Μια με τ' όνομα, μια με το κούνημα, μια με τις φωνές και τους τσαμπουκάδες, μια με τα λεφτά, νομίζουν, αφού κατάφεραν να ψηφίζονται για τόσον καιρό από τόσους πολλούς, πως είναι πράγματι κάποιοι. Θαρρούν πως έτσι αποκτούν βάθος και ουσία και γίνονται στ' αλήθεια σημαντικοί σαν τους σκεπτόμενους κι ελεύθερους ανθρώπους, τους οποίους αντιμετωπίζουν με αμήχανη περιφρόνηση και κατά βάθος με φόβο. Όπως οτιδήποτε δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει. Κάθε τι που του 'ναι ξένο.
Χωρίς πολλή προσπάθεια πείθουν τον εαυτό τους πως ο θόρυβος του όχλου είναι κάτι που παρομοιάζει με τον ζόρικο διάλογο και τις επίπονες επιδοκιμασίες της Αγοράς, την οποία ποτέ δεν γνώρισαν. Αλλά έχουν ακούσει ακατανόητους ψιθύρους για την ύπαρξή της κάπου σε άλλους τόπους και σε άλλους καιρούς.
Έτσι λίγο λίγο η Δημοκρατία, από εκλογή σε εκλογή κι από ψήφο σε ψήφο, μετατρέπεται σε εκλογικό ψυχόδραμα διαδοχικών ψηφοφοριών. Από Καραμανλή σε Σαμαρά, από Παπανδρέου σε Τσίπρα, κι από Λιάπη σε Λιάπη, όλοι παίζουν τον ρόλο τους ψηφίζοντες και ψηφιζόμενοι.
Τελευταία αναγκάζονται να σταματούν πού και πού τις φωνές και τις επιτηδευμένες πόζες ψευτοέκπληξης, καθώς το σκηνικό έχει ξεχαρβαλωθεί, τα σταγκόνια έχουν κολλήσει, οι τεχνικοί εγκαταλείπουν τα πόστα τους, οι φωτιστές αφήνουν να φύγουν οι ατάκες δίχως να ρίξουν τον προβολέα, οι υποβολείς ξεχνούν και αυτοί τα λόγια, το σκηνικό ρετάρει.
Κι όταν πέφτει αυτή η σιωπή που τίποτε το καλό δεν προμηνύει, μια και το βάλσαμο των χειροκροτημάτων όλο και λιγότερο τους χαϊδεύει τα αυτιά, χειροκροτούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους σπασμωδικά, φουσκωμένοι και ποζάτοι, σαν ξόρκι για ν' αποτρέψουν το μοιραίο.
Το κοινό όμως, βαριεστημένο, λιγοστεύει. Οι εξώστες έχουν ήδη αδειάσει και στην πλατεία έχουν ξωμείνει πια μόνο κάτι λίγοι απόμαχοι, αδρανείς κι αποβλακωμένοι θεατές, καθώς η παράσταση αυτή οδεύει προς το τέλος της.
Χωρίς πολλή προσπάθεια πείθουν τον εαυτό τους πως ο θόρυβος του όχλου είναι κάτι που παρομοιάζει με τον ζόρικο διάλογο και τις επίπονες επιδοκιμασίες της Αγοράς, την οποία ποτέ δεν γνώρισαν. Αλλά έχουν ακούσει ακατανόητους ψιθύρους για την ύπαρξή της κάπου σε άλλους τόπους και σε άλλους καιρούς.
Έτσι λίγο λίγο η Δημοκρατία, από εκλογή σε εκλογή κι από ψήφο σε ψήφο, μετατρέπεται σε εκλογικό ψυχόδραμα διαδοχικών ψηφοφοριών. Από Καραμανλή σε Σαμαρά, από Παπανδρέου σε Τσίπρα, κι από Λιάπη σε Λιάπη, όλοι παίζουν τον ρόλο τους ψηφίζοντες και ψηφιζόμενοι.
Τελευταία αναγκάζονται να σταματούν πού και πού τις φωνές και τις επιτηδευμένες πόζες ψευτοέκπληξης, καθώς το σκηνικό έχει ξεχαρβαλωθεί, τα σταγκόνια έχουν κολλήσει, οι τεχνικοί εγκαταλείπουν τα πόστα τους, οι φωτιστές αφήνουν να φύγουν οι ατάκες δίχως να ρίξουν τον προβολέα, οι υποβολείς ξεχνούν και αυτοί τα λόγια, το σκηνικό ρετάρει.
Κι όταν πέφτει αυτή η σιωπή που τίποτε το καλό δεν προμηνύει, μια και το βάλσαμο των χειροκροτημάτων όλο και λιγότερο τους χαϊδεύει τα αυτιά, χειροκροτούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους σπασμωδικά, φουσκωμένοι και ποζάτοι, σαν ξόρκι για ν' αποτρέψουν το μοιραίο.
Το κοινό όμως, βαριεστημένο, λιγοστεύει. Οι εξώστες έχουν ήδη αδειάσει και στην πλατεία έχουν ξωμείνει πια μόνο κάτι λίγοι απόμαχοι, αδρανείς κι αποβλακωμένοι θεατές, καθώς η παράσταση αυτή οδεύει προς το τέλος της.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment