Ένα ταξίδι που δεν έγινε

Η Μαλαισία είναι ένας θαυμάσιος τόπος στον οποίο συνυπάρχουν ειρηνικά τρεις κοινότητες: η πλειοψηφούσα των φιλελεύθερων μουσουλμάνων Μαλάι, αυτή των Κινεζικής καταγωγής Μαλαίσιων και αυτή των Ινδικής καταγωγής, ινδουιστών. Μέχρι σχετικά πρόσφατα δεν διέθετε καν στρατό. Οι Μαλαίσιοι ζουν σε ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου, στις απέραντες ζούγκλες στην άκρη της χερσονήσου της Νοτιοανατολικής Ασίας και στο Βόρειο Βόρνεο. Τους κατέκτησαν διάφορες αποικιακές αυτοκρατορίες, οι Πορτογάλοι, οι Ολλανδοί, οι Βρετανοί. Δεν αντιστάθηκαν ιδιαίτερα. Έμαθαν από τους Ευρωπαίους και κατά κάποιο τρόπο τους αγάπησαν. Αυτοί ανταπέδωσαν.

Όταν ο επεκτατικός Ινδονήσιος δικτάτορας, αλλά και βασικός σύμμαχος της Δύσης στη στρατηγική περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας, Σουχάρτο, απείλησε να εισβάλει στην ανυπεράσπιστη Μαλαισία, στο βόρειο μέρος του Βόρνεο, στην καρδιά του ψυχρού πολέμου, πρώτα οι Βρετανοί, οι Ευρωπαίοι και μετά οι Αμερικανοί αντέδρασαν δυναμικά. Έφτασαν να στείλουν τον στόλο να αντιπαραταχθεί, όχι στους Σοβιετικούς και τους Κινέζους, αλλά στις δυνάμεις του Σουχάρτο, για να διαμηνύσουν στον κρίσιμο και πολύτιμο σύμμαχό τους «ως εδώ!».

Οι σχέσεις ανάμεσα στους νέους ανθρώπους της Δύσης και τη μαγική και δημοκρατική αυτή χώρα, που αναπτύσσεται ταχύτατα, λόγω της ανεκτικότητας, της φαντασίας, της δημιουργικότητας των ανθρώπων της, είναι ακόμη θερμές.

Ταξίδεψα στη Μαλαισία πριν λίγα χρόνια, στη μεταμοντέρνα Κουάλα Λουμπούρ, στην ιστορία των στρατηγικών στενών της Μάλακα, σε παρθένα σημεία στη ζούγκλα του Βόρνεο, στο ψηλότερο βουνό του Βόρνεο, το Mount Kinabalu, στη θάλασσα της νότιας Κίνας…

Ταξίδεψα με νέα παιδιά, ζευγάρια, φοιτητές, επιστήμονες, επιχειρηματίες, από πολλά μέρη της Ευρώπης και του κόσμου, με μια από αυτές τις πτήσεις που περνούν από τους αεροδιαδρόμους της Κεντρικής Ασίας. Νομίζω περάσαμε πάνω από τον Περσικό Κόλπο, το Ιράκ, το Ιράν, το Νεπάλ, το Πακιστάν, την Ινδία (πολλές ζώνες με εντάσεις) για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Φέτος μια από τις σκέψεις για το καλοκαίρι ήταν να επιστρέψω στη Μαλαισία. Πάλι με μια από αυτές τις πτήσεις.

Που ίσως και να πέρναγε από την Ουκρανία αυτή τη φορά. Κάπου στα σύνορα με την επίσης χριστιανική Ρωσία.

Κι ίσως κάποια στιγμή, κουρνιασμένος και μισοκοιμισμένος άβολα στα στενά καθίσματα, σκεπασμένος με τη μαλακιά αεροπορική κουβέρτα, στο παραθυράκι του μεγάλου επιβατηγού αεροσκάφους, να έβλεπα εγώ τη λάμψη από τον πύραυλο να πλησιάζει αυτόν τον εύκολο στόχο με 300 ζωές και να προλάβαινα να αναρωτηθώ, «τι να είναι αυτό το πυροτέχνημα, μήπως κανένα πεφταστέρι;» Ή, ακόμη χειρότερα, να προλάβαινα εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα να καταλάβω, σφίγγοντας το χέρι του συνταξιδιώτη μου, καθώς η ζωή μου θα πέρναγε για λίγο μπρος από τα μάτια μου πριν την αφήσω για πάντα μαζί του.

Έτσι κάπως θα ένιωσαν οι επιβάτες του Boeing ΜΗ17 που απογειώθηκαν από το Schiphol της βορειοευρωπαϊκής πόλης με τα κανάλια για τη Μαλαισία.

Σήμερα οι αεροπορικές εταιρείες του κόσμου αλλάζουν εσπευσμένα αεροδιαδρόμους για να αποφύγουν την ανατολική Ουκρανία. Οι πρωθυπουργοί της Ολλανδίας και της Μαλαισίας διατάσσουν έρευνες, ενώ κάποιοι άλλοι φαίνεται σαν να θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους και σφυρίζουν αδιάφορα.

Στις αρχές του 21ου αιώνα, η πιο ακραία μορφή φανατισμού, με περισσότερα εγκλήματα και νεκρούς στην πλάτη ακόμη και από τη θρησκευτική βία, το αποτρόπαιο σκιάχτρο του εθνικισμού στην ήπειρο των επιζώντων δύο εθνικιστικών πολέμων, σαϊτεύει με πυραύλους αμάχους σε επιβατηγά αεροσκάφη.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πρώτες εικόνες από το Μπόινγκ ΜΗ17

MH17 Malaysia plane crash: What we know