Περί όνου σκιάς ο τσαμπουκάς

«Δυσμενείς εξελίξεις στο μέτωπο της οικονομίας, καταγράφονται μετά την οριστικοποίηση των στοιχείων της εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, για τον Ιανουάριο 2015. Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν δείχνουν κατάρρευση των εσόδων τα οποία υπολείπονται του αντίστοιχου μήνα του 2014, ενώ η δέσμευση προέβλεπε σε κάποιες περιπτώσεις, υπερτριπλάσια ποσά,

Έτσι το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα λιώνει σαν κερί πλάι στην φλόγα από την μείωση κυρίως των εσόδων λόγω της επιβράδυνσης της οικονομίας. Το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε τον Ιανουάριο του 2015 σε πλεόνασμα ύψους 443 εκατ. ευρώ, έναντι πρωτογενούς πλεονάσματος 835 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2014 και στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 1.366 εκατ. ευρώ.

Το σύνολο των φορολογικών εσόδων ανήλθε στα 3.381 εκατ. ευρώ μειωμένο κατά 1.054 εκατ. ευρώ ή κατά 23,8% έναντι του στόχου.

Η υστέρηση οφείλεται:

-           Στους άμεσους φόρους (κυρίως φόρο εισοδήματος) που την περίοδο του Ιανουαρίου 2015 ανήλθαν στα 1.251 εκατ. ευρώ παρουσίασαν απόκλιση από το στόχο -712 εκατ. ευρώ ή -36.3% και

-           Στους έμμεσους φόρους που απείχαν κατά 13,8% (342 εκατομμύρια) από τον στόχο κυρίως λόγω της απόκλισης του ΦΠΑ κατά 293 εκατομμύρια.» (πηγή στοιχείων Ημερησία).

Αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς η ρευστότητα έχει εξαφανιστεί από την αγορά και επενδύσεις δεν γίνονται (πώς να σχεδιάσει κανείς οτιδήποτε με αυτή την κατάσταση). Στην πραγματικότητα η δημόσια και ιδιωτική επένδυση συνολικά δεν αρκεί εδώ και καιρό για να αναπληρώσει τις αποσβέσεις του υφιστάμενου επενδυμένου κεφαλαίου, δηλαδή οι βασικές παραγωγικές υποδομές της χώρας λιγοστεύουν και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ουσιαστικά αποεπενδύουμε και τρώμε πια όχι από τη σάρκα αλλά από τον σκελετό της οικονομίας.

Οι άνεργοι έχουν σταματήσει να αναζητούν ανύπαρκτες θέσεις εργασίας και φυσικά τα έσοδα του κράτους μειώνονται. Έτσι το κράτος γίνεται και θα γίνει ακόμη πιο βίαιο φορολογικά για να επιβιώσει ανέγγιχτο το ίδιο, με νέες επιδρομές στην περιουσία των πολιτών. Ταυτόχρονα κόβει κι άλλο από τις Δημόσιες επενδύσεις για να κρατήσει τη μισθοδοσία και επιχορηγήσεις ταμείων,  με αποτέλεσμα πρόσθετη αποεπένδυση, και δυσλειτουργίες και επιτάχυνση της φυγής επενδύσεων και κεφαλαίων. Συνεχίζουμε έτσι στον γύρο του θανάτου ως τον Ιούνιο τουλάχιστον.

Κι όσο η αβεβαιότητα συνεχίζεται, οι κυβερνώντες θα κυνηγούν τις καταθέσεις και ό,τι ρευστό έχει μείνει στα χέρια των Ελλήνων, για να τη βγάλουν έναν μήνα ακόμη, μια βδομάδα ακόμη, μια μέρα ακόμη, με απίστευτα ιδεολογήματα περί επιδεικτικής διαβίωσης και φορολόγησης των πλουσίων, και με όμηρο την ακίνητη και κινητή περιουσία της μεσαίας τάξης. Λες και οι πραγματικά πλούσιοι δεν έχουν τη μεγαλύτερη ευκολία να μετακινηθούν αλλού οι ίδιοι και η περιουσία τους, όσοι ακόμη δεν το έχουν κάνει. Η μεσαία τάξη είναι στην πραγματικότητα ο στόχος, ο όμηρος και το θύμα.

Μα πώς να μείνουν οι καταθέσεις (η περιουσία των ανθρώπων) σε ανασφαλή τραπεζικά ιδρύματα (όπως επισήμως ομολογείται), σε ανασφαλές νόμισμα, σε μια ανασφαλή χώρα, όπου μπορούν να γίνουν οποιαδήποτε στιγμή αντικείμενο επιδρομής του πεινασμένου κράτους, που βάζει τους κανόνες όπως του γουστάρει, για να  παίρνει πάντα όσα θέλει, από όποιον θέλει, άσχετα αν τον έχει ξανά και ξανά και ξανά-φορολογήσει; Κι ούτε λόγος να κατορθώσει να προσελκύσει και αποταμιεύσεις και κεφάλαια τρίτων σε τέτοιο περιβάλλον, που όμως είναι απαραίτητα απολύτως για να ενισχυθεί η επένδυση στη χώρα. Το επιτόκιο ρίσκου που θάπρεπε να προσφέρουν οι τράπεζες ή οι επιχειρήσεις είναι ασύλληπτο με δεδομένους τους κινδύνους, το κλίμα, την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης και την ανασφάλεια. Με τη βία όμως δεν προσελκύονται κεφάλαια και άνθρωποι ούτε με τις απειλές, ούτε με διοικητικές αποφάσεις. Τα κεφάλαια και οι άνθρωποι έρχονται αυτόβουλα, ελκύονται από το ανταγωνιστικό περιβάλλον και τις σταθερές προοπτικές. Στο δικό μας καθεστώς όμως μόνο αρπαχτές ευνοούνται, όχι παραγωγικές επενδύσεις. Υψηλό ρίσκο, τα βάζεις σήμερα, και αν προλάβεις τα παίρνεις αύριο κιόλας με ένα καλό κέρδος. Ο παράδεισος της κερδοσκοπίας, του τζόγου, της διάλυσης της παραγωγής 

Αλλά το κράτος τι το νοιάζει; Αν δεν του φτάνουν, ψηφίζει πως του χρωστάνε οι πολίτες κι άλλα χωρίς προστασία καμία. Πώς να μείνουν ζωντανές ή να γίνουν νέες παραγωγικές επενδύσεις που απαιτούν δέσμευση, σχεδιασμό σε βάθος χρόνου σε μια χώρα που αληθινά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει σε κανέναν τομέα (εργασιακά, ασφαλιστικό, τραπεζικό τομέα, δικαιοσύνη, φορολογία, παιδεία, υποδομές, κόστη λειτουργίας); 

Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι φεύγουν κεφάλαια και επενδύσεις και πάνε κάπου αλλού, όσο αυτά παραμένουν στα χέρια Ελλήνων. Γιατί, εάν αλλάξει η συγκυρία και γίνει πάλι η χώρα ασφαλής, ανταγωνιστική και ελκυστική, θα επανέλθουν, μαζί με πολλά άλλα κεφάλαια, για να αλλάξουν τον τόπο. Ούτε ότι φεύγουν οι Έλληνες για να βρουν κάτι καλύτερο προσωρινά.  Το άσχημο είναι  ότι εξατμίζονται στη μαύρη τρύπα, παύουν να υπάρχουν, αναλώνονται από τα αρπακτικά.  Ότι χάνεται η μαγιά εκείνη που θα φουσκώσει το ψωμί μόλις έρθει η ώρα. Και οι Έλληνες αποχωρούν οριστικά για να ριζώσουν αλλού, φτιάχνουν άλλες πατρίδες

Η  ταύτιση του συμφέροντος του κράτους τους (και συγκεκριμένα όσων ζουν από αυτό και το διοικούν) με το συμφέρον των Ελλήνων, η ψευδής δηλαδή ταύτιση του εργαλείου προστασίας των συμφερόντων μιας κοινότητας (των Ελλήνων εν προκειμένω), με τα ευρύτερα συμφέροντα της κοινότητας αυτής, είναι το μεγαλειώδες, αποτελεσματικό και κουτοπόνηρο ψέμα της ελληνικής ολιγαρχικής ελίτ και όσων ελέγχουν το Ελληνικό κράτος.

Σε κανενός το μυαλό στην Ελλάδα δεν φαίνεται να μπορεί να χωρέσει το θεμέλιο του σύγχρονου Δημοκρατικού κόσμου μετά τη Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση: το κράτος ανήκει στους πολίτες του (και όχι σε όσους εργάζονται γι' αυτό) και είναι οι πολίτες που το  διατηρούν και εξελίσσουν στον βαθμό που τους είναι χρήσιμο για να ασκούν τις δραστηριότητές τους, όσο κρίνουν πως τους εξυπηρετεί και τους λύνει προβλήματα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι οι πολίτες ιδιοκτησία και εξαρτήματα του κράτους που αντλεί μεταφυσική νομιμότητα από τον Θεό, την αριστοκρατία, τον Μονάρχη ή τη Μεγάλη Ιδέα. Δεν είναι οι Έλληνες και η περιουσία τους ιδιοκτησία του αποτυχημένου κράτους τους, αλλά το αντίστροφο. Το Κράτος τούς ανήκει στον ίδιο βαθμό που τους ανήκει και η λοιπή περιουσία τους και η χώρα τους. 

Έτσι, λοιπόν, παρεξηγώντας ακόμη τούτη τη βασική αλήθεια, φτάσαμε από τις έκτακτες εκλογές (με συνταγματική αιτιολογία το να μη βγει πρόεδρος ο Σταύρος Δήμας για να βγει ο Προκόπης Παυλόπουλος!) στον κλαυσίγελο της περήφανης διαπραγμάτευσης, αυτό το κραγκιοζιλίκι για εσωτερική κατανάλωση. Για έναν μήνα θρίλερ, με μόνο όφελος (κι αυτό όχι βέβαιο - αν το αποδεχτούν οι εταίροι στην κατάληξη της διαπραγμάτευσης) την αποδοχή ότι μπορούμε να έχουμε ένα μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα, επεκτείνοντας την αποπληρωμή των δανείων προς το μέλλον,  για να μείνουν και λίγα χρήματα παραπάνω τώρα για κάποιες δαπάνες. Πράγμα που ήταν έτοιμοι να παραχωρήσουν από τώρα και με πολύ μικρότερο σαματά, και όφελος αντί για ζημιά, αν η χώρα επιτάχυνε άμεσα τις μεταρρυθμίσεις που έχει η ίδια ανάγκη. 

Και τι κατάφερε η αδάμαστη Κυβέρνησή μας; Αυτή η μικρή βελτίωση να έχει ήδη εξανεμιστεί ολόκληρη από τη δραματική εξασθένιση, το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας που θα ενταθεί για τέσσερις (4!) μήνες ακόμη.

Περί όνου σκιάς ο τσαμπουκάς, δηλαδή. Ενόσω ο λογαριασμός μεγαλώνει και ο βασιλιάς γδύνεται κουνώντας ρυθμικά την κοιλιά του με τη Διεθνή να παιανίζει σε διασκευή τσιφτετέλι τουρκομπαρόκ.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 

Υ.Γ. «Η Περί όνου σκιάς είναι μια φράση που πρωτοείδε το φως στα Άβδηρα και λέγεται μέχρι τις μέρες μας, υποδηλώνοντας την αντισυμβατική συμπεριφορά του εντολέα προκειμένου να επωφεληθεί ακόμα περισσότερο σε περιπτώσεις ιδίως άτυπων ενοχικών συναλλαγών για να ερμηνευθεί τελικά ως έκφραση της προπέτειας και του μεγέθους της ανοησίας. Επίσης η φράση υποδηλώνει την εντατική και ιδιαίτερη ενασχόληση με ένα θέμα το οποίο είναι ασήμαντο». πηγή wiki




Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr