Sunday, February 21, 2016

Βρετανία και Ευρώπη Ι


Share/Bookmark
Η παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρώπη έχει πολλά θετικά στοιχεία για την Ευρώπη και πολύ περισσότερα για το Ηνωμένο Βασίλειο. Όχι όμως με κάθε κόστος. Διαβασμένο αντίστροφα, η Βρετανία έχει πολύ περισσότερα να χάσει από τυχόν έξοδό της και λιγότερα να κερδίσει. Το Η.Β. υπήρξε ένας εταίρος σημαντικός και αξιόπιστος, που σέβεται τις δεσμεύσεις του, με διπλωματική ισχύ και στρατιωτική ικανότητα καθώς και μια ειδική σχέση με τις ΗΠΑ και μια βαθιά δημοκρατική παράδοση, ενώ συμβάλλει θετικά στον προϋπολογισμό της Ε.Ε.. Το Η.Β. κέρδισε ανεμπόδιστη πρόσβαση στις Ευρωπαϊκές αγορές, ενώ την οικονομία του κινούν Ευρωπαϊκά κεφάλαια και Ευρωπαίοι εργαζόμενοι.

Από την άλλη πλευρά, η παραμονή του έχει νόημα στον βαθμό που συμβάλλει στο να παραμείνει η Ευρώπη πιστή στις βασικές αρχές των συνθηκών και να συνεχίσει την πορεία της προς μια ισχυρή Ομοσπονδία των Ευρωπαίων πολιτών και δεν την εκτροχιάζει.

Το Η.Β εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1973, μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών από το 1960, για να αρθεί το βέτο του Γάλλου Προέδρου Ντε Γκολ, που είχε ασκηθεί ήδη από το '63. Το Η.Β αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διαδικασία εξαρχής στη δεκαετία του '50, ενώ άλλαξε γνώμη τη δεκαετία του '60, όταν πλέον είχε αποδεχθεί την απώλεια του στάτους της Μεγάλης Δύναμης, που χάθηκε νωρίτερα με την ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας, της Βιρμανίας και άλλων αποικιών.

Ο Πρωθυπουργός Macmillan μίλησε για τους "ανέμους της αλλαγής" τον Φεβρουάριο του '60, αναγνωρίζοντας το γεγονός αυτό και καλώντας τους Βρετανούς να δράσουν αντίστοιχα. Η κρίση του Σουέζ ενίσχυσε τη Βρετανική ανησυχία, ενώ η οικονομία της στρεφόταν όλο και περισσότερο προς τις Ευρωπαϊκές αγορές παρά προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας, που τραβούσαν τον δρόμο τους.

ΟΙ Ευρωπαίοι και οι Βρετανοί δεν πρέπει επίσης να ξεχνούν πως τα "προβλήματα" που αντιμετωπίζει η Μεγάλη Βρετανία σήμερα εν πολλοίς είναι προϊόν δικών της επιλογών, που επέβαλε στον εαυτό της και στην Ευρώπη.

Στην πραγματικότητα, ήταν το Λονδίνο που επέμεινε για την ταχύτερη δυνατή ένταξη των χωρών της πρώην Ανατολικής Ευρώπης ελπίζοντας ότι η ένταξη αυτή θα αποδυνάμωνε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ήταν το Λονδίνο που αρνήθηκε να εφαρμοστεί η μεταβατική επταετής περίοδος για την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών στις χώρες αυτές, όπως έγινε και με τις υπόλοιπες που εντάχθηκαν νωρίτερα, η οποία κατέληξε στην άμεση δημιουργία ενός ρεύματος καλά καταρτισμένων εργαζομένων προς το Η.Β., που αύξησε σημαντικά τον πλούτο του αλλά και τα ξενοφοβικά του αισθήματα. Ήταν το Λονδίνο που επέλεξε να αυτοαποκλεισθεί από το Ευρώ και από τη Συνθήκη για την Οικονομική Ένωση και στη συνέχεια παραπονιόταν γιατί το χρηματοοικονομικό κέντρο του, που παράγει το 7% του Βρετανικού ΑΕΠ, μπορεί να εγκαταλειφθεί.

Ναι, μπορεί κανείς να τα ξεχάσει και να τα συγχωρήσει όλα αυτά, μπορεί να αξιολογεί τις παρούσες διεθνείς συνθήκες και τη σημασία που θα είχε ένα BREXIT, αλλά όχι να αποδεχτεί την παραβίαση βασικών αρχών λειτουργίας της Ένωσης. Ίσως η διαχείριση μιας ειδικής σχέσης με τη Μεγάλη Βρετανία εκτός Ε.Ε. να ήταν μια καλύτερη προοπτική και για την Ένωση και για τη Βρετανία, όπως είχε διαβλέψει ο Ντε Γκολ ήδη από το 1963.

Σε κάθε περίπτωση, η έκβαση του δημοψηφίσματος φαίνεται αμφίρροπη και ο Κάμερον δεν θα διαχειριστεί με ευκολία το τέρας που έβγαλε, κάπως απερίσκεπτα ίσως, από το κλουβί του. Ενώ πτυχές της συμφωνίας αυτής, που στηρίζεται σε νομικούς ακροβατισμούς, δύσκολα θα σταθούν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και θα βρουν δρόμους εφαρμογής μέσω της έκδοσης κατάλληλων αποφάσεων από το Συμβούλιο, την Επιτροπή και το Κοινοβούλιο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Δείτε ακόμη σχετικά άρθρα μου:

No comments:

Post a Comment