Μήπως η τύφλωσή μας είναι αμοιβαία;

Πολλοί σοβαροί άνθρωποι και φίλοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν το 80% των πολιτών να αντιλαμβάνεται την απόλυτη αναγκαιότητα παραμονής της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ, το 75% να θέλει μια συμφωνία άμεσα, η κυβέρνηση να χάνει 20 (!) μονάδες αποδοχής των χειρισμών της μέσα σε 3 μόλις μήνες, στις δημοσκοπήσεις και, παρόλα αυτά, να εξακολουθεί να χωρίζει το κυβερνών κόμμα από το πρώτο κόμμα της αντιπολίτευσης μια απόσταση 20 μονάδων, ενώ τα υπόλοιπα δεν φαίνεται να πραγματοποιούν το άλμα που τους προσφέρει η συγκυρία.  

Και ρίχνουν το φταίξιμο στην κυβέρνηση, που, εδώ που τα λέμε, κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να μειωθεί  αυτή η διαφορά, με αυταπάρνηση σε βαθμό γελοιότητας,

Είναι απορίας άξιο πώς το ερώτημα δεν στρέφεται κυρίως προς την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση, που δεν κατορθώνει, σε αυτές τις συνθήκες ολικού εξευτελισμού της κυβέρνησης (η οποία δρα ευθέως ενάντια στα συμφέροντα μεγάλης μερίδας αυτών που την ψήφισαν),  να πείσει τους πολίτες να την εμπιστευτούν.

Είναι απορίας άξιο πώς σοβαροί άνθρωποι δεν κατανοούν ότι στις δημοκρατίες τα δύσκολα, τραγικά αδιέξοδα δεν τα δημιουργεί η κυβέρνηση. Αυτή απλώς απογοητεύει, αποτυγχάνει. Τα αδιέξοδα δημιουργούνται όταν το νερό δεν βρίσκει αλλού αυλάκι να κυλήσει, σωρεύεται πίσω από το φράγμα της αντιπάθειας, που σε κάποια στιγμή καταρρέει και πλημμυρίζει τα πάντα.

Με κατσικωμένους τους αρχηγούς της που έφεραν τη χώρα ως εδώ, αυτούς τους ίδιους που κατόρθωσαν να κάνουν κυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε μια φιλοευρωπαϊκή χώρα (περί κατορθώματος πρόκειται), αναξιόπιστη, με απαξιωμένο λόγο και απαξιωμένο πρόσωπο, μισητή ή στην καλύτερη περίπτωση ευγενικά αδιάφορη, χωρίς σαφές στίγμα και ξεκάθαρες διακριτές αλλά ρεαλιστικές προτάσεις για το μέλλον, είναι η Ευρωπαϊκή Αντιπολίτευση το πραγματικό πρόβλημα. Το αληθινό έλλειμμα.

Το Ελληνικό στραπάτσο που ζούμε είναι ευθύνη της Κυβέρνησης. Το αδιέξοδο όμως είναι αδιέξοδο αντιπολίτευσης. Όπως σε κάθε δημοκρατία.

Η ψήφος ανοχής στο τσίρκο που κυβερνά είναι ψήφος δυσπιστίας έως απέχθειας σε αυτούς που θα έπρεπε να πείσουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν.

Είναι τραγικά παράξενο πως τούτη την απλή διαπίστωση δεν μπορούμε να ξεθολώσουμε και να τη δούμε. 

Μήπως τελικά η τύφλωση, η θολούρα, η αναπηρία μας, είναι αμοιβαία; 


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος

 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.