Η αντιμετώπιση της βίας και της τρομοκρατίας στη χώρα μας έχει πολλά κοινά με την αντιμετώπιση της φορολογίας.
Αρνούμαστε συστηματικά να διαχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το ανούσιο.
Αρνούμαστε συστηματικά να διαχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το ανούσιο.
Έχουμε φτιάξει ένα σύστημα ορκισμένα ανίκανο να αναλάβει την ευθύνη να
αξιολογήσει και να διακρίνει ανάμεσα στον πραγματικό φοροκλέφτη και στον θελητά
ή αθέλητα μικροπαραβάτη ενός παράλογου νόμου. Ανάμεσα στον βίαιο τρομοκράτη και
στον αμφισβητία του συστήματος. Ανάμεσα στον βίαιο εθνικιστή και στον
χαζοψεκασμένο. Ανάμεσα στον βίαιο ισλαμιστή (ή ακραίο χριστιανό) και στον απλό
θρησκόληπτο ή ακόμη και στον κοινό πιστό.
Εφαρμόζονται οι ίδιοι νόμοι, οι ίδιες διαδικασίες, οι ίδιοι κανόνες κράτησης και φύλαξης, ισχύουν τα ίδια ελαφρυντικά για τον συστηματικό φορο-απατεώνα, τον αμετανόητο εγκληματία, τον φονιά εθνικιστή, τους φορείς δηλαδή ενός άσβεστου μίσους για την ελεύθερη και ανεκτική κοινωνία, το οποίο διαδηλώνουν και μετασχηματίζουν σε βία σε κάθε ευκαιρία, με ό,τι ισχύει για τον απλό παραβάτη και τον απλοϊκό αλλά ακίνδυνο αφελή με έμμονες ιδέες. Ή, ακόμη χειρότερα, εξομοιώνονται αυτά τα αποβράσματα με τον αμφισβητία που παραβαίνει και προκαλεί παράλογους κανόνες αποκαλύπτοντάς μας μιαν άλλη εκδοχή της πραγματικότητας, με τον φοροπαραβάτη που διαπερνά τα όρια της νομιμότητας θέλοντας και μη γιατί είναι η νομιμότητα ανεφάρμοστη και προβληματική.
Έτσι καταλήγουμε σε αναποτελεσματικούς και άδικους μέσους όρους. Πίσω από αυτούς που υφίστανται την δυσανάλογη, ατσούμπαλη, άδικη και αντιπαραγωγική βία του κράτους κρύβονται οι πρώτοι, οι αληθινοί εγκληματίες για τους οποίους η κρατική αντίδραση είναι ανεπαρκής και ατελέσφορη. Η επιείκεια είναι υπέρμετρη και άστοχη προς αυτούς που δεν πρέπει, ενώ η αυστηρότητα εξαντλείται προς όσους η διαλλακτικότητα και η πειθώ είναι περισσότερο αναγκαίες.
Οι Ξηροί, οι Μαζιώτηδες, οι βίαιοι ναζιστές δολοφόνοι όπως κι οι μεγάλοι απατεώνες κρύβονται πίσω από τους μέσους όρους. Πίσω από μια ισοπεδωτική κι επομένως εξ ορισμού άδικη αντίληψη της δικαιοσύνης.
Αλλά οι φορείς του μίσους, όπως ο ισλαμιστής εκτελεστής Μεχντί Νεμούς στο Βέλγιο, ο εθνικιστής ισλαμόφοβος μακελάρης Anders Breivik στη Νορβηγία, ο Timothy McVeigh στην Οκλαχόμα, οι δολοφόνοι του Αldo Μoro, οι Alberto Franceschini, Renato Curcio, Mario Moretti….και άλλοι παρόμοιοι ανήκουν σε μια διαφορετική κατηγορία κακού. Δεν κινούνται από ιδιοτελή κίνητρα όπως ένας κοινός εγκληματίας, αλλά από ένα ιδεολογικοποιημένο βαθύ μίσος για μια κοινωνία που το τεράστιο και αρρωστημένα αυταρχικό Εγώ τους δεν εγκρίνει.
Το ίδιο Εγώ που, σε άλλο πεδίο, οδηγεί τον συστηματικό και πλήρως διεφθαρμένο φοροκλέπτη ή μεγαλοαπατεώνα (όχι τον ιδιοτελή κατεργάρη που γνωρίζει ότι διαπράττει αδίκημα ή τον εξ ανάγκης παραβάτη) να θεωρεί την πράξη του φυσική και δίκαιη.
Κι έτσι, με τρόπο φυσικό επίσης, τα δυο πεδία εγκλήματος συναντιούνται και διαπλέκονται και καμιά φορά ταυτίζονται στα ίδια πρόσωπα.
Το ελληνικό διωκτικό, ποινικό αλλά και μιντιακό σύστημα δεν έχει διαμορφωθεί για να ανταποκρίνεται στις ιδιαιτερότητες αυτής της κατηγορίας μεγάλων εγκληματιών. Δεν διαθέτει την τεχνογνωσία για να χειριστεί τις ειδικές διαδικασίες δίωξης, σύλληψης, εκδίκασης, τιμωρίας, μεταμέλειας ακόμη, των ανθρώπων αυτών. Αυτή η τελευταία, όταν είναι ειλικρινής, είναι η υπέρτατη νίκη της Δημοκρατίας, ο θρίαμβος της νομιμότητας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Αν κρίνει κανείς από την ολιγωρία για δεκαετίες στη σύλληψη των εγκληματιών της 17 Νοέμβρη, από την ανοχή για τους ναζιστές και τις βίαιες και δολοφονικές πράξεις τους για δυο δεκαετίες, από το ότι ακόμη οι δολοφόνοι της Μαρφίν κυκλοφορούν εκεί έξω, μαζί με επώνυμους μεγάλους απατεώνες και φοροκλέφτες, που αντιμετωπίζονται σαν μικροπαραβάτες και είναι ελεύθεροι, αμετανόητοι και ευημερούν ανάμεσά μας, η έλλειψη τεχνογνωσίας φαντάζει μάλλον σαν μια ανακουφιστική δικαιολογία.
Το πιο επικίνδυνο είναι η υποψία, που σχεδόν γίνεται βεβαιότητα, πως το ελληνικό σύστημα δεν έχει καν τη θέληση να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Πως έχει το ίδιο καμφθεί από τον φόβο ή παραδοθεί από ιδιοτέλεια. ‘Η, ακόμη χειρότερα, πως οι εγκληματίες έχουν άκρες εντός των τειχών, πως το ίδιο το κράτος και οι τρεις εξουσίες του, αλλά και η περίφημη τέταρτη, έχουν διαβρωθεί, πως τμήματά τους συναλλάσσονται με το έγκλημα.
Αυτό μας πηγαίνει κατευθείαν στο ουσιαστικό συμπέρασμα:
Η καταστολή, αν η Δημοκρατία δεν κερδίσει το ηθικό πλεονέκτημα, είναι εξαρχής χαμένη υπόθεση. Για κάθε κεφάλι που θα κόβεται θα φυτρώνουν άλλα δέκα.
Οι συμπεριφορές που πηγάζουν από το ιδεολογικοποιημένο αντικοινωνικό μίσος δεν νικιούνται παρά μόνο από ισχύ που ασκείται από την κοινωνία που μισούν. Ηττώνται από την ισχύ της Δημοκρατίας, του κράτους δικαίου που σέβεται ακόμη και τα δικά τους δικαιώματα, από την αναλογική και δίκαιη τιμωρία, από την ανάδειξη αξιών όπως η κοινωνία της ενσωμάτωσης και όχι του αποκλεισμού, η αποδοχή της διαφορετικότητας, ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Από την ιδεολογική κυριαρχία δηλαδή αυτού ακριβώς του τρόπου ζωής και σκέψης που είναι το αντικείμενο του αρρωστημένου μίσους τους.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Εφαρμόζονται οι ίδιοι νόμοι, οι ίδιες διαδικασίες, οι ίδιοι κανόνες κράτησης και φύλαξης, ισχύουν τα ίδια ελαφρυντικά για τον συστηματικό φορο-απατεώνα, τον αμετανόητο εγκληματία, τον φονιά εθνικιστή, τους φορείς δηλαδή ενός άσβεστου μίσους για την ελεύθερη και ανεκτική κοινωνία, το οποίο διαδηλώνουν και μετασχηματίζουν σε βία σε κάθε ευκαιρία, με ό,τι ισχύει για τον απλό παραβάτη και τον απλοϊκό αλλά ακίνδυνο αφελή με έμμονες ιδέες. Ή, ακόμη χειρότερα, εξομοιώνονται αυτά τα αποβράσματα με τον αμφισβητία που παραβαίνει και προκαλεί παράλογους κανόνες αποκαλύπτοντάς μας μιαν άλλη εκδοχή της πραγματικότητας, με τον φοροπαραβάτη που διαπερνά τα όρια της νομιμότητας θέλοντας και μη γιατί είναι η νομιμότητα ανεφάρμοστη και προβληματική.
Έτσι καταλήγουμε σε αναποτελεσματικούς και άδικους μέσους όρους. Πίσω από αυτούς που υφίστανται την δυσανάλογη, ατσούμπαλη, άδικη και αντιπαραγωγική βία του κράτους κρύβονται οι πρώτοι, οι αληθινοί εγκληματίες για τους οποίους η κρατική αντίδραση είναι ανεπαρκής και ατελέσφορη. Η επιείκεια είναι υπέρμετρη και άστοχη προς αυτούς που δεν πρέπει, ενώ η αυστηρότητα εξαντλείται προς όσους η διαλλακτικότητα και η πειθώ είναι περισσότερο αναγκαίες.
Οι Ξηροί, οι Μαζιώτηδες, οι βίαιοι ναζιστές δολοφόνοι όπως κι οι μεγάλοι απατεώνες κρύβονται πίσω από τους μέσους όρους. Πίσω από μια ισοπεδωτική κι επομένως εξ ορισμού άδικη αντίληψη της δικαιοσύνης.
Αλλά οι φορείς του μίσους, όπως ο ισλαμιστής εκτελεστής Μεχντί Νεμούς στο Βέλγιο, ο εθνικιστής ισλαμόφοβος μακελάρης Anders Breivik στη Νορβηγία, ο Timothy McVeigh στην Οκλαχόμα, οι δολοφόνοι του Αldo Μoro, οι Alberto Franceschini, Renato Curcio, Mario Moretti….και άλλοι παρόμοιοι ανήκουν σε μια διαφορετική κατηγορία κακού. Δεν κινούνται από ιδιοτελή κίνητρα όπως ένας κοινός εγκληματίας, αλλά από ένα ιδεολογικοποιημένο βαθύ μίσος για μια κοινωνία που το τεράστιο και αρρωστημένα αυταρχικό Εγώ τους δεν εγκρίνει.
Το ίδιο Εγώ που, σε άλλο πεδίο, οδηγεί τον συστηματικό και πλήρως διεφθαρμένο φοροκλέπτη ή μεγαλοαπατεώνα (όχι τον ιδιοτελή κατεργάρη που γνωρίζει ότι διαπράττει αδίκημα ή τον εξ ανάγκης παραβάτη) να θεωρεί την πράξη του φυσική και δίκαιη.
Κι έτσι, με τρόπο φυσικό επίσης, τα δυο πεδία εγκλήματος συναντιούνται και διαπλέκονται και καμιά φορά ταυτίζονται στα ίδια πρόσωπα.
Το ελληνικό διωκτικό, ποινικό αλλά και μιντιακό σύστημα δεν έχει διαμορφωθεί για να ανταποκρίνεται στις ιδιαιτερότητες αυτής της κατηγορίας μεγάλων εγκληματιών. Δεν διαθέτει την τεχνογνωσία για να χειριστεί τις ειδικές διαδικασίες δίωξης, σύλληψης, εκδίκασης, τιμωρίας, μεταμέλειας ακόμη, των ανθρώπων αυτών. Αυτή η τελευταία, όταν είναι ειλικρινής, είναι η υπέρτατη νίκη της Δημοκρατίας, ο θρίαμβος της νομιμότητας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Αν κρίνει κανείς από την ολιγωρία για δεκαετίες στη σύλληψη των εγκληματιών της 17 Νοέμβρη, από την ανοχή για τους ναζιστές και τις βίαιες και δολοφονικές πράξεις τους για δυο δεκαετίες, από το ότι ακόμη οι δολοφόνοι της Μαρφίν κυκλοφορούν εκεί έξω, μαζί με επώνυμους μεγάλους απατεώνες και φοροκλέφτες, που αντιμετωπίζονται σαν μικροπαραβάτες και είναι ελεύθεροι, αμετανόητοι και ευημερούν ανάμεσά μας, η έλλειψη τεχνογνωσίας φαντάζει μάλλον σαν μια ανακουφιστική δικαιολογία.
Το πιο επικίνδυνο είναι η υποψία, που σχεδόν γίνεται βεβαιότητα, πως το ελληνικό σύστημα δεν έχει καν τη θέληση να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Πως έχει το ίδιο καμφθεί από τον φόβο ή παραδοθεί από ιδιοτέλεια. ‘Η, ακόμη χειρότερα, πως οι εγκληματίες έχουν άκρες εντός των τειχών, πως το ίδιο το κράτος και οι τρεις εξουσίες του, αλλά και η περίφημη τέταρτη, έχουν διαβρωθεί, πως τμήματά τους συναλλάσσονται με το έγκλημα.
Αυτό μας πηγαίνει κατευθείαν στο ουσιαστικό συμπέρασμα:
Η καταστολή, αν η Δημοκρατία δεν κερδίσει το ηθικό πλεονέκτημα, είναι εξαρχής χαμένη υπόθεση. Για κάθε κεφάλι που θα κόβεται θα φυτρώνουν άλλα δέκα.
Οι συμπεριφορές που πηγάζουν από το ιδεολογικοποιημένο αντικοινωνικό μίσος δεν νικιούνται παρά μόνο από ισχύ που ασκείται από την κοινωνία που μισούν. Ηττώνται από την ισχύ της Δημοκρατίας, του κράτους δικαίου που σέβεται ακόμη και τα δικά τους δικαιώματα, από την αναλογική και δίκαιη τιμωρία, από την ανάδειξη αξιών όπως η κοινωνία της ενσωμάτωσης και όχι του αποκλεισμού, η αποδοχή της διαφορετικότητας, ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Από την ιδεολογική κυριαρχία δηλαδή αυτού ακριβώς του τρόπου ζωής και σκέψης που είναι το αντικείμενο του αρρωστημένου μίσους τους.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Εικόνα: The Cry, Edvard Munch
No comments:
Post a Comment