Πολ Ποτ

Ο Πολ Ποτ, ηγέτης ενός από τα πιο αιμοσταγή καθεστώτα

Και μια και μιλάμε για γενοκτονίες τελευταία, αυτή είναι μια από τις τρεις παγκόσμια αποδεκτά γενοκτονίες στα νεώτερα χρόνια, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

1,7 εκατομμύρια άνθρωποι, κάτοικοι των πόλεων, σύρθηκαν στην ύπαιθρο δια της βίας από αυτόν τον παρανοϊκό και τους ομοϊδεάτες του, στα απέραντα στρατόπεδα εργασίας, στην προσπάθεια να ξεριζώσει την αστική συνείδηση και να γυρίσει τη χώρα στην αγροτική εποχή και "καθαρότητα". Χιλιάδες πέθαναν από τις κακουχίες και την πείνα στη διαδρομή, οι περισσότεροι από την πείνα, την εξαθλίωση και τα βασανιστήρια στη συνέχεια.

Δείτε σχετικά στο εξαιρετικό Cambodian Genocide Program ενός από τα σημαντικότερα Πανεπιστήμια του κόσμου, του Yale.http://www.yale.edu/cgp/

Οι άλλες δυο είναι φυσικά η μεγάλη γενοκτονία, το Ολοκαύτωμα, η απόπειρα βιομηχανικής εξόντωσης ενός έθνους, και η γενοκτονία των Tούτσι στη Ρουάντα, με ένα εκατομμύριο περίπου νεκρούς το 1993.

"Δύο ημέρες μετά την κατάληψη της Πνομ Πενχ, οι Χμερ μετέφεραν ολόκληρο τον πληθυσμό στην ύπαιθρο, με τη δικαιολογία πως στις πόλεις δεν υπήρχε αρκετή τροφή για να συντηρηθούν όλοι. Στην πραγματικότητα φοβούνταν ότι οι αστικές περιοχές θα αποτελούσαν εστίες αντίστασης κατά του νέου καθεστώτος. Φυσικά η διαταγή δεν ίσχυσε μόνο στην πρωτεύουσα, αλλά σε όλες τις πόλεις της χώρας. Όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτως επαγγέλματος, φύλου, ηλικίας, σωματικής κατάστασης μεταφέρθηκαν στην ύπαιθρο, ώστε να εργαστούν στα χωράφια. Κανείς δεν εξαιρέθηκε.

Όποιος είχε την ατυχία να κατοικεί σε πόλη έπρεπε να εξαγνιστεί μέσω της σκληρής εργασίας. Αυτοί που δεν κατάφερναν να πιάσουν τις προβλεπόμενες «νόρμες» δεν δικαιούνταν συσσιτίου, η απλά…εκτελούνταν.

Το σύνθημα των Ερυθρών Χμερ ήταν «Αν σε κρατήσουμε δεν κερδίζουμε τίποτα, αν σε

σκοτώσουμε δεν χάνουμε τίποτα». Οι ορυζώνες, που σύντομα ονομάστηκαν «χωράφια του θανάτου», γέμισαν υποσιτισμένους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονταν ώστε να κερδίσουν ένα γεύμα, το οποίο θα ανέβαλλε για μια ακόμη μέρα το μοιραίο. Μόλις οι Ερυθροί Χμερ παγιώθηκαν στην εξουσία μετέτρεψαν την Καμπότζη σε μια τεράστια αγροτική φυλακή.

Η έλλειψη νερού, τροφής, οι πρωτόγνωρες σκληρές συνθήκες εργασίας για τους κατοίκους των πόλεων και οι επιδημικές ασθένειες άρχισαν να θερίζουν τον κόσμο. Εν τω μεταξύ, πίσω στις πόλεις «φαντάσματα» οι Χμερ κατέλυαν το κράτος. Οι ξένες πρεσβείες σφραγίστηκαν, οι τράπεζες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν. Όλοι οι θρησκευτικοί ναοί (βουδιστικά τεμένη, τζαμιά, εκκλησίες) λεηλατήθηκαν.

Απαγορεύτηκαν επίσης οι σεξουαλικές σχέσεις, τα κοσμήματα (αποδεικτικό πλούτου) και τα γυαλιά, καθώς θεωρήθηκαν ένδειξη αστικής διανόησης. Κανένας πολίτης δεν μπορούσε να έχει μαζί του φωτογραφίες των δικών του ανθρώπων. Απαγορεύθηκε να διαβάζουν βιβλία, να θρηνούν τον θάνατο των συγγενών τους και η πιο εξωφρενική εντολή ήταν ότι απαγορεύθηκε το γέλιο. Φυσικά δεν επιτρέπονταν οι θρησκείες, οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις. Οι ένοχοι για τα παραπάνω μεταφέρονταν στη φυλακή-κολαστήριο Τουόλ Σλενγκ ή αλλιώς Ες-21. Από το 1974 ως το 1978, από τους 14.000 κρατούμενους, επιβίωσαν οι 12!..." 

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Πηγή: www.mixanitouxronou.gr