Ο "δεξιός", ο "αριστερός" και ο βλάκας

Οι υπουργοί της Ιρλανδίας Noonan (της Δεξιάς) και Howlin (των Εργατικών)
παρουσιάζουν τον προϋπολογισμό 

Η Iρλανδία, μετά από 5 χρόνια αυστηρής πολιτικής περικοπών, φέτος προβλέπεται να αναπτυχθεί πάνω από 6%. Η ανεργία μειώθηκε από το 15% στο 9,4% και το έλλειμμα από το 12,5% στο 2,1%. Το δημόσιο χρέος από το 120% στο 93%. Η οικονομία της χώρας είναι πλέον μεγαλύτερη (έφτασε τα 189 δις ευρώ) από ό,τι ήταν πριν την κρίση. Κατά την οποία πάλεψε με νύχια και με δόντια με τους εταίρους και χρηματοδότες της (με 67 δις ευρώ) να διατηρήσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, τον ευνοϊκό φορολογικό συντελεστή 12,5% στις επιχειρήσεις, που μαζί με το σταθερό περιβάλλον και το ικανό εργατικό δυναμικό προσελκύει μεγάλες επιχειρήσεις (όπως η Apple) στη χώρα. Μείωσε δαπάνες, περιόρισε αμοιβές του δημοσίου, αύξησε τους φόρους όσο λιγότερο μπορούσε κι έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει για να ορθοποδήσει χωρίς να χάσει το παραγωγικό της πλεονέκτημα.

Σήμερα οι 165.000 νέοι που έχασε τα τελευταία χρόνια προς το εξωτερικό επιστρέφουν σταδιακά μαζί με άλλους, σε βαθμό που οι τιμές των κατοικιών που είχαν καταρρεύσει ανεβαίνουν, ενώ ήδη υπάρχει έλλειψη, γιατί το πλεόνασμα βρίσκεται σε λάθος ζώνες.

Το κράτος είναι σε θέση να μεγαλώσει τις δαπάνες του για κοινωνική πρόνοια και να επενδύσει. Για πρώτη φορά εδώ και 5 χρόνια, ο νέος προϋπολογισμός του κεντροδεξιού και κεντροαριστερού κόμματος που κυβερνούν από κοινού, προβλέπει μείωση των φόρων και αύξηση των δαπανών κατά ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ, ενώ ο υπουργός των οικονομικών της δεν παρέλειψε να τονίσει πως "όσοι έφερναν το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ τώρα σιωπούν".

Ο κεντροαριστερός Ματέο Ρέντζι στην Ιταλία ολοκλήρωσε τη μεταρρύθμιση της Γερουσίας, καταργώντας ουσιαστικά την αναγκαιότητα διπλών πλειοψηφιών (Βουλής και Γερουσίας) και την αλλαγή του εκλογικού νόμου, κάνοντας πλέον τη μεγάλη χώρα κυβερνήσιμη. Ο 40χρονος πρωθυπουργός της 63ης κυβέρνησης σε 70 χρόνια, μάλλον κατόρθωσε να αλλάξει αυτή την αναλογία οριστικά για το μέλλον.

Μιλώντας στο Μιλάνο πριν μερικές μέρες επί 46 λεπτά εκτός χειρογράφου απέσπασε την επιδοκιμασία των επιχειρηματιών του Veneto, μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της Ιταλίας, που κυβερνά η Λέγκα του Βορρά, θυμίζοντάς τους ότι πριν από ενάμιση χρόνο κάγχαζαν όταν δήλωσε πως θα αλλάξει τη χώρα, ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα κατορθώσουν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, να μεταρρυθμίσει τη Γερουσία, να αλλάξει τον αναχρονιστικό συνδικαλιστικό νόμο, ώστε να ξεκινήσει τη βαθιά μεταρρύθμιση της οικονομίας και της χώρας.

Όμως συμμάχησε με όποιους χρειάστηκε για να πετύχει τους στόχους του, ακόμη και με τον Μπερλουσκόνι όταν ήταν απαραίτητο, λέγοντας ότι είναι λάθος του συστήματος να θέλει να τον βάλει φυλακή, αλλά πρέπει να βρει τρόπο να τον στείλει στο σπίτι του, να τον συνταξιοδοτήσει. Μόνος εναντίον όλων, και του κόμματός του, οδηγεί τη χώρα στην αλλαγή και παραμένει αδιαμφισβήτητα χωρίς αντίπαλο.

"Μπορεί κανείς να είναι λιγότερο ή περισσότερο σύμφωνος με ό,τι κάνουμε, αλλά ένα είναι σίγουρο: η ατέλειωτη περίοδος πολιτικών χωρίς αποτελέσματα τελείωσε. Η Ιταλία αλλάζει", λέει.

Ο Ματέο Ρέντζι παρουσιάζει τον νέο του προϋπολογισμό

Την ίδια στιγμή, καταθέτοντας τον νέο προϋπολογισμό προχωρά (ενάντια στις πιέσεις της Ευρώπης) σε μειώσεις φόρων στη μεσαία τάξη και στις επιχειρήσεις για να γίνει ανταγωνιστικότερη η οικονομία, σε σχέση με τις Βορειοευρωπαϊκές, έστω κι αν αυτό έχει - πρόσκαιρες, πιστεύει - επιπτώσεις στο έλλειμμα. "Αν μας απορρίψουν τον προϋπολογισμό στις Βρυξέλλες, θα τον ξαναστείλουμε, δεν είναι δάσκαλοι να μας κάνουν μάθημα." Ξέρει ότι η σταθερότητα στην Ιταλία είναι μεγάλο δώρο στην Ευρώπη και είναι αποφασισμένος να το εξαγοράσει ακριβά, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα της χώρας και προσελκύοντας επιχειρήσεις και δουλειές από άλλες πλούσιες οικονομίες.

Και οι δυο ευρωπαϊκές χώρες έχουν ένα κοινό: παλεύουν, διαπραγματεύονται σκληρά με τους πιστωτές τους και με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, χωρίς αντιευρωπαϊκές κορώνες, για τη μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις και τη μεσαία τάξη, ώστε να εξασφαλίσουν ανταγωνιστικότητα και κίνητρα για εργασία και παραγωγή στη χώρα. Γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για την παραγωγή πλούτου και για την πολιτική επιτυχία των ηγεσιών τους, εντέλει. Και για την προσέλκυση δραστηριοτήτων (επενδύσεων, κεφαλαίων, ανθρώπων) που κατευθύνονται σε άλλες χώρες.

Βλέπει κανείς καμιάν ομοιότητα με μιαν άλλη χώρα στην άλλη ακρούλα της Ευρώπης, που η Κυβέρνησή της έφτασε να ζητά η ίδια κι άλλες αυξήσεις φόρων, είτε άμεσα είτε με το πρόσχημα της "φοροδιαφυγής", εκθέτοντας τους πολίτες της, για να αποφύγει περικοπές δαπανών και άνοιγμα των αγορών; Σε βαθμό που ακόμη και οι πιστωτές (και ανταγωνιστές της) υποχρεώθηκαν να της επιβάλουν εκείνοι κάποιους περιορισμούς και να την υποχρεώσουν σε μερικές μειώσεις αντιπαραγωγικών δαπανών, αντιλαμβανόμενοι - είτε από κατανόηση είτε από συμφέρον - το αδιέξοδο που οδηγείται η οικονομία της; Και μαζί και η δική τους εμπλοκή.

Πώς άραγε να αισθάνονται  οι πιστωτές, όταν όλες οι χώρες διαπραγματεύονται με βασικό ζητούμενο τη μικρότερη επιβάρυνση των ανταγωνιστικών δραστηριοτήτων τους, η χώρα αυτή να διαπραγματεύεται με κύριο ζητούμενο τη διάσωση των προνομίων των μη παραγωγικών δραστηριοτήτων;

Σαν να παίζουν σκάκι με μωρό παιδί ή με αρχάριο. Σαν να παίζει η Ρεάλ με τον ΟΦΗ. Μέχρι που, για να έχει νόημα το παιχνίδι, αναγκάζονται καμιά φορά να δώσουν κι ένα χέρι στην άλλη πλευρά. Έναν καλό παίκτη, κάποιον να ανταλλάξουν καμιά μπαλιά, να συζητήσουν.

Ματαίως. It takes two to tango.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πληροφορίες από την El Pais

El tigre celta vuelve a rugir
http://internacional.elpais.com/…/ac…/1445117365_596626.html

Matteo Renzi logra curar a Italia de su ingobernabilidad crónica
http://internacional.elpais.com/…/ac…/1445109320_534707.html