"Islamic State: What has Kobane battle taught us?http://www.bbc.com/news/world-middle-east-29650588 "
Μια πολύ ενδιαφέρουσα όσο και ψυχρή ανάλυση της σημασίας της μάχης στο μαρτυρικό Kobane, που πλησιάζει στο τέλος της, διαπιστώνει σειρά στρατηγικών επιλογών, ισορροπιών και προβλημάτων των στρατιωτικών και διπλωματικών χειρισμών της Δυτικής συμμαχίας, όπως και των εξτρεμιστών.
Πρώτο σημαντικό (όσο και συζητήσιμο ως προς την ορθότητα της επιλογής) συμπέρασμα είναι ότι, για τη δυτική συμμαχία, το καίριο παραμένει η μάχη στο Ιράκ, την οποία αδυνατεί να δώσει αποτελεσματικά στο παρόν πλαίσιο εμπλοκής, και όχι αυτή στη σπαρασσόμενη και πιο δυτικότροπη Συρία. Έχει να κάνει τούτη η επιλογή, εκτός από τη στρατιωτική λογική, και με το πετρέλαιο; αναρωτιέται εύλογα κανείς. Ή με τους ισχυρούς συμμάχους του καθεστώτος Άσαντ; Ή με τον φόβο της αύξησης της Τουρκικής επιρροής παράλληλα με έναν Τουρκικό εκτροχιασμό; 'Η με τον φόβο της καταγραφής μιας ήττας στο Ιράκ, μιας μεγάλης αποτυχίας μετά από 20 τόσα χρόνια ανεπιτυχών παρεμβάσεων; Ίσως με όλα αυτά και άλλα πολλά.
Μια δεύτερη διαπίστωση, η οποία προκύπτει διαβάζοντας την ανάλυση αυτή, αλλά και άλλες σοβαρές αντίστοιχες αναλύσεις για την εξέλιξη του εμφυλίου στη Συρία, είναι ότι επιβεβαιώνεται πως ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί μόνο με αεροπορικές επιχειρήσεις. Χωρίς η Δύση να πείσει και να δημιουργήσει στρατηγικές συμμαχίες με τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που έχουν κοντινές προοπτικές και εγγύτερα στρατηγικά συμφέροντα με την ίδια. Όχι όμως απολύτως ταυτόσημα, πράγμα που πρέπει να γίνει σεβαστό από τους δυτικούς, όπως δείχνει η περίπτωση των Κούρδων αλλά και των άλλων μεγάλων και πλειοψηφικών μετριοπαθών ομάδων των πληθυσμών της περιοχής. των ανθρώπων δηλαδή που μάχονται τους εξτρεμιστές από γειτονιά σε γειτονιά και από πόλη σε πόλη, υπερασπίζοντας τον δικό τους τρόπο ζωής, τα σπίτια, τις οικογένειές τους, τον τόπο και τον τρόπο τους.
Απαιτείται μια παρέμβαση τέτοια, ώστε οι κοινές αυτές προοπτικές και τα συμφέροντα να γίνουν κατανοητά από τους ίδιους τους πληθυσμούς, μουσουλμάνους και χριστιανούς διαφόρων δογμάτων, εβραίους. Ο πόλεμος αυτός, όπως κάθε πόλεμος, δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς αργή, βασανιστική αλλά και ισχυρή δράση στο έδαφος, πλάι τους. Και πολιτική και ανθρωπιστική και στρατιωτική, δίχως την αλαζονεία του ισχυρού, που εύκολα οδηγεί στην αντιστροφή των ρόλων, όπως μας δίδαξε η ιστορία. Με ό,τι δύσκολο και ακριβό τούτο συνεπάγεται. Δεν μπορεί να κερδηθεί από τη Δύση ο πόλεμος χωρίς δεσμούς αίματος.
Μια στρατιωτική νίκη (που ούτε αυτή είναι βέβαιη ή, έστω, αρκετά πιθανή) η οποία θα συνοδεύεται από μια ηθική ήττα στα μάτια των κατοίκων των χωρών αυτών - και όχι μόνο αυτών-, η οποία θα απαξιώνει τη δημοκρατία και τις δυτικές αξίες, θα μετατραπεί αναπόφευκτα (και μάλλον γρήγορα παρά αργά) και σε στρατιωτική και διπλωματική ήττα για τη Δύση. Από τη μια άκρη ως την άλλη του μουσουλμανικού κόσμου. Μια στρατιωτική ήττα δε, άμεση ή κατοπινότερη, θα χαράξει τα όρια της δυτικής επιρροής για δεκαετίες, όπως αυτή που υπέστη η Δύση στο Ιράν ή στο Βιετνάμ ή στην Κούβα. Ίσως ακόμη και να σηματοδοτήσει την αρχή της συρρίκνωσης των ίδιων των φιλελεύθερων δημοκρατιών.
Από τις Θερμοπύλες ως το Στάλινγκραντ και τον Ελληνικό Εμφύλιο κι από το Τραφάλγκαρ ως τη Σαϊγκόν και το Khe Sanh, ο πόλεμος κερδίζεται ή χάνεται εν τέλει στον τρόπο. Που είναι σκληρός και δύσκολος. Ο τελικός νικητής, αυτός που επικρατεί για μια μακρά περίοδο, είναι όμως πάντοτε αυτός που κερδίζει στο μεγαλύτερο πεδίο μάχης της ιστορίας: αυτό των συμβόλων.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment