Ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο

Ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο είναι κατά το BBC ο εβδομηνταετής Δον Ρομπέρτο Πλάκα. Ζει σε μιαν ορεινή άκρη της βορειοδυτικής Αργεντινής. 

Εκτρέφει λάμα, στις πλαγιές ενός βουνού ύψους 5.600 μέτρων, στη μέση του πουθενά. Από τη σπασμένη πλαστική καρέκλα στην αυλή του βλέπει τέσσερα ηφαίστεια, μια έρημο από αλάτι, και σε απόσταση στο βάθος την κορυφή του Νεκρού στον διάφανο κατάμαυρο ουρανό. Το κοντινότερο χωριό είναι τρεις ώρες μακριά διασχίζοντας μια γη κατακερματισμένη από την παγωνιά, όλο ρωγμές από τους σεισμούς, ένα τοπίο που θυμίζει πίνακα του Νταλί με υαλώδη τείχη από λάβα, άξαφνα θανατηφόρα χάσματα και τοξικές λίμνες αρσενικού. Η θερμοκρασία μπορεί να κυμανθεί από 30 έως μείον 30 βαθμούς Κελσίου την ίδια μέρα, η πιο ακραία διακύμανση στον πλανήτη.

Ο Δον Ρομπέρτο προσεύχεται στον Θεό και στους Θεούς των Ινδιάνων όταν αρρωσταίνει ή όταν πεινά. Δεν παραπονιέται για τη μοναξιά καθώς πριν μερικές εβδομάδες, όπως λέει, πέρασε κάποιος επισκέπτης από εκεί.

Κι όμως, ο κύριος αυτός δεν είναι εντελώς μόνος. Έχει έναν γείτονα στην ερημιά. Την αδελφή του. Με την οποία για κάποιον σκοτεινό λόγο έχουν να μιλήσουν τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Δυο ψυχές σε αυτόν τον έρημο κι άγριο τόπο από το ίδιο αίμα, μόνοι ανάμεσα στον ουρανό και την κόλαση, ατέλειωτα χιλιόμετρα μακριά από τη ζεστασιά κάθε ανθρώπινης συναναστροφής. Κι όμως, τα λίγα μέτρα ανάμεσα στα δυο αδέλφια φαίνεται να είναι ένα χάσμα απείρως μεγαλύτερο από εκείνο που τους χωρίζει από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, έτη φωτός παραπάνω. Η μεταξύ τους σιωπή είναι πιο εκκωφαντική από αυτήν του άγριου τόπου που κατοικούν και τους κατοικεί. Δυο ζωές που πέρασαν αγκυλωμένες σε μια λέξη που ποτέ δεν ειπώθηκε και μάλλον ποτέ δεν θα ειπωθεί. Δυο γαλαξίες καμωμένοι από μοναξιά σε μιαν έρημο από αλάτι.

Άραγε να σκέφτεται ο ένας την ύπαρξη του άλλου το βράδυ κάτω από τον παγωμένο ουρανό ή να την έχουν λησμονήσει κι αυτή; Του περνάει από τον νου του Δον Ρομπέρτο κάποια στιγμή της ημέρας, όταν διασχίζει τις κορυφογραμμές με τον χιονιά για να βοσκήσει τα λάμα του, η εικόνα της αδελφής του; Φαντάζεται, έστω και λίγο, πως αν χαθεί ένας από τους δύο ίσως διαταραχθεί η σιωπηλή ισορροπία που κρατά και τον άλλον στη ζωή σαν δυο συμβάντα της κβαντικής φυσικής που συμβαίνουν ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία; Είναι γενναιότητα ή φόβος άραγε αυτή η μοναξιά;

Μοιάζει πράγματι τούτο το αρχετυπικό ζευγάρι αδελφών, αξεχώριστο κι απομακρυσμένο από τη μνησικακία ή τη λήθη, το πιο μοναχικό ζευγάρι του κόσμου. Μοναξιά διάφανη σαν τη σιωπή. Κι αλλού, στις σκονισμένες πόλεις μας, οι άνθρωποι χωρίζονται από τα ίδια ανεξήγητα χάσματα μες στον θόρυβο, τη θολούρα, κι όμως με τις ίδιες ακριβώς εμμονές, τα ίδια πάθη.

Ψυχές ένα με το τοπίο. Όπως όλοι μας.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 

Περισσότερα στο άρθρο του BBC από όπου οι σχετικές εικόνες και πληροφορίες
http://www.bbc.com/news/magazine-31558467