Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών το Δημόσιο έχασε μισό δισεκατομμύριο ευρώ (!) τον χρόνο από τη μείωση των εσόδων από τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων εξαιτίας της αύξησης των τελών στα μεγάλα αυτοκίνητα και της επαναφοράς των τεκμηρίων. Από 1.591 εκατομμύρια ευρώ το 2010 τα έσοδα από τέλη κυκλοφορίας υποχώρησαν στα 1.119 εκατομμύρια το 2014 και βαίνουν μειούμενα.
Προφανώς, όταν ένας πολίτης βρίσκεται να έχει λιγότερα εισοδήματα από αυτά που το κράτος αυθαίρετα απαιτεί ότι πρέπει να έχει για να δικαιούται να κατέχει ένα αμάξι (τα τεκμαρτά) και τον επιβαρύνεις με πρόσθετα τέλη και φόρο εισοδήματος επί πλασματικών εσόδων, θα παραδώσει τις πινακίδες και θα πουλήσει όσο-όσο το αυτοκίνητο, που αλλιώς θα προσπαθούσε να κρατήσει. Ειδικά σε περίοδο μείωσης εισοδημάτων και ανεργίας, ενώ αυτή η απαίτηση επιβάλλεται αναδρομικά, καθώς δεν υπήρχε όταν απόκτησε το αυτοκίνητο. για το οποίο ο ίδιος (δηλαδή η οικονομία) επένδυσε ακριβά, καλώς ή κακώς, για να αγοράσει. Χρήματα που πήγαν σε κάποια βιομηχανία στο εξωτερικό και τώρα αναγκαστικά πωλεί μισοτιμής πλέον πάλι στο εξωτερικό, σχεδόν χαριστικά. Ταυτόχρονα χάνει τεράστια έσοδα το Δημόσιο και, κυρίως, χάνουν τις δουλειές τους άνθρωποι που θα ζούσαν συντηρώντας το.
Ξεπουλιέται το αγαθό που αγοράστηκε χωρίς να επανέρχονται στη χώρα τα χρήματα που καταβλήθηκαν για να αγοραστεί, μειώνεται ο κύκλος εργασιών, χάνει τα χρήματά του ο αγοραστής που αισθάνεται γελασμένος από το κράτος, καθώς με άλλους όρους το αγόρασε και αλλιώς τα υπολόγισε και βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν φορολογικό κυκεώνα στον οποίο αθροίζονται εικονικά εισοδήματα από το σπίτι, τα παιδιά, άλλα αγαθά του, την ύπαρξή του την ίδια, χρήματα τα οποία δεν δαπανά υποχρεωτικά γι' αυτά. Και ακόμη και να τα καλύπτει τυπικά, αφαιρούνται πλασματικά από το κεφάλαιο που μπορεί να δικαιολογήσει ως αποταμίευση κατ’ έτος για να δικαιολογήσει μελλοντικές αγορές και επενδύσεις.
Κάτι αντίστοιχο (και χειρότερο, γιατί πρόκειται για αγαθό που προσελκύει τουρισμό σε μια χώρα θαλασσινή) συνέβη σύμφωνα με τις μελέτες που εκπονήθηκαν και με τα σκάφη αναψυχής. Τα έσοδα μειώθηκαν δραματικά με την επιβολή (εξωπραγματικών) τεκμηρίων και άλλων φόρων. Οι ευπορότεροι Έλληνες ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων σκαφών και οι ξένοι απλώς αποχώρησαν από την Ελλάδα και άδειασαν οι μαρίνες και τα νηολόγια. Οι λιγότερο εύποροι με μικρά σκάφη, που δεν μπορούν να αντέξουν την εικονική φορολόγηση και τις χρεώσεις, παρέδωσαν τις άδειες, τα πούλησαν και συνεχίζουν να τα ξεπουλούν όσο-όσο, να τα παροπλίζουν ή ακόμη να τα βυθίζουν.
Το ίδιο το Δημόσιο έχασε έσοδα αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων κατ' έτος από αυτά που εισέπραττε. Το 2002 η κατάργηση των τεκμηρίων διαβίωσης σε σκάφη έως 10 μέτρα είχε ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό των λεμβολογήσεων, δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας και υπερδιπλασιάστηκαν τα έσοδα από τον ΦΠΑ. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Ναυτιλίας, το 2007 λεμβολογήθηκαν 11.112 μικρά σκάφη μικρότερα από 10 μέτρα. Το 2008, που επανήλθαν τα τεκμήρια στις βάρκες και σκάφη αναψυχής, ξεκίνησε η σταδιακή πτώση του κλάδου, η οποία κορυφώθηκε το 2013 και έφτασε το 89%.Παράλληλα, τα επίσημα στατιστικά στοιχεία από τα Λιμεναρχεία αποδεικνύουν ότι το 92% των λέμβων μήκους 5 μέτρων που λεμβολογούνται κάθε χρόνο είναι ελληνικής κατασκευής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την απασχόληση.
Γέμισαν τα λιμάνια της Τουρκίας, της Κροατίας, του Μαυροβουνίου. Προφανώς, τα έσοδα του Δημοσίου που χάνονται κάθε χρόνο είναι τεράστια, καθώς δεν προέρχονται κυρίως από τα τέλη ή τα τεκμήρια. Αυτός που έχει υψηλά έσοδα το υπερκαλύπτει έτσι κι αλλιώς. Αυτός που δεν έχει χρήματα να καλύψει το εξωφρενικό τεκμήριο απλώς πουλάει ή αποσύρει το σκάφος του. Δεν θα πληρώσει κανείς φόρο για χρήματα που δεν βγάζει. Οπότε το τεκμήριο δεν προσφέρει τίποτα. Παρά μόνο απομειώνει την ποιότητα ζωής, απαξιώνει την περιουσία, καταστρέφει θέσεις εργασίας και μια παραγωγική δραστηριότητα, εντείνει το αίσθημα αδικίας, της δυσπιστίας προς το κράτος και μαζί την ύφεση.
Τα έσοδα του Δημοσίου από τα σκάφη αναψυχής προέρχονται από τους φόρους επί των καυσίμων, από τον ΦΠΑ σε κάθε στάδιο (κατασκευή, αγορά, ελλιμενισμός, συντήρηση, προμήθειες), τους φόρους εισοδήματος στους επαγγελματίες του κλάδου, την κατανάλωση, τον τουρισμό, τις εισφορές και φόρους επί των θέσεων εργασίας που συντηρούν και δημιουργούν.
100.000 άνθρωποι απασχολούνται στον κλάδο και χιλιάδες άλλοι επωφελούνται από αυτόν (στον τουρισμό, τα καύσιμα, την εστίαση, τη λιανική,κ.λπ.) . Επιπροσθέτως, ένα οποιοδήποτε σκάφος σε ελληνικό λιμάνι, Έλληνα ή αλλοδαπού, σημαίνει τακτικές επισκέψεις των ιδίων και φίλων, αύξηση του τουρισμού σε σταθερή βάση, πρόσθετα χρήματα και θέσεις εργασίας σε δεκάδες τομείς της οικονομίας και, εντέλει, στους εργαζόμενους σε αυτές.
Δεν υπολογίζεται βέβαια η απώλεια από τα έσοδα που θα αποκτούσε το Δημόσιο και οι πολίτες, (πολύ παραπάνω από αυτά που είχαν έως το 2010) εάν η κυβέρνηση πρόσφερε ακόμη ευνοϊκότερο και -κυρίως- σταθερότερο φορολογικό καθεστώς και περισσότερες και φθηνότερες μαρίνες σε μια χώρα με παραπάνω από τις μισές ακτές της Μεσογειακής Ευρώπης.
Τι «αναπτυξιακό» σκέφτεται λοιπόν να κάνει η «αριστερή» κυβέρνησή μας με αυτά τα δεδομένα των αποτυχημένων πολιτικών των "μνημονιακών κυβερνήσεων";
Να καταργήσει τα άδικα και αντιαναπτυξιακά τεκμήρια; Να μειώσει τα τέλη; Να δημιουργήσει φθηνές και καλές μαρίνες παντού σε μια προικισμένη για τη θάλασσα χώρα;
Όχι, βέβαια! Άλλες σκέψεις αναδύονται στο λαμπρό «αριστερό» μυαλό τους. Ωραίες και φορομπηχτικά «μνημονιακές» πιο πολύ κι από των προκατόχων τους.
Να αυξήσει τα τέλη και στα υπόλοιπα, μικρότερα, αυτοκίνητα και να επιβάλει και πρόσθετα τέλη και φόρους «πολυτελείας» και άλλες ανοησίες στα εναπομείναντα σκάφη. Με προφανείς αναμενόμενες και δοκιμασμένες συνέπειες: μείωση των αυτοκινήτων και σκαφών, καταστροφή χιλιάδων θέσεων εργασίας, αύξηση των δαπανών για επιδόματα ανεργίας, αποεπένδυση, απαξίωση της περιουσίας των πολιτών, μείωση των εσόδων του δημοσίου σε τεράστιο βαθμό. Αυτά τα προτείνει μόνη της και τα διαπραγματεύεται με τους εταίρους.
Όχι το πώς θα προσελκύσει επενδύσεις, πώς θα κατορθώσει να φέρει τα μισά σκάφη της Ευρώπης στην Ελλάδα, πώς θα αναπτύξει την κατασκευαστική και επισκευαστική δραστηριότητα σκαφών αναψυχής, αλλά το πώς θα τ' αρπάξει για μερικούς μήνες ακόμη (διότι από την επόμενη δεν θα έχει να πάρει τίποτε) από τους Έλληνες και θα αυξήσει την ανεργία. Δεν προσπαθεί να τους πείσει ότι μόνο η κατάργηση των τεκμηρίων και η μείωση των φόρων θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη, την αύξηση των εσόδων του κράτους και επομένως την ευκολότερη πληρωμή και των δανείων της χώρας αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Δεν μας λένε, όμως, με βάση ποια μελέτη θεωρούν πως θα αυξηθούν τα έσοδα του κράτους σε βάθος διετίας ή πενταετίας με την αύξηση των φόρων; Τι θα γίνει με τις θέσεις εργασίας στον κλάδο; Πόσο θα κοστίσει η ανεργία; Πόσο θα χάσουμε από το ΑΕΠ, τον εθνικό πλούτο, από τον οποίο προέρχονται και οι φόροι; Ποιος τη συνέταξε αυτή τη μελέτη; Ποιος τα προτείνει όλα αυτά, να ξέρουμε από ποιον θα ζητήσουμε τον λόγο για τις συνέπειες; Όνομα και επώνυμο δεν έχει; Θα μάθουμε ποτέ άραγε; Το ΔΝΤ; η Τρόικα; το Υπουργείο Οικονομικών; Κάποιοι γραφειοκράτες του βαθέος κράτους; Ο Βαρουφάκης; Ο Τσίπρας αυτοπροσώπως; Πού είναι η υπογραφή του;
Κάνει όμως η «αριστερή» Κυβέρνηση μας, ενώ υποκρίνεται πως την υποχρεώνουν οι δανειστές όπως ακριβώς κι η προηγούμενη «δεξιά», περήφανη εξωτερική πολιτική αλληλεγγύης προς την ανθρωπότητα: αγοράζουν σε όλο τον κόσμο πάμφθηνα αμάξια και σκάφη που ξεπουλιούνται από Έλληνες, ενώ γεμίζουν τα λιμάνια της Αδριατικής και της άλλης πλευράς του Αιγαίου. Ποιος είπε πως δεν υπάρχει «συνέχεια του κράτους» στη χώρα μας (στις αρπαχτές τουλάχιστον);
Κατά τα άλλα, η Κυβέρνηση νοιάζεται μην ιδιωτικοποιήσει κανένα λιμάνι ή καμιά μαρίνα, μήπως και λειτουργήσει φθηνότερα και καλύτερα για τους χρήστες και δημιουργηθεί καμιά θέση εργασίας για τους πάντα απέξω, και χάσουν εξουσία και χρήμα οι κρατικοδίαιτοι που τα νέμονται. Για το ξεπούλημα και απαξίωση της περιουσίας των πολιτών, τις δουλειές που χάνονται, τα έσοδα του κράτους που καταρρέουν, δεν φαίνεται να της καίγεται καρφί. Η διοικούσα τάξη της Ελλάδας, συνεχής, ενιαία και αδιαίρετη, «αριστερή» και «δεξιά» φαίνεται πως ζει σε ένα δικό της σύμπαν, τεκμαρτό κι αυτό, εικονικό όπως και τα τεκμήριά της.
Ποιος μίλησε για «υφεσιακές πολιτικές»;
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment