Η κατάληψη της εξουσίας

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους καταληψίες της Πρυτανείας και τους διαμαρτυρόμενους κάθε είδους που εισβάλλουν σε δημόσιους χώρους δεν είναι τόσο η καταστροφή δημόσιας περιουσίας που πληρώνεται με χρήματα των φορολογουμένων. Δεν είναι καν η ζημιά που προκαλούν στη λειτουργία των χώρων.

Είναι πρωτίστως η υποκρισία, η ασυνέπειά τους με την αντεξουσιαστική τους διάθεση. Είναι ότι διεκδικούν για τον εαυτό τους ένα δικαίωμα που αρνούνται σε κάθε άλλον. Ένα δικαίωμα αποκλειστικό, τη συγκρότηση μιας ιδιότυπης μορφής ιδιοκτησίας επί του Δημοσίου και κοινόχρηστου, με την ιδιοποίηση, την καταπάτηση. Και μέσω αυτής η άσκηση εξουσίας με την προβολή της δικής τους γνώμης και μόνο. Γιατί και κάποιος άλλος με άλλη άποψη να μην μπορεί να καταλάβει την Πρυτανεία ή το Προαύλιο της Βουλής όποτε και για όσο θέλει; Γιατί όχι εγώ; εσείς; Διότι  βρέθηκε κάποιος πιο πονηρός, πιο ισχυρός, πιο ξεδιάντροπος που πρόλαβε πρώτος.

Στην πραγματικότητα, δεν διαφέρουν καθόλου από αυτούς που θεωρητικά πολεμούν: δεν μοιάζουν καθόλου με τους φευγαλέους κατασκηνωτές, ούτε με τους ελεύθερους ταξιδευτές, που αγαπούν αυτό που διασχίζουν, το φροντίζουν και το χαίρονται. Είναι ίδιοι με τους απατεώνες μεγαλοϊδιοκτήτες που ισχυρίζονται πως πολεμούν και, ακόμη χειρότερα, με τους καταπατητές κάθε είδους. Που, επιπλέον μισούν την ιδιοκτησία τους, γι' αυτό την παραμελούν, όταν δεν την καταστρέφουν με μπετά, φωτιές κι ασχήμια. Που δεν τους ενδιαφέρει παρά μόνο όταν τους αποδίδει -πρόσκαιρα- χρήμα κι εξουσία.  


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.