Κι άνοιξε έτσι την πόρτα στον διάβολο, που εισέβαλε μεταμφιεσμένος σε αγρίμι με ρούχα φανατικών θρησκόληπτων.
Το καθεστώς επιβίωσε ως σήμερα εκμεταλλευόμενο την αδράνεια της Δύσης, που δίστασε να παρέμβει ενεργά και να αναλάβει τις ευθύνες της όταν έφτασε να βομβαρδίσει τον πληθυσμό του με χημικά όπλα, τον Αύγουστο του 2013. Η Δύση, καμένη από λάθος των δικών της εξτρεμιστών GW. Bush, Dick Cheney, Aznar .... στον χυλό του Ιράκ, φυσάει σήμερα το γιαούρτι. Ακόμη και τώρα, κι ενώ το Κομπάνι κινδυνεύει να πέσει από ώρα σε ώρα στα χέρια των θηρίων του IS (http://www.reuters.com/…/us-mideast-crisis-idUSKCN0HX0XF201…), διστάζει να βάλει σε κίνδυνο τα δικά της παιδιά για να δώσει το αποτελεσματικό μήνυμα συμπαράστασης στα μεγάλα τμήματα του απελπισμένου πληθυσμού της χώρας, που αποζητούν ειρήνη και μια πιο ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία. Να υπερασπίσει τα δικά της μακροχρόνια συμφέροντα, που ταυτίζονται με μια δημοκρατικότερη Μέση Ανατολή, και τις δικές της αξίες. Και περιορίζεται σε αεροπορικές παρεμβάσεις περιορισμένης αποτελεσματικότητας.
Δεν μάθαμε τίποτε από το τραγικό λάθος στο Ιράν πριν τρεις δεκαετίες, όταν (ακόμη χειρότερα) στηρίζοντας τον Σάχη και όχι το Δημοκρατικό αστικό κίνημα, που έβραζε σε μια βαθιά πολιτισμένη και δυτικότροπη χώρα ζητώντας την αποπομπή ενός προκλητικά διεφθαρμένου καθεστώτος, οδηγήσαμε οι δυτικοί στο να κυριαρχήσουν στην αντιπολίτευση και στην εξέγερση οι φανατικοί μουλάδες, ηθικολογώντας και λαϊκίζοντας. Nα επιβάλουν για δεκαετίες τον νόμο του τρόμου και της μολυβένιας σιωπής στους Ιρανούς και να τον εξάγουν.
Η αγαπημένη Δαμασκός, η αρχαιότερη συνεχώς κατοικούμενη πρωτεύουσα του κόσμου από έναν από τους ευγενικότερους λαούς, μείγμα Φοινίκων, Ελλήνων, Αράβων, Φράγκων, Ιρλανδών, σταυροφόρων από κάθε γωνιά της Ευρώπης, πόλη μουσουλμάνων, χριστιανών κι εβραίων, μπροστά στα μάτια μας γεμάτη ερείπια και ψυχές που δεν βρίσκουν διέξοδο πουθενά. Παγιδευμένοι σε ένα σύμπαν φρίκης. Όπως όλη η χώρα. Η πανάρχαια αγορά στο Αλέπο κατεστραμμένη. Η χώρα λεηλατείται μέσα στο χάος. Μνημεία της ανθρωπότητας σβήνουν και χάνονται για πάντα.
Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, οικογένειες κατεστραμμένες, 6,5 εκατομμύρια εσωτερικοί πρόσφυγες, σύμφωνα με την High Commissioner for Refugees (UNHCR) του ΟΗΕ. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να επιβιώσουν, σε μια χώρα που έμοιαζε κάπως με την Ελλάδα του '70 (ελπίζω όχι του 2014) γυρίζουν σαν φαντάσματα από πόλη σε πόλη κι από σοκάκι σε σοκάκι, να βρουν στέγη και φαγητό. Δυόμισι εκατομμύρια πρόσφυγες πέρα από τα σύνορα, στις γειτονικές χώρες, την Τουρκία, το Λίβανο, την Ιορδανία, το Ιράκ. Κάποιοι στην Ευρώπη. Ο μισός πληθυσμός της χώρας που αριθμούσε 18 εκατομμύρια. Εκατοντάδες χιλιάδες πληγωμένοι. Χιλιάδες βασανισμένοι, εξαφανισμένοι στη μέγγενη του εμφυλίου. Αστικοί πληθυσμοί, λίγο πολύ σαν εμάς, που λίγο καιρό πριν είχαν μια κανονική ζωή, οικογένεια, φίλους, όνειρα, γειτονιές. Χαμένοι, βομβαρδισμένοι με χημικά, ζουν, όσο και όπως ζουν, μια ζωή φάντασμα μέσα στον φόβο, μια ζωή λεηλατημένη.
Θυμίζει κάπως την ιστορία του Λιβάνου σε κλίμακα πολύ μεγαλύτερη, του δίδυμου της Συρίας έθνους, και της άλλης μεγάλης κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας της Μέσης Ανατολής, της Βηρυτού, που σαρώθηκε από τον εμφύλιο και τους εξωτερικούς εισβολείς, πριν δυο δεκαετίες. Aνάμεσα στους οποίους εισβολείς, κατά τραγική ειρωνεία, οι υποστηριζόμενοι φανατικοί από τους μουλάδες του Ιράν, το Ισραήλ αλλά και η Συρία.
Ανάμνηση της πληγωμένης Βηρυτού κάποτε, της ερειπωμένης Δαμασκού σήμερα, το Li Beirut με τη φωνή της υπέροχης Feiruz στο παρακάτω link.
No comments:
Post a Comment