Σήμερα επισκέφθηκα τη μητέρα μου, η οποία ζει πλέον μόνη εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου.
Είναι 76 ετών και διαθέτει δύο τηλεοράσεις, όπως πολλοί άνθρωποι της ηλικίας της. Σε τέτοιου είδους κοινωνικές επισκέψεις πολλές φορές παρακολουθώ κανένα τηλεοπτικό κανάλι. Παλαιότερα, όταν ζούσε και η ηλικιωμένη θεία μου, συνέβαινε και με εκείνη όταν την επισκεπτόμουν να ενημερώνομαι για τις εφήμερες προσωπικότητες της επικαιρότητας χαζεύοντας μαζί της την τηλεόραση. Μου συμβαίνει ακόμη και σήμερα με μερικούς φίλους, που θεωρούν καλό και ευγενές να ανοίγουν την τηλεόραση όταν έχουν επισκέψεις.
Εγώ πάλι παρακολουθώ ό,τι μου φαίνεται ενδιαφέρον μέσω διαδικτύου, όπου είναι πλέον διαθέσιμες και τηλεοπτικές εκπομπές, μαζί με πολλά άλλα.
Έτσι σήμερα, λοιπόν, παρακολουθήσαμε το δελτίο ειδήσεων του Σκάι, σχολιάζοντας την επικαιρότητα.
Στο δελτίο αυτό επί μισή και πλέον ώρα είδαμε τα ακόλουθα τρία θέματα:
Αρχικά μια ακατανόητη συζήτηση για τη διαταραγμένη σχέση της Νέας Δημοκρατίας με τους ψηφοφόρους της, η οποία διαταραχή οφείλεται στο ότι η ΝΔ, παρότι πιστεύει ακράδαντα στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, έχει αναγκαστεί από την κατάσταση να μπήγει φόρους όπου κι όπως βρει. Έτσι έλεγαν οι παράξενοι αυτοί άνθρωποι, δημοσιογράφοι και κάποιοι πολιτικοί υποθέτω, οι οποίοι έδειχναν διαταραγμένοι οι ίδιοι από το γεγονός της διατάραξης της αλλόκοτης τούτης σχέσης και τα αίτιά του.
Μετά εμφανίστηκε ένας κύριος Χατζημαρκάκης, ο οποίος, εξ όσων κατορθώσαμε να καταλάβουμε από όσα έλεγε με τα παράδοξα ελληνικά του, ήταν βουλευτής του FDP, κι όταν πήρε χαμπάρι πως δεν πήγαινε καλά το μαγαζί γιατί το ανέλαβε ένας παλιο-βιετναμέζος Γερμαναράς, είδε το φως το αληθινό. Συνειδητοποίησε πως δεν ήταν πλέον φιλελεύθερος κι έκανε το δικό του come-out. Τάβαλε με τους Γερμαναράδες συλλήβδην (αυτούς που τον τάιζαν και τον ψήφιζαν τόσον καιρό) και τώρα θέλει να κάνει τη συμμαχία του Νότου, μαζί με τους Ιταλούς και τους Ισπανούς μάλλον. Οι οποίοι, όμως, μας έχουν χεσμένους και ούτε να τ' ακούσουν δεν θέλουν, μήπως και μαθευτεί πως νταλαβερίζονται μαζί μας. Μ' αυτά και μ' εκείνα έβαλε πλώρη για τη γη των προγόνων «χωρίς ταμπέλες και ιδεολογίες», μπας και τον υιοθετήσουν αυτοί, ώστε αν εκλεγεί να ενταχθεί στην ομάδα των σοσιαλδημοκρατών, αν δεν προλάβει να ενταχθεί πρωτύτερα, απ' ό,τι κατάλαβα, το ΠΑΣΟΚ, πούχει κρυφτεί πίσω από τους 58. Bon pour l’Orient, που λένε κι οι Γάλλοι. Το τουρκικό σήριαλ πούχαμε παρακολουθήσει νωρίτερα μου φάνηκε πιο ρεαλιστικό και κατανοητό, είναι αλήθεια.
Τέλος είδαμε ένα ρεπορτάζ για τα σκουπίδια, κυριολεκτικά: Για ώρα βλέπαμε διάφορους ανθρώπους να ψάχνουν σε κάδους στην πρώην αστική Φωκίωνος Νέγρη και μια αλλοδαπή περιπτερού να το σχολιάζει με κατανόηση και αποτροπιασμό. Η πρακτική αυτή, που ενδεχόμενα έχει ενταθεί τελευταία λόγω και της ζήτησης ανακυκλώσιμων υλικών, ανέκαθεν συνέβαινε στη χώρα των νεοελλήνων, που συνηθίζουν να πετούν στα σκουπίδια τα πλέον πολύτιμα υπάρχοντά τους, αντικαθιστώντας τα με τις μόδες των καιρών. Όλα τα παλαιοπωλεία έτσι έχουν γεμίσει. Σε μια χώρα πολλών κακόγουστων, τα σκουπίδια ήταν πάντοτε χρυσωρυχείο για τους κάπως ψαγμένους και τους ενδιάμεσους. Όμως οι ελαφρώς διαταραγμένοι κύριοι της πρώτης συζήτησης και ο θλιμμένος δημοσιογράφος διαπίστωναν διαδοχικά με ταραχή και μια ελαφρά δόση αηδίας: "Εμείς που κάποτε τα σιχαινόμαστε γιατί είναι «γεμάτα μικρόβια» τώρα τα ψάχνουμε", έλεγε η πρώτη. "Εγώ τα βλέπω αυτά κάθε μέρα στο Κολωνάκι που διαμένω", παρατηρούσε με προσποιητή έκπληξη ο άλλος. "Κι εγώ στον Χολαργό", σιγοντάριζε η έτερη. Και στα Πατήσια και στα Παρίσια, λοιπόν.
Η μητέρα μου κουνούσε το κεφάλι με την καχυποψία του ανθρώπου που κατανοεί ότι παρακολουθεί ένα σουρεαλιστικό θέαμα. Αλλά συνεχίζει να το παρακολουθεί.
Αυτά ήταν τα θέματα ενός σοβαρού καναλιού της TV σε μια ημέρα που οι τράπεζες της Ισπανίας βγαίνουν επίσημα από τον μηχανισμό στήριξης, ενώ οι δικές μας ετοιμάζονται να βουλιάξουν παραμέσα, μαζί με τις αποταμιεύσεις των ανθρώπων (για όσους ενδιαφέρονται για το θέμα ας δουν τη λιγότερο διασκεδαστική ανάρτησή μου Η Ισπανία, εμείς και οι φούσκες μας" ).
Την ίδια ημέρα που συντελείται μια σημαντικότατη γεωπολιτική αλλαγή επαναπροσέγγισης του Ιράν με τις ΗΠΑ, ως συνέπεια της συγκροτημένης και συγκρατημένης πολιτικής της Δύσης υπό την ηγεσία του Προέδρου Ομπάμα, που σε αντίθεση με τους φανατικούς προκατόχους του κατόρθωσε να ενισχύσει τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις στην Τεχεράνη. Ο Ιρανός μεταρρυθμιστής Πρόεδρος Rouhani μιλώντας νωρίτερα στο Νταβός είχε δηλώσει πως "η φιλία ανάμεσα στο Ιράν και τις ΗΠΑ μπορεί να ξαναχτιστεί ", ενώ οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα προχωρούν και υπάρχει προοπτική να ανοίξει και πάλι η αμερικάνικη πρεσβεία στην Τεχεράνη, τριάντα χρόνια περίπου μετά τα γεγονότα της επανάστασης και ενώ το Ιράν έφτασε στα πρόθυρα εμπόλεμης ρήξης με τη Δύση. Αλλαγές με τεράστια σημασία για την Ευρώπη και ειδικά για τη χώρα μας.
Φυσικά, ελάχιστα απασχόλησαν το δελτίο τα αδιάφορα και ποταπά αυτά γεγονότα.
Τότε κατάλαβα γιατί τίποτε δεν προχωρεί στην Ελλάδα.
Η ελληνική μεταρρύθμιση (σε αντίθεση ακόμη και με την Ιρανική ομώνυμή της) μετεωρίζεται ανάμεσα στη δυσκοίλια σοβαρότητα, τη μεγαλόστομη ιδιοτελή σοβαροφάνεια και την απλή κατινιά.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment