"Κι όμως, θα ζωγραφίσω πάλι"

Για κάποιον αόριστο και μάλλον εποχιακό λόγο θυμήθηκα ένα εφηβικό μου ανάγνωσμα, "Το τελευταίο καλοκαίρι του Κλίνκσορ", του Χέρμαν Έσσε. Το κείμενο αυτό αφηγείται το τελευταίο καλοκαίρι ενός ζωγράφου με το όνομα Κλίνκσορ. Ο απαισιόδοξος εξπρεσιονιστής Κλίνκσορ στο τέλος ενός Ιουλίου, στον απόηχο του Μεγάλου Πολέμου, το 1919-1920, συζητά με έναν ανατολίτη πίνοντας και τρώγοντας σε μια ταβέρνα για το τέλος και την αναδημιουργία της Ευρώπης "που επί δύο χιλιάδες χρόνια πίστευε ότι ήταν ο ομφαλός της γης" και νομίζει πως ζει μια απίθανη Καταστροφή ή μια Αναγέννηση.

Ο Κλίνκσορ, εραστής του ποτού και των γυναικών, ζει την τελευταία πνοή δημιουργικότητας στα 42 του χρόνια, στο τελευταίο του καλοκαίρι, πίνοντας από το ποτήρι της ζωής που σφίγγει με τα δυο του χέρια. Μεθυσμένος, ταλαιπωρημένος, εξαντλημένος μετά από σκληρή δουλειά, από προσπάθεια κι έρευνα, θα δημιουργήσει ένα πορτρέτο δικό του. Ένα μόνο πορτρέτο με χιλιάδες πρόσωπα μέσα του.

" Κι όμως,θα ζωγραφίσω πάλι ", δήλωσε ο Κλίνκσορ, " ίσως αύριο κιόλας. Όχι όμως πια τα σπίτια τούτα, τούτους τους ανθρώπους και τα δέντρα. Θα φτιάξω κροκόκειλους και αστερίες, δράκους και φίδια της φωτιάς. Κι όλα στη γέννησή τους, στη μετουσίωσή τους, γεμάτα πεθυμιά να γίνουν άνθρωποι, γεμάτα νοσταλγία να γίνουν αστέρια, γιομάτα Θεό και Θάνατο! "

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος