Εδώ παπάς, εκεί παπάς...

Στη χώρα μας το πολιτικό σκηνικό, το σκηνικό εξουσίας, είναι δυο παράλληλα παιδικά χαρτοπαίγνια, δυο τραπέζια.

Το μεγάλο σκηνικό, το μεγάλο τραπέζι, καταρρέει μαζί με τη χώρα την ίδια όσο κανείς δεν έχει κίνητρο να επενδύσει τα χρήματα, τις ιδέες, τον εαυτό του εδώ. Όσο, δηλαδή, κανείς δεν μπορεί να ονειρευτεί το μέλλον του σε αυτόν τον τόπο καλύτερο από το παρόν, σε σύγκριση με κάπου αλλού.

Οι παίκτες αυτού του τραπεζιού προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο με ψέματα. Ζητούν όλοι να μας γλιτώσουν από το "κακό μνημόνιο" (που δεν εφαρμόστηκε ποτέ). Αλλά κυρίως να λυτρωθούν οι ίδιοι, μπας και μπορούμε να ξαναφορτώσουμε ανεξέλεγκτα δάνεια από τις αγορές με επιτόκια όσο όσο και να τα κάνουν ό,τι γουστάρουν, δίχως κανέναν έλεγχο, κανένα σχέδιο, καλό ή μέτριο. Τις αγορές που δεν θέλουν και πολύ για να κομπλάρουν οριστικά αυτή τη φορά και χωρίς σανίδα σωτηρίας. Μέχρι να βγει η ψυχή όλων μας.

Το ΔΝΤ συμφωνεί να αποχωρήσει εγκαίρως και συντεταγμένα, κι η Ε.Ε. επίσης ψάχνει τρόπους να μην τους σκάσει στο δικό τους χέρι το πράγμα, όσο έχουν χρεωθεί την επίβλεψη. Κι ο Σαμαράς συμφωνεί. Σου λέει, θα σκάσει στου Τσίπρα, κι ο Τσίπρας το παλεύει ελπίζοντας πως κάτι θα προλάβει να "τακτοποιήσει" κι αυτός πριν σκάσει στο δικό του, ή θα το πασάρει τελευταία στιγμή στους κακούς συνεταίρους, στον δικό του συνασπισμό.

Και πίσω από το τραπέζι αυτό κάποιοι ποντάρουν χοντρά για να ξετινάξουν τη μπάνκα (όλους εμάς δηλαδή). Είναι σχεδόν φανεροί πλέον. Θέλουν να κρυφτούν κι η χαρά δεν τους αφήνει. Οι δικοί μας χιλιάδες βολεμένοι προσοδούχοι μαζί με τους δικούς μας ολιγάρχες.

Αυτοί, λοιπόν, στο μεγάλο τραπέζι, παίζουν τον μουντζούρη. Και το χαρτί πάει και πάει και γυρίζει, κοντά πέντε χρόνια τώρα, μπας και χαθεί ο λογαριασμός από τους πολίτες. Ή, αν όχι, ε, ας χαθούν κι οι πολίτες, σκέφτονται αυτοκαταστροφικά, να γλιτώσουμε από δαύτους, να πάει από κει πούρθε αυτός ο χυδαίος "λαουτζίκος" που εργάζεται και παράγει, με τον οποίο έχουν χάσει κάθε επαφή πάνω από μια γενιά τώρα.

Κι οι άλλοι, αυτοί που το διακρίνουν το κακό και δεν θέλουν να το δουν να σκάει, ούτε μ' έναν κρότο ούτε μ' έναν λυγμό, γιατί καταλαβαίνουν τι σημαίνει, γιατί συναισθάνονται τις συνέπειες, αυτοί που είναι ικανοί να διαβλέπουν και τις λύσεις, επιχειρηματίες, άνθρωποι του πνεύματος, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, απλοί πολίτες, αυτοί που συνιστούν το άλλο σύμπαν που περιέχει τον σύγχρονο κόσμο, τους σοβαρούς σοσιαλδημοκράτες, τους σοβαρούς φιλελεύθερους, τους σοβαρούς συντηρητικούς, τούτοι χαλαρώνουν μ’ άλλες τράπουλες.

Ψάχνουν και ψάχνουν και ψάχνουν… αρχηγούς. Αυτοί που’ χουν τώρα δεν τους κάνουν, ο ένας τους ξινίζει, ο άλλος τους βρωμάει, δικαίως ή λιγότερο δικαίως. Κανείς από τους σοβαρούς δεν φαίνεται να χώνεται στην τράπουλα μόνος του μπας και του κάτσει. Λογικό είναι. Θέλει μια αποκοτιά γι’ αυτό, μια πρέζα τρέλας στις παρούσες συνθήκες.

Αλλά, κυρίως, κανείς δεν είναι έτοιμος να βάλει την ουρά στα σκέλια, τις φιλοδοξίες στην άκρη και (πολύ σημαντικό) αυτοί που μπορούν κι οφείλουν, το χέρι στην τσέπη, ώστε να αποφασίσουν πως πρέπει κάποιον να ψάξουν, να τον βρουν, να του το ζητήσουν, να τον παρακαλέσουν, να τον υποχρεώσουν, να τον στηρίξουν, για το καλό του τόπου.

Έτσι το παιχνίδι συνεχίζει αενάως και πάντα στα χαμένα. Εδώ παπάς, εκεί παπάς, εδώ αρχηγός, εκεί αρχηγός, πούντος ο αρχηγός.

Κι απ’ το μεγάλο τραπέζι του μουτζούρη στην παράγκα του παπατζή λιγοστεύει ο χρόνος για τον τόπο αυτό, λιγοστεύει η ανάσα για τους ανθρώπους του, σώνονται τα όνειρα, εξαντλούνται οι ελπίδες.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Εικόνα: από την ταινία "Η χαρτοπαίχτρα"