμης και της παραξενιάς της ζωής και των απρόβλεπτων δρόμων της - από το μεγάλο και γενναιόδωρο στο δύσκολο, στην εξαφάνιση και πάλι πίσω - αν είμαστε λίγο τυχεροί, να μυρίσουμε ακόμη μια φορά, κι άλλη μία, τον μοναδικό κι ατέλειωτο κόσμο που μας δόθηκε, το πιο σπουδαίο, να αγγίζουμε και να ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες με τους αγαπημένους μας.
Ας είναι τούτο η καλύτερη ευχή μας σε κάθε έναν που συναντά έναν δρόμο, νάχει στην άκρη του μια πόρτα στη ζωή και πίσω του ένα παράθυρο στη μνήμη.
Γ.Γ.Γ.
No comments:
Post a Comment