Η δική μας γιορτή

Στην εθελότυφλη χώρα μας φτάνουν μόνο οι απόηχοι από τις καταστροφές, τις απειλές και ήττες. Αν η πραγματικότητα αντιστοιχούσε μόνο σε αυτό που μεταφέρεται από τα εθνικά μας ηχεία στους κατοίκους της χώρας μας και δημιουργεί το νεοελληνικό φαντασιακό, συμφορές, ατέλειωτες συνωμοσίες και πλεκτάνες, o κόσμος θα έπρεπε να έχει γυρίσει ήδη στην εποχή του λίθου.

Αποκτούμε έτσι μια στρεβλή αντίληψη της πάντα περίπλοκης και όχι απλοϊκής αλήθειας. Όταν υπερφωτίζεται ένα μέρος της πραγματικότητας και αγνοείται ένα άλλο, τότε ο κόσμος μετατρέπεται είτε σε μεταφυσικό παράδεισο είτε σε σκοταδιστικό θρίλερ. Τα μέσα μας, οι πηγές πληροφόρησης, ίσως και η ψυχή μας ακόμη, αγνοούν  σαν να μην υπάρχει ένα μέρος από ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, κυρίως αυτό που οδηγεί στην πρόοδο, τις επιτυχίες του ανθρώπου, είτε στην πολιτική είτε στην επιστήμη,  στρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Κι η επίπονη διαδικασία της σκέψης γίνεται έτσι φοβικό  ψυχόδραμα. Δεν μπορούμε να χαρούμε τη χαρά του άλλου, ενώ μετατρέπουμε σε δικό μας φόβο τη συμφορά του.

Οι Τυνήσιοι ψήφισαν αυτές τις μέρες δημοκρατικά και ειρηνικά για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους. Και τις εκλογές κέρδισαν ξεκάθαρα τα λαϊκά κόμματα. Μετά από τρία χρόνια συγκυβέρνησης των συντηρητικών ισλαμιστών σε συνεργασία με μερικά μικρότερα κόμματα, το εκκρεμές γύρισε κι η κοινωνία επέλεξε τη στροφή στον σύγχρονο κόσμο. Και, κυρίως, με τρόπο ειρηνικό σε μια δημοκρατία που δείχνει να εδραιώνεται. (BBC)

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κι εμείς σήμερα τη μεγάλη νίκη της Δημοκρατίας στην Τυνησία, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα από τα νότια σύνορά μας. Είναι και δική μας η νίκη αυτή, όλων όσων πιστεύουμε στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια παντού,  που ήρθε στη χώρα όπου πριν τρία  περίπου χρόνια ξεκίνησε η αιματοβαμμένη Αραβική Άνοιξη, με την «εξέγερση του γιασεμιού».

Όταν έναν 27χρονος μικροπωλητής, που προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του, δεν άντεξε άλλο την ταπεινωτική κι εξευτελιστική συμπεριφορά της διεφθαρμένης αστυνομίας του καθεστώτος και πυρπολήθηκε στους δρόμους της Τύνιδας. Έγινε το φυτίλι που πυροδότησε τo μεγαλύτερο ίσως κύμα λαϊκών εξεγέρσεων της νεώτερης μεταπολεμικής ιστορίας. Η φλόγα  αυτή φώτισε ένα βαθύ αίτημα για αξιοπρέπεια που η μετα-αποικιοκρατική άρχουσα τάξη είχε στερήσει από τους πολίτες, όχι χωρίς τη συνενοχή και των Δυτικών και, φυσικά, των Σοβιετικών (λόγω ψυχρού πολέμου) και μετέπειτα των Ρώσων διαδόχων τους.

Μια πυρηνική αντίδραση που ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν λέει να κοπάσει, σαρώνοντας τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της βόρειας Αφρικής από την Τυνησία στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία ίσως και του Ιράν προσεχώς, με μη προδιαγραμμένο τέλος.

Η Άνοιξη στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή ακόμη παλεύει, κάτω από τον βαρύ χειμώνα του αίματος και των ερειπίων,  να βρει τον δρόμο της ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό, τον θρησκευτικό συντηρητισμό, τον εξτρεμισμό και τη σύγχρονη φιλελεύθερη Δημοκρατία.

Στην Τυνησία, λοιπόν, εκεί όπου η αλλαγή ξεκίνησε, λίγα χρόνια μετά, όχι μόνο ηττήθηκαν εκλογικά οι συντηρητικοί ισλαμιστές αλλά επιβεβαιώθηκε η σταθερή λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας. Εν πολλοίς, μάλιστα, χάρη στις γυναίκες που βγήκαν και ξαναβγήκαν στους δρόμους όταν αυτή απειλήθηκε.

Ας τη γιορτάσουμε αυτή τη νίκη με ένα ερωτικό τραγούδι της αγαπημένης Yasmine Hamdan, από τον Λίβανο, που απειλείται από τις φλόγες της Συρίας, καθώς παλιοί δαίμονες σπέρνουν και πάλι σφαίρες στις αρχαίες αγορές του.  

Με το υπέροχο Tango της.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος