Κάτοπτρα: Το πρόβλημα των Αστυνομικών δεν είναι ο μισθός

Κάθε φορά που πας σε ένα αστυνομικό τμήμα και βλέπεις όλα αυτά τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, σχεδόν έφηβους πολλές φορές, να βαράνε σφραγίδες σε «γνήσια της υπογραφής» και να κουβαλάνε χαρτιά από δω κι από κει σε πρωτόκολλα και σκουριασμένα ντουλάπια, γραφιάδες 19 και 20 χρονών, σκέφτεσαι τα αυτονόητα: Πώς είναι δυνατόν νέοι, υγιείς, δυνατοί άνθρωποι, με φρέσκια την όποια εκπαίδευση έλαβαν, που θάπρεπε νάναι γεμάτοι φιλοδοξία, αποφασιστικότητα, να μην ασχολούνται με την εργασία τους; Πώς γίνεται να μη βρίσκονται στον δρόμο, να επισκέπτονται τους πολίτες σε κάθε πρόβλημα ασφάλειας ή τήρησης του νόμου, να κάνουν περιπολίες παντού και διαρκώς, να ερευνούν να συλλάβουν τους κακοποιούς;

Όχι τους μεγάλους μόνο, αλλά τους άλλους τους μικροεγκληματίες, τους μικροδιαρρήκτες, αυτούς με τους οποίους η αστυνομία πλέον σχεδόν δεν ασχολείται, τροφοδοτώντας το αίσθημα ανασφάλειας, αδικίας και ματαιότητας του πολίτη, ο οποίος απαξιώνει το κράτος του.

Ναι, είναι σημαντικοί οι μεγαλοαπατεώνες σαν τον Τσοχατζόπουλο ή τον Γριβέα, ή οι ληστές των ταμείων και τόσοι άλλοι, αλλά για τον πολίτη που έχει μια διαφορά με τον γείτονά του, με τον συμπολίτη του, τον άνθρωπο που μπράβοι και μαφίες απειλούν τη δουλειά του, ένα μικρό καφενείο, το μαγαζί, την επιχείρησή του, για τον ηλικιωμένο, τον αδύναμο (αλλά και τον δυνατό) τον μετανάστη που τους χτύπησαν στο δρόμο ή στην είσοδο της πολυκατοικίας τους, τους έκλεψαν την τσάντα, τη σύνταξη, τα λίγα λεφτά τους, τα χαρτιά τους, για τον πολίτη που του κατέστρεψαν το αμάξι του οποίου ακόμη με δυσκολία πληρώνει τις δόσεις και τα τέλη και τα τεκμήρια, αυτόν κυρίως που διέρρηξαν το σπίτι του, που μαγάρισαν τον προσωπικό του χώρο, αυτά τα γεγονότα είναι πολύ σημαντικότερα.

Είναι το μεγαλύτερο μέρος ή η ίδια η ζωή των καθημερινών ανθρώπων.

Είναι συντριπτικά πλήγματα στην ελευθερία και στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι ο κακός σπόρος του φόβου, αυτός από τον οποίο φυτρώνουν τα άνθη του κακού.

Όποτε έχω βρεθεί σε τέτοια περίπτωση, είχα την αίσθηση ότι η αστυνομία δίνει πλέον απλά συλλυπητήρια στους πολίτες με μια αίσθηση αδυναμίας και ματαιότητας. Νέα παιδιά, θλιμμένα και τα ίδια από αυτά που ανήμποροι αντικρίζουν, επιχειρούν όπως όπως να στηρίξουν ψυχολογικά τον παθόντα και με δικό τους ψυχολογικό κόστος, σαν να πηγαίνουν σε κηδεία. Αντί να ψάξουν για ενδείξεις, για στοιχεία που θα οδηγούσαν στον ένοχο, να δείξουν ότι κάτι και κάπως ψάχνουν, να δώσουν τουλάχιστον την αίσθηση ότι το κράτος θα φροντίσει όσο και όπως μπορεί, πως έχει μέθοδο και σύστημα.

Αυτό σε μια χώρα που έχει έναν από τoυς υψηλότερους δείκτες κατά κεφαλήν αστυνομικών στην Ευρώπη. Κι ύστερα σούρχεται στον νου όλη αυτή η εικόνα στις υπηρεσίες και στα Τμήματα, η σπατάλη ενέργειας, χρημάτων, ανθρώπινων πόρων, η ταπείνωση των ονείρων νέων ανθρώπων που οι περισσότεροι ανάμεσά τους (το βλέπεις και το αισθάνεσαι όταν μιλάς μαζί τους) είναι έτοιμοι να προσφέρουν, να το παλέψουν, να κάνουν ό,τι καλύτερο, παρά την ελλιπή εκπαίδευση, παρά τον κακό εξοπλισμό τους, παρά τη χαμηλή αμοιβή τους, παρά το ότι βάζουν κι από την τσέπη τους πολλές φορές για ν' αγοράσουν ό,τι χρειάζονται, για να κάνουν τη δουλειά τους. Αρκεί να τους δοθεί μια ευκαιρία, μια αίσθηση ευθύνης, ένα κίνητρο, λίγη αξιοπρέπεια, μια αναγνώριση, κάποιο νόημα στην επικίνδυνη και δύσκολη δουλειά τους.

Και λες: Μα δε μπορεί να μην τόχουν σκεφτεί οι ιθύνοντες.

Μάλλον όμως οι αραγμένοι στα γραφεία, οι πρόωρα γερασμένοι, προτιμούν να τους κάνουν σαν τα μούτρα τους, γιατί αλλιώς θα λάμψει κι η δική τους υπεκφυγή, το δικό τους ακυρωμένο όνειρο, το δικό τους βόλεμα.

Και δεν μπορείς να εμποδίσεις και μια δεύτερη σκέψη: Κάποιους άλλους ίσως, τους προϊσταμένους, το πολιτικό μας σύστημα, το καθεστώς, ο καθημερινός τρόμος του απλού πολίτη δεν τους αφορά, γιατί διαβιούν αλλού, σε άλλες συνοικίες, σε άλλες πόλεις, σε άλλους κόσμους.

Ίσως να τους βολεύει κιόλας. Ίσως μάλιστα να ζουν, έμμεσα ή άμεσα, ακριβώς από αυτόν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Μπράβο στον συντάκτη του άρθρου!

Το πρόβλημα των Αστυνομικών, δεν είναι ο μισθός