Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την 21η Αυγούστου 2013, την ημέρα που το αποτρόπαιο μπααθικό καθεστώς Άσαντ επιτέθηκε με χημικά όπλα στον ίδιο του τον πληθυσμό στην Ghouta ( http://www.theguardian.com/…/us-policy-syria-refugees-assad…).
Η αναιμική αντίδραση της Δύσης, προκειμένου να εξευμενίσει το καθεστώς Πούτιν που φαίνεται να χρησιμοποιεί τη Συρία ως μέσο πίεσης για την εξυπηρέτηση των βλέψεών του, οδήγησε σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς παραπάνω, στη διείσδυση των φονταμενταλιστών του ISIS στη Συρία, σε ισοπεδωμένες ιστορικές πόλεις και μνημεία και σε τρία εκατομμύρια πρόσφυγες και πολλά εκατομμύρια εκτοπισμένους μέσα στην ίδια τη χώρα.
Έναν πρώην αστικό πληθυσμό-φάντασμα, που περιπλανιέται ανέστιος και πεινασμένος ανάμεσα σε ερείπια και συμμορίες, από το Χαλέπι ως τη Δαμασκό και την Μπάσρα. Τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα σε μια χώρα με ανοιχτόμυαλο λαό με πολιτιστικές και εθνολογικές ρίζες κοινές με τις Ευρωπαϊκές.
Κατά τραγική ειρωνεία (συνηθισμένη στην Ιστορία), η συμβιβαστική διάθεση της Δύσης στη Συρία και η απροθυμία του Προέδρου Ομπάμα να ηγηθεί στην ανάληψη δράσης εξαγρίωσε περαιτέρω το ίδιο το αυταρχικό ρωσικό καθεστώς που επιχείρησε να εξευμενίσει. Η Ρωσία εισέβαλε πλέον και ανοιχτά στην Ουκρανία, μια ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή χώρα με βλέψεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια βίαιη επιχείρηση επαναχάραξης των Ευρωπαϊκών συνόρων, όπως αυτά προέκυψαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το τέλος του Σοβιετικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Υπενθυμίζοντας μάλιστα ότι η Ρωσία είναι μεγάλη πυρηνική δύναμη ( http://www.kathimerini.gr/…/o-poytin-dokimazei-ta-oria-ths-….)
Ο Arthur Neville Chamberlain υπήρξε ο συντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός, από το 1937 έως το 1940, που προσπάθησε να εξευμενίσει το ναζιστικό καθεστώς, υπογράφοντας, ανάμεσα στα άλλα, το περίφημο Σύμφωνο του Μονάχου, με το οποίο παρέδωσε τη Γερμανόφωνη περιοχή Sudetenland της Τσεχοσλοβακίας στη Γερμανία το 1938, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στον Αδόλφο Χίτλερ ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα και να εισβάλει λίγο αργότερα στην Πολωνία το 1939. Η συνέχεια είναι γνωστή. Λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου ο Chamberlain οδηγήθηκε σε παραίτηση και το τιμόνι της Βρετανίας (και της Ιστορίας) πέρασε στα χέρια του Winston Churchill.
Σήμερα η ηγεσία της Δύσης φαίνεται να διαπράττει τα ίδια σφάλματα. Δίνει χρόνο στο κακό να στερεωθεί και να βαθύνει. Ο Πρόεδρος Ομπάμα, ένας ειρηνόφιλος, καλλιεργημένος και μεταρρυθμιστής Πρόεδρος, παγιδευμένος από τις συνέπειες της τυχοδιωκτικής, πετρελαιοκινούμενης και ιδεοληπτικής πολιτικής της Διοίκησης Bush – Cheney μετά την 11η Σεπτεμβρίου στο Ιράκ, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί το βάθος και την έκταση του προβλήματος. Το ίδιο συνέβη και στη Μεγάλη Βρετανία μετά την ατυχή ανάμειξή της στο Ιράκ, υπό τον βαπτισθέντα πλέον καθολικό Tony Blair, πρωθυπουργό μιας χώρας Αγγλικανικής, καθιστώντας πολιτικά πολύ δύσκολη την ανάληψη δράσης από τη διάδοχη κυβέρνηση. Η έκταση των συνεπειών των επιλογών της παράδοξης θρησκόληπτης τριάδας των Bush, Blair, Aznar (πρωθυπουργός του Opus Dei στην Ισπανία, λένε ορισμένοι) σήμερα αναδεικνύεται σαφέστερα.
Η Γαλλία, αδύναμη να ξεπεράσει τις εσωτερικές της αντιφάσεις κι αδυναμίες, υπό την ηγεσία ενός αδύναμου Προέδρου, σέρνεται από τη «νοικοκυρεμένη» Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ, που πορεύεται με τη σειρά της πάνω στα επιτεύγματα της επιτυχημένης οικονομικής μεταρρύθμισης Σρέντερ. Η κυρία Μέρκελ αποδεικνύεται μέχρι στιγμής καλή οικονόμος αλλά μέτρια καγκελάριος σε στιγμές κρίσης.
Έτσι, κάτω από τη μύτη της διεθνούς δημοκρατικής κοινότητας που εθελοτυφλούσε αυτάρεσκα για δυο δεκαετίες σχεδόν, ένα νέο αυταρχικό καθεστώς φαίνεται να γεννήθηκε στην μεγάλη, ισχυρή και πολιτισμένη χώρα της Ευρασίας, μετά την κατάρρευση της σοβιετικής ουτοπίας, που είχε εξελιχθεί σε μια απέραντη δυστοπία. Το νέο καθεστώς δεν φαίνεται να δεσμεύεται από τις ανθρωπιστικές καταβολές του κομμουνιστικού προκατόχου του, το οποίο κινούνταν, παρά τον βάρβαρο ολοκληρωτικό του χαρακτήρα, από ένα ιδεολογικό κίνητρο παγκοσμιότητας και όχι από κοινό οπορτουνισμό. Πράγμα που απέτρεψε σε κρίσιμες στιγμές τον Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο και το πυρηνικό ολοκαύτωμα και επέτρεψε τη σχετικά ομαλή κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Η Δύση δεν φάνηκε αρκετά διορατική και γενναιόδωρη προς τη Ρωσία τη στιγμή της μετάβασης, ώστε να αποτρέψει τη γέννηση ενός νέου αυταρχικού ρωσικού καθεστώτος, το οποίο δεν φαίνεται να διαπνέεται από τους ίδιους περιορισμούς με το προκάτοχο του και δείχνει να ολισθαίνει σε περισσότερο αδίστακτη διεθνή (αλλά και εσωτερική) συμπεριφορά.
Σήμερα τα περιθώρια στενεύουν και το ρολόι μετράει αντίστροφα για τον Πρόεδρο Ομπάμα, που διασχίζει τον δεύτερο χρόνο της δεύτερης και τελευταίας θητείας του. Έχει την επιλογή να αναλάβει το κόστος ενός πόνου τώρα, για να αποφύγουμε όλοι έναν πολύ μεγαλύτερο πόνο αργότερα. Κρατώντας στον νου ότι, πέρα από σοβαρές οικονομικές κυρώσεις, ο δρόμος για την ειρήνευση στην Ουκρανία και τη διασφάλιση των συμφερόντων της Δύσης και της Δημοκρατίας στην Ευρώπη περνάει από την άμεση και δυναμική αντίδραση στη Συρία, όσο είναι (αν ακόμη είναι) καιρός.
Η Ιστορία κλώθει τραγικά νήματα και χαρίζει απρόβλεπτες μοίρες. Κανείς δεν μπορεί να διαλέξει την κατάσταση στην οποία θα βρεθεί. Έτσι σε αυτόν τον ανθρωπιστή και πραγματιστή Πρόεδρο έλαχε η υποχρέωση να λάβει σκληρές αποφάσεις. Θα τον βοηθούσε ίσως να ξαναδιαβάσει προσεκτικά τη διδακτική ιστορία του σεβάσμιου Arthur Neville Chamberlain, ηγέτη μιας δημοκρατικής αυτοκρατορίας που έφθινε.
Η αναιμική αντίδραση της Δύσης, προκειμένου να εξευμενίσει το καθεστώς Πούτιν που φαίνεται να χρησιμοποιεί τη Συρία ως μέσο πίεσης για την εξυπηρέτηση των βλέψεών του, οδήγησε σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς παραπάνω, στη διείσδυση των φονταμενταλιστών του ISIS στη Συρία, σε ισοπεδωμένες ιστορικές πόλεις και μνημεία και σε τρία εκατομμύρια πρόσφυγες και πολλά εκατομμύρια εκτοπισμένους μέσα στην ίδια τη χώρα.
Έναν πρώην αστικό πληθυσμό-φάντασμα, που περιπλανιέται ανέστιος και πεινασμένος ανάμεσα σε ερείπια και συμμορίες, από το Χαλέπι ως τη Δαμασκό και την Μπάσρα. Τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα σε μια χώρα με ανοιχτόμυαλο λαό με πολιτιστικές και εθνολογικές ρίζες κοινές με τις Ευρωπαϊκές.
Κατά τραγική ειρωνεία (συνηθισμένη στην Ιστορία), η συμβιβαστική διάθεση της Δύσης στη Συρία και η απροθυμία του Προέδρου Ομπάμα να ηγηθεί στην ανάληψη δράσης εξαγρίωσε περαιτέρω το ίδιο το αυταρχικό ρωσικό καθεστώς που επιχείρησε να εξευμενίσει. Η Ρωσία εισέβαλε πλέον και ανοιχτά στην Ουκρανία, μια ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή χώρα με βλέψεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια βίαιη επιχείρηση επαναχάραξης των Ευρωπαϊκών συνόρων, όπως αυτά προέκυψαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το τέλος του Σοβιετικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Υπενθυμίζοντας μάλιστα ότι η Ρωσία είναι μεγάλη πυρηνική δύναμη ( http://www.kathimerini.gr/…/o-poytin-dokimazei-ta-oria-ths-….)
Ο Arthur Neville Chamberlain υπήρξε ο συντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός, από το 1937 έως το 1940, που προσπάθησε να εξευμενίσει το ναζιστικό καθεστώς, υπογράφοντας, ανάμεσα στα άλλα, το περίφημο Σύμφωνο του Μονάχου, με το οποίο παρέδωσε τη Γερμανόφωνη περιοχή Sudetenland της Τσεχοσλοβακίας στη Γερμανία το 1938, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στον Αδόλφο Χίτλερ ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα και να εισβάλει λίγο αργότερα στην Πολωνία το 1939. Η συνέχεια είναι γνωστή. Λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου ο Chamberlain οδηγήθηκε σε παραίτηση και το τιμόνι της Βρετανίας (και της Ιστορίας) πέρασε στα χέρια του Winston Churchill.
Σήμερα η ηγεσία της Δύσης φαίνεται να διαπράττει τα ίδια σφάλματα. Δίνει χρόνο στο κακό να στερεωθεί και να βαθύνει. Ο Πρόεδρος Ομπάμα, ένας ειρηνόφιλος, καλλιεργημένος και μεταρρυθμιστής Πρόεδρος, παγιδευμένος από τις συνέπειες της τυχοδιωκτικής, πετρελαιοκινούμενης και ιδεοληπτικής πολιτικής της Διοίκησης Bush – Cheney μετά την 11η Σεπτεμβρίου στο Ιράκ, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί το βάθος και την έκταση του προβλήματος. Το ίδιο συνέβη και στη Μεγάλη Βρετανία μετά την ατυχή ανάμειξή της στο Ιράκ, υπό τον βαπτισθέντα πλέον καθολικό Tony Blair, πρωθυπουργό μιας χώρας Αγγλικανικής, καθιστώντας πολιτικά πολύ δύσκολη την ανάληψη δράσης από τη διάδοχη κυβέρνηση. Η έκταση των συνεπειών των επιλογών της παράδοξης θρησκόληπτης τριάδας των Bush, Blair, Aznar (πρωθυπουργός του Opus Dei στην Ισπανία, λένε ορισμένοι) σήμερα αναδεικνύεται σαφέστερα.
Η Γαλλία, αδύναμη να ξεπεράσει τις εσωτερικές της αντιφάσεις κι αδυναμίες, υπό την ηγεσία ενός αδύναμου Προέδρου, σέρνεται από τη «νοικοκυρεμένη» Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ, που πορεύεται με τη σειρά της πάνω στα επιτεύγματα της επιτυχημένης οικονομικής μεταρρύθμισης Σρέντερ. Η κυρία Μέρκελ αποδεικνύεται μέχρι στιγμής καλή οικονόμος αλλά μέτρια καγκελάριος σε στιγμές κρίσης.
Έτσι, κάτω από τη μύτη της διεθνούς δημοκρατικής κοινότητας που εθελοτυφλούσε αυτάρεσκα για δυο δεκαετίες σχεδόν, ένα νέο αυταρχικό καθεστώς φαίνεται να γεννήθηκε στην μεγάλη, ισχυρή και πολιτισμένη χώρα της Ευρασίας, μετά την κατάρρευση της σοβιετικής ουτοπίας, που είχε εξελιχθεί σε μια απέραντη δυστοπία. Το νέο καθεστώς δεν φαίνεται να δεσμεύεται από τις ανθρωπιστικές καταβολές του κομμουνιστικού προκατόχου του, το οποίο κινούνταν, παρά τον βάρβαρο ολοκληρωτικό του χαρακτήρα, από ένα ιδεολογικό κίνητρο παγκοσμιότητας και όχι από κοινό οπορτουνισμό. Πράγμα που απέτρεψε σε κρίσιμες στιγμές τον Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο και το πυρηνικό ολοκαύτωμα και επέτρεψε τη σχετικά ομαλή κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Η Δύση δεν φάνηκε αρκετά διορατική και γενναιόδωρη προς τη Ρωσία τη στιγμή της μετάβασης, ώστε να αποτρέψει τη γέννηση ενός νέου αυταρχικού ρωσικού καθεστώτος, το οποίο δεν φαίνεται να διαπνέεται από τους ίδιους περιορισμούς με το προκάτοχο του και δείχνει να ολισθαίνει σε περισσότερο αδίστακτη διεθνή (αλλά και εσωτερική) συμπεριφορά.
Σήμερα τα περιθώρια στενεύουν και το ρολόι μετράει αντίστροφα για τον Πρόεδρο Ομπάμα, που διασχίζει τον δεύτερο χρόνο της δεύτερης και τελευταίας θητείας του. Έχει την επιλογή να αναλάβει το κόστος ενός πόνου τώρα, για να αποφύγουμε όλοι έναν πολύ μεγαλύτερο πόνο αργότερα. Κρατώντας στον νου ότι, πέρα από σοβαρές οικονομικές κυρώσεις, ο δρόμος για την ειρήνευση στην Ουκρανία και τη διασφάλιση των συμφερόντων της Δύσης και της Δημοκρατίας στην Ευρώπη περνάει από την άμεση και δυναμική αντίδραση στη Συρία, όσο είναι (αν ακόμη είναι) καιρός.
Η Ιστορία κλώθει τραγικά νήματα και χαρίζει απρόβλεπτες μοίρες. Κανείς δεν μπορεί να διαλέξει την κατάσταση στην οποία θα βρεθεί. Έτσι σε αυτόν τον ανθρωπιστή και πραγματιστή Πρόεδρο έλαχε η υποχρέωση να λάβει σκληρές αποφάσεις. Θα τον βοηθούσε ίσως να ξαναδιαβάσει προσεκτικά τη διδακτική ιστορία του σεβάσμιου Arthur Neville Chamberlain, ηγέτη μιας δημοκρατικής αυτοκρατορίας που έφθινε.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment