Κάποτε κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο για τη συνάντηση Μπρέζνιεφ - Νίξον στη Μόσχα την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και των πολυβόλων στα σύνορα. Όταν ο τελευταίος ζήτησε από τον Σοβιετικό ηγέτη να ανοίξει τα σύνορα για να ταξιδεύουν ελεύθερα οι πολίτες, ο άλλος τον κοίταξε με ένα λάγνο χαμόγελο και του είπε: "ααα, πονηρούλη, θέλεις να μείνουμε μόνοι;"
Οι δικοί μας εδώ μελετούν την αύξηση των ήδη πολύ υψηλών ασφαλιστικών εισφορών για να αποφύγουν δραματικές μειώσεις στις συντάξεις. Κι άλλα απίθανα, την κατανάλωση των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, όχι για επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά για χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού (για πόσο, δηλαδή; για κανα δυο χρόνια; και μετά;).
Και κάνουν απίθανους υπολογισμούς. Λένε ότι με τη μείωση των εισφορών μειώθηκαν τα έσοδα του ΙΚΑ. Μα πόσο θα είχαν μειωθεί, εάν δεν είχαν μειωθεί οι εισφορές; Επαναφέρουν την πρόταση που είχαν και στο παρελθόν, βέβαια, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού, που "η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει στο τραπέζι των συζητήσεων την πρόταση για αύξηση των εισφορών του ΙΚΑ κατά 3,9 ποσοστιαίες μονάδες. Η πρόταση είχε απορριφθεί, καθώς θεωρήθηκε από τους δανειστές ως αντιαναπτυξιακή, που δημιουργεί αντικίνητρα για νέες επενδύσεις, καθώς το μη μισθολογικό κόστος στη χώρα μας θεωρείται ήδη πολύ υψηλό", όπως αναφέρει η Καθημερινή. Κι ακόμη, "μεταξύ των προτάσεων που επεξεργάζεται το υπουργείο Εργασίας είναι η απευθείας διασύνδεση ενός μέρους της φορολογίας με τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού, χωρίς να αποκλείεται στο μέλλον να υπάρξει και κάποιο είδος ειδικού φόρου που θα οδηγείται στο σύστημα. Παράλληλα, υπάρχει πρόταση για προώθηση ενός μέρους από τα αναμενόμενα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις, από το ΤΑΙΠΕΔ προς το ασφαλιστικό."
Αγνοούν τον βασικό κανόνα: όσο μειώνεται η παραγωγική απασχόληση ή δεν αυξάνεται, τόσο θα μειώνονται τα έσοδα του κράτους, κάθε είδους. Και, φυσικά, του όποιου συνταξιοδοτικού συστήματος. Απλώς, δεν απομένει τίποτα για να φορολογήσουν. Είμαστε πια στη σχεδόν κάθετη φθίνουσα πλευρά της φορολογικής καμπύλης, όπου κάθε αύξηση εισφορών και φόρων μειώνει πολλαπλάσια τα έσοδα του κράτους άμεσα και εκθετικά σε βάθος χρόνου.
Τα ταμεία από την πλευρά τους και οι μελετητές τους λένε πως δεν μπορούν να κάνουν κανέναν αξιόπιστο υπολογισμό. Και πώς να κάνεις υπολογισμούς όταν δεν μπορεί να κάνεις προβλέψεις για τον βασικό παράγοντα μιας εξίσωσης: τον αριθμό των ατόμων που πληρώνουν εισφορές και φόρους και τις αμοιβές τους; Που εξαρτάται απολύτως από την ανάπτυξη και τις επενδύσεις κάθε είδους; Που όμως κάθε μέρα λιγοστεύουν. Το Δημόσιο μειώνει έως εξαφάνισης τις επενδύσεις του σε απαραίτητες υποδομές, έρευνα, παιδεία και δίκτυα. Οι δε ιδιωτικές έχουν ήδη εκλείψει εντελώς, σε μια χώρα που οι υποδομές γερνούν και δεν ανανεώνονται. Κάθε μέρα πολίτες και επιχειρήσεις επιβαρύνονται περισσότερο με απρόβλεπτους φόρους και εισφορές, χωρίς τραπεζικό σύστημα και τραπεζική πίστη, και η γραφειοκρατία και η διαφθορά βαραίνει παραπάνω, ενώ η ανασφάλεια μεγαλώνει. Μια παραγωγική οικονομία που δεν επενδύει αρκετά καν για να καλύψει τις αποσβέσεις. Δηλαδή αυτοκαταναλώνεται, τρώει από τις σάρκες της, σβήνει.
Με κοντά δυο εκατομμύρια ανέργους, 700.000 Έλληνες που έχουν φύγει από τη χώρα (κοντά 500.000 καταγεγραμμένους έδινε η ΕΛΣΤΑΤ τέλος του 2014, που μαζί με αυτούς που δεν έχουν καταγραφεί ακόμη κι όσους έφυγαν έκτοτε πρέπει να προσεγγίζουν τους 700.000) και εκατοντάδες χιλιάδες από τους 900.000 εγκατεστημένους μετανάστες της τελευταίας απογραφής του 2011, με όλους αυτούς να έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα, το σύστημα δεν σώζεται με τίποτα.
Η έκταση αυτή της φυγής, που δεν είναι παράτολμο να υπολογίσει κανείς αθροιστικά σε πάνω από 1,2 εκατομμύρια παραγωγικούς ανθρώπους από μια χώρα 11 εκατομμυρίων, μόνο με τη ροή Συρίων προσφύγων προς την Ευρώπη μπορεί να συγκριθεί. Όπου, από μια χώρα 23 εκατομμυρίων έφυγαν στην ίδια περίοδο (από το 2011 ως σήμερα) 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Εκ των οποίων ένα εκατομμύριο υπολογίζεται να φτάσει ως το τέλος του χρόνου το σύνολό τους στην Ευρώπη. Συγκρίνεται δηλαδή με τη φυγή της μεσαίας τάξης από έναν καταστροφικό Εμφύλιο. Ακόμη κι αυτοί οι αρκετά μορφωμένοι άνθρωποι πούρχονται από την ολοκληρωτική καταστροφή περνούν από την Ελλάδα και θέλουν να φύγουν το συντομότερο.
Κάθε επιβάρυνση οποιουδήποτε είδους, κάθε πρόσθετος περιορισμός, απλώς επιταχύνει τις εξελίξεις σε έναν φαύλο κύκλο φτωχοποίησης. Αυξάνοντας την ανεργία και τις πιέσεις για φυγή, ανθρώπων, επιχειρήσεων, κεφαλαίων. Είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις το νερό με το σουρωτήρι.
Οι μόνες αλλαγές που θα μπορούσαν να μεταβάλουν αυτό το τοπίο είναι εκείνες που θα έκαναν την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο, ελκυστική χώρα για να ζει και να εργάζεται κανείς, να επενδύει, να κερδίζει από τη δουλειά του και να απολαμβάνει μια στοιχειώδη ασφάλεια και ποιότητα ζωής. Οι αλλαγές που θα είχαν στρατηγικό στόχο να αυξηθεί ο πληθυσμός της στα 14-15 εκατομμύρια σε δέκα χρόνια, με Έλληνες και ξένους που θα είχαν κίνητρα να ζήσουν τη ζωή τους σε αυτήν. Με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.
Η κατάσταση όμως για την ώρα θυμίζει την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ λίγο πριν την πτώση του τείχους, με την ασυγκράτητη μαζική φυγή των ανθρώπων προς τη Δύση, από κάθε δρόμο, πέρα από κάθε τείχος, από κάθε πόρτα. Και μοιάζει μη αναστρέψιμη.
Οι δικοί μας εδώ μελετούν την αύξηση των ήδη πολύ υψηλών ασφαλιστικών εισφορών για να αποφύγουν δραματικές μειώσεις στις συντάξεις. Κι άλλα απίθανα, την κατανάλωση των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, όχι για επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά για χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού (για πόσο, δηλαδή; για κανα δυο χρόνια; και μετά;).
Και κάνουν απίθανους υπολογισμούς. Λένε ότι με τη μείωση των εισφορών μειώθηκαν τα έσοδα του ΙΚΑ. Μα πόσο θα είχαν μειωθεί, εάν δεν είχαν μειωθεί οι εισφορές; Επαναφέρουν την πρόταση που είχαν και στο παρελθόν, βέβαια, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού, που "η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει στο τραπέζι των συζητήσεων την πρόταση για αύξηση των εισφορών του ΙΚΑ κατά 3,9 ποσοστιαίες μονάδες. Η πρόταση είχε απορριφθεί, καθώς θεωρήθηκε από τους δανειστές ως αντιαναπτυξιακή, που δημιουργεί αντικίνητρα για νέες επενδύσεις, καθώς το μη μισθολογικό κόστος στη χώρα μας θεωρείται ήδη πολύ υψηλό", όπως αναφέρει η Καθημερινή. Κι ακόμη, "μεταξύ των προτάσεων που επεξεργάζεται το υπουργείο Εργασίας είναι η απευθείας διασύνδεση ενός μέρους της φορολογίας με τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού, χωρίς να αποκλείεται στο μέλλον να υπάρξει και κάποιο είδος ειδικού φόρου που θα οδηγείται στο σύστημα. Παράλληλα, υπάρχει πρόταση για προώθηση ενός μέρους από τα αναμενόμενα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις, από το ΤΑΙΠΕΔ προς το ασφαλιστικό."
Αγνοούν τον βασικό κανόνα: όσο μειώνεται η παραγωγική απασχόληση ή δεν αυξάνεται, τόσο θα μειώνονται τα έσοδα του κράτους, κάθε είδους. Και, φυσικά, του όποιου συνταξιοδοτικού συστήματος. Απλώς, δεν απομένει τίποτα για να φορολογήσουν. Είμαστε πια στη σχεδόν κάθετη φθίνουσα πλευρά της φορολογικής καμπύλης, όπου κάθε αύξηση εισφορών και φόρων μειώνει πολλαπλάσια τα έσοδα του κράτους άμεσα και εκθετικά σε βάθος χρόνου.
Τα ταμεία από την πλευρά τους και οι μελετητές τους λένε πως δεν μπορούν να κάνουν κανέναν αξιόπιστο υπολογισμό. Και πώς να κάνεις υπολογισμούς όταν δεν μπορεί να κάνεις προβλέψεις για τον βασικό παράγοντα μιας εξίσωσης: τον αριθμό των ατόμων που πληρώνουν εισφορές και φόρους και τις αμοιβές τους; Που εξαρτάται απολύτως από την ανάπτυξη και τις επενδύσεις κάθε είδους; Που όμως κάθε μέρα λιγοστεύουν. Το Δημόσιο μειώνει έως εξαφάνισης τις επενδύσεις του σε απαραίτητες υποδομές, έρευνα, παιδεία και δίκτυα. Οι δε ιδιωτικές έχουν ήδη εκλείψει εντελώς, σε μια χώρα που οι υποδομές γερνούν και δεν ανανεώνονται. Κάθε μέρα πολίτες και επιχειρήσεις επιβαρύνονται περισσότερο με απρόβλεπτους φόρους και εισφορές, χωρίς τραπεζικό σύστημα και τραπεζική πίστη, και η γραφειοκρατία και η διαφθορά βαραίνει παραπάνω, ενώ η ανασφάλεια μεγαλώνει. Μια παραγωγική οικονομία που δεν επενδύει αρκετά καν για να καλύψει τις αποσβέσεις. Δηλαδή αυτοκαταναλώνεται, τρώει από τις σάρκες της, σβήνει.
Με κοντά δυο εκατομμύρια ανέργους, 700.000 Έλληνες που έχουν φύγει από τη χώρα (κοντά 500.000 καταγεγραμμένους έδινε η ΕΛΣΤΑΤ τέλος του 2014, που μαζί με αυτούς που δεν έχουν καταγραφεί ακόμη κι όσους έφυγαν έκτοτε πρέπει να προσεγγίζουν τους 700.000) και εκατοντάδες χιλιάδες από τους 900.000 εγκατεστημένους μετανάστες της τελευταίας απογραφής του 2011, με όλους αυτούς να έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα, το σύστημα δεν σώζεται με τίποτα.
Η έκταση αυτή της φυγής, που δεν είναι παράτολμο να υπολογίσει κανείς αθροιστικά σε πάνω από 1,2 εκατομμύρια παραγωγικούς ανθρώπους από μια χώρα 11 εκατομμυρίων, μόνο με τη ροή Συρίων προσφύγων προς την Ευρώπη μπορεί να συγκριθεί. Όπου, από μια χώρα 23 εκατομμυρίων έφυγαν στην ίδια περίοδο (από το 2011 ως σήμερα) 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Εκ των οποίων ένα εκατομμύριο υπολογίζεται να φτάσει ως το τέλος του χρόνου το σύνολό τους στην Ευρώπη. Συγκρίνεται δηλαδή με τη φυγή της μεσαίας τάξης από έναν καταστροφικό Εμφύλιο. Ακόμη κι αυτοί οι αρκετά μορφωμένοι άνθρωποι πούρχονται από την ολοκληρωτική καταστροφή περνούν από την Ελλάδα και θέλουν να φύγουν το συντομότερο.
Κάθε επιβάρυνση οποιουδήποτε είδους, κάθε πρόσθετος περιορισμός, απλώς επιταχύνει τις εξελίξεις σε έναν φαύλο κύκλο φτωχοποίησης. Αυξάνοντας την ανεργία και τις πιέσεις για φυγή, ανθρώπων, επιχειρήσεων, κεφαλαίων. Είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις το νερό με το σουρωτήρι.
Οι μόνες αλλαγές που θα μπορούσαν να μεταβάλουν αυτό το τοπίο είναι εκείνες που θα έκαναν την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο, ελκυστική χώρα για να ζει και να εργάζεται κανείς, να επενδύει, να κερδίζει από τη δουλειά του και να απολαμβάνει μια στοιχειώδη ασφάλεια και ποιότητα ζωής. Οι αλλαγές που θα είχαν στρατηγικό στόχο να αυξηθεί ο πληθυσμός της στα 14-15 εκατομμύρια σε δέκα χρόνια, με Έλληνες και ξένους που θα είχαν κίνητρα να ζήσουν τη ζωή τους σε αυτήν. Με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.
Η κατάσταση όμως για την ώρα θυμίζει την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ λίγο πριν την πτώση του τείχους, με την ασυγκράτητη μαζική φυγή των ανθρώπων προς τη Δύση, από κάθε δρόμο, πέρα από κάθε τείχος, από κάθε πόρτα. Και μοιάζει μη αναστρέψιμη.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment