Ο Michel Foucault επιχείρησε στο εκπληκτικό του κείμενο «Ceci n’et pas une pipe» να μας εισαγάγει στην
περίπλοκη σχέση των λέξεων με τα πράγματα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μέσα
από το περίφημο έργο του Magritte
και την εξέλιξη των απεικονίσεων.

Η ελληνική πολιτική ελίτ κατόρθωσε σταδιακά να εκλαϊκεύσει μέχρι
γελοιότητας το έργο του Foucault.
Αυτή δεν είναι μια Αριστερά,
αυτή δεν είναι μια δεξιά, αυτοί δεν είναι φιλελεύθεροι.

Αυτή δεν είναι μια Τρόικα, αυτή δεν είναι μια Κυβέρνηση, αυτή
δεν είναι μια φεουδαρχική Εξουσία, αυτό δεν είναι ένα Κράτος, κι αυτός δεν είναι
ένας Πρωθυπουργός.
Έτσι νομίζουν, όσοι πράγματι έλκουν την πεποίθησή τους από τις νεοπλατωνικές δοξασίες των καβαλιστών, ότι ελέγχοντας τις λέξεις, τα πράγματα θα ακολουθήσουν. Ή, πιο απλά, οι πιο πονηροί της εξουσίας νομίζουν ότι και να μην ακολουθήσουν τα πράγματα, οι άνθρωποι τουλάχιστον θα τους ακολουθούν επ' άπειρον.
Έτσι νομίζουν, όσοι πράγματι έλκουν την πεποίθησή τους από τις νεοπλατωνικές δοξασίες των καβαλιστών, ότι ελέγχοντας τις λέξεις, τα πράγματα θα ακολουθήσουν. Ή, πιο απλά, οι πιο πονηροί της εξουσίας νομίζουν ότι και να μην ακολουθήσουν τα πράγματα, οι άνθρωποι τουλάχιστον θα τους ακολουθούν επ' άπειρον.
«Θα’ρθει η μέρα εκείνη που, μέσω μιας ομοιότητας που θα αναπαράγεται
στο άπειρο σε ατέλειωτες σειρές, η ίδια η εικόνα, μαζί με το όνομα που τη συνοδεύει,
θα χάσει την ταυτότητά της».
Κάπως έτσι σβήνουν και τα έθνη στην ηχώ τους. Αν δεν προκάνουν να την ανάψουν την πίπα και να τραβήξουν μια γερή ρουφηξιά.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment