Το μαύρο ξόρκι

Λαϊκισμός είναι το φαινόμενο εκείνο όπου ορισμένοι κατορθώνουν να πείσουν σημαντικά τμήματα της μεσαίας τάξης να ψηφίζει ενάντια στα συμφέροντά της, πιστεύοντας πως τα εξυπηρετεί.

Όπως καλή ώρα στη χώρα μας. Οι μισθοί, οι συντάξεις και οι αποταμιεύσεις όσων ζουν από τους φόρους στην παραγωγική οικονομία, δηλαδή αυτών που πληρώνονται από το Δημόσιο, είναι προφανές ότι σε μια καταστροφική εξέλιξη θα πληγούν περισσότερο από τα αντίστοιχα των ανέργων, στους οποίους δεν θα έχει απομείνει τίποτε. Διότι απλώς έχουν κάτι παραπάνω. που μπορούν να το χάσουν σχεδόν όλο σε συνθήκες μαζικής υποτίμησης, εκτιναγμένου στασιμοπληθωρισμού και κατασχέσεων αποταμιεύσεων. Και όχι μόνο οικονομικό αλλά και την ποιότητα και ασφάλεια της ζωής τους.

Κι όμως, τι θαύμα! μέγα θαύμα του λαϊκισμού! ακόμη αρνούνται να το δουν. Συμμετέχουν σαν πρόβατα που οδεύουν προς το σφαγείο, και αυτοί και οι κουτοπόνηροι συνδικαλιστές τους, στην κοινωνική συμμαχία όσων μεγάλων και άδικων χρωστούν της Μιχαλούς και βλέπουν το τέλος τους νάρχεται. Αυτοί δηλαδή που ποντάρουν στην καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων, όσων έκαναν ένα κουμάντο στη ζωή τους και δεν δανείστηκαν υπερβολικά, όσων αποταμίευσαν, έφτιαξαν κάτι. Με μόνο στόχο να επιβιώσουν οι ίδιοι, παρότι χρεωκοπημένοι και οικονομικά και ηθικά, ως άρχουσα τάξη.

Για να το επιτύχουν αυτό το θαύμα, οι λαϊκιστές πωλούν στον επίγειο πάγκο τους είτε την κόλαση είτε τον παράδεισο. Πράγμα κατά βάθος ίδιο. 

Το ξόρκι συνήθως κρατάει μέχρι τα πλανημένα  μεσαία στρώματα να συναισθανθούν στο πορτοφόλι και στην καθημερινότητά τους τις συνέπειες της επιλογής τους. Και τότε χρειάζεται άλλο ισχυρότερο, πιο μαύρο, για να τους κρατήσει μακριά από τη δίκαιη οργή και τη ρεαλιστική ελπίδα.

Αυτός είναι ο λόγος που αργά ή γρήγορα οι λαϊκιστές αναγκάζονται να συναντηθούν στη λαϊκή των ιδεών και να ανακατέψουν τις πραμάτειες τους στον ίδιο πάγκο με τους θρησκόληπτους, τους εθνικιστές και τους ψυχάκιες. Ή και με τους τρεις, κατά περίπτωση.

Τότε όλα εξαρτώνται από την αντοχή των θεσμών, την ικανότητα των προβάτων να διακρίνουν έστω την ύστατη στιγμή το σφαγείο από το λιβάδι και κάπως από την Τύχη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος